Herfst, herfst, wat heb je te koop
Blijf op de hoogte en volg Familie
04 November 2012 | Nederland, Noordwijk-Binnen
De meeste papa's en mama's en opa's en oma's kennen ws. dit liedje wel. Voor Luan is het natuurlijk een nieuw liedje en voor hem waren dit weekend ook de items die bij Herfst horen nieuw. Een Hollandse herfst dan wel te verstaan! Bladeren waar je lekker door heen kan banjeren en die een mooi ritselend geluid maken, of bladeren die omhoog worden gegooid door je grote broer, plassen waar je een heel klein beetje in kan stampen (niet te veel en te hard want dat is wel heel raar), regen voelen op je neus, de zon voelen op je gezicht en ga zo maar door.
Wat een avonturen beleefde ons manneke dit weekend weer. Wat een indrukken deed hij op en wat veel prikkels had hij weer te verwerken. Het was dan ook niet raar dat hij in een diepe slaap viel aan het eind van de wandeling. Helaas werd hij naar wakker met als gevolg dikke tranen. Gelukkig liet hij zich wel troosten in mama's armen maar wat een verdriet. Naast dat hij opeens wakker was, probeerde we te achterhalen wat het zou kunnen zijn. We dachten aan zijn laarsjes en deden deze weer aan (Wel effe schoon gemaakt onder de kraan). Het grootste verdriet was wel geweken. Hoe simpel kan het eigenlijk zijn, maar je moet er wel even achter komen dat daar wat verdriet vandaan kan komen. En ja simpel dat is niet echt het juiste woord want dit alles heeft natuurlijk een hele betekenis in onze ogen. In het tehuis had hij nauwelijks zaken voor zichzelf en hier bij ons heeft hij dat wel.
Vanaf het begin dat hij deze laarzen zag, wilde hij ze aan en benoemde dat ze van Luan waren. Vroeg hierover ook bevestiging. "Luan", zegt hij dan en kijkt je daarbij vragend aan. Als wij dan bevestigend zeggen "ja is van Luan" krijg je een grote smile en vraagt hij het nogmaals. Als zijn grote broer dan een grapje maakt en zegt "nee, is van Timo" kan bij verdrietig/boos reageren. In huis gingen ze laarzen gelijk aan en eigenlijk mochten ze ook niet meer uit bijvoorbeeld. En ja als je dan nog half slaapt na een wandeling en je laarzen gaan opeens uit....... Ach wat het ook geweest is, we hebben hem troost gegeven en liefde en dat is het belangrijkste op dit soort momenten. Gewoon hem het gevoel te geven dat je hem begrijpt en dat hij verdrietig mag zijn. Het hoort allemaal bij het proces van hechting. Een proces waar we in China mee begonnen zijn en nu verder meegaan. We bouwen aan een gevoel van basisveiligheid. De eerste bouwsteen van de 5 bouwstenen van hechting.
Normaliter doorloopt een kind deze fasen in de eerste vijf levensjaren. Onze Luan is net 5! Adoptiekinderen moeten bij aankomst in hun nieuwe gezin bij de onderste bouwsteen beginnen. Dit komt omdat de adoptieouders nog geen veilige personen kunnen zijn. Afhankelijk van zijn voorgeschiedenis, temperament en veerkracht doorloopt het ene adoptiekind de verschillende fasen sneller dan het andere. Ook de persoonlijkheid van de adoptieouders en hun mogelijkheden spelen een essentiële rol.
Een stukje theorie:
Bouwsteen 1: Basisveiligheid of angst Basisveiligheid Een kind dat ouders heeft die voor hem zorgen, die verantwoordelijkheid voor hem nemen en die zijn onlustgevoelens opmerken en wegnemen, gaat die ouders vertrouwen. Vertrouwen is de basis voor een veilige gehechtheid aan hen. Het kind ontwikkelt basisvertrouwen als het zich veilig, geaccepteerd en tevreden voelt, als het kan ontspannen omdat aan zijn behoeften wordt voldaan.
Voor het kind is deze fase een zeer lichamelijke: onbewust voelen, ervaren en ondergaan, eten, drinken, groeien en slapen in het vertrouwen dat er iemand over je waakt die zorgt dat alles goed gaat.
Voor de ouders is het de fase van voorwaarden scheppen, verzorgen, structuur bieden, veiligheid geven, opletten en verantwoordelijkheid dragen. Het is belangrijk dat zij kunnen aanvoelen en begrijpen wat het kind nodig heeft en capaciteiten hebben (of willen versterken) om het kind basisveiligheid te kunnen bieden.
Angst
Een kind dat in het land van herkomst niemand had om zich aan te hechten, weinig zorg heeft ervaren, werd afgewezen, verwaarloosd of mishandeld, heeft geen vertrouwen in anderen ontwikkeld. Het vertrouwt slechts op zichzelf en dat soms ook niet eens. Het voelt zich op zichzelf aangewezen en mist de ervaring dan een ander zijn spanning of onlustgevoelens signaleert en helpt oplossen. Het ervaart veel stress vanuit zijn machteloosheid, de grootste stressor. Voor een kind dat zijn leefomgeving als onveilig, onvoorspelbaar en onbetrouwbaar ervaart, is angst het overheersende gevoel. Het kan overspoeld raken door gevoelens of ongevoelig worden.
Gedragsproblemen
Een kind uit zijn basale onveiligheid en angst onder andere via onrust, lichaamsspanning, hoofdbonken, zichzelf wiegen. Het kind moet zijn stress ontladen. Ontreddering, chaotisch gedrag, prikkelbaarheid is duidelijk merkbaar. Het is snel uit zijn doen, kan zijn emoties niet reguleren en verdraagt geen uitstel van behoeftebevrediging. Een kind dat het opgeeft initiatief te nemen tot contact trekt zich in zichzelf terug. Het oogt lusteloos, apathisch of onverschillig, soms komt het autistisch over. Vaak zijn er eet- of slaapproblemen.
Een angstige ouder imponeert als onzeker, kwetsbaar, met name voor afwijzingsgedrag van het kind en heeft mogelijk moeite met leiding nemen/geven.
Wisselwerking ouders – kind
Een basaal onveilig gehecht adoptiekind doet een sterk beroep op de sensitiviteit en responsiviteit van de ouders. Zijn zij in staat om (de behoeften van) hun kind aan te voelen en daarnaar te handelen? Geborgenheid en veiligheid te bieden en stress te reguleren? Of versterken zij de stress van het kind doordat zij het niet accepteren zoals het is en onvoldoende in staat blijken het signaalgedrag van het kind goed te interpreteren? Ervaren zij afwijzend gedrag van het kind als een persoonlijke afwijzing? Dit kan een negatieve spiraal van reageren op elkaar uitlokken. Waren de emoties en impressies bij de eerste ontmoeting positief of negatief? Is de eigen gehechtheidrepresentatie van de ouder een beschermende of een risicofactor?
Kortom voor ons als ouders en als gezin is het bouwen aan basisveiligheid vboor nu het belangrijkste waardoor Luan ons gaat vertrouwen en het gevoel krijgt dat hij er mag zijn. Het gevoel heeft dat hij gehoord en gezien wordt en dat hij merkt dat wij er alles aan doen om zijn onlustgevoelens te laten verdwijnen. Ik heb het idee dat we al een heel eind op weg zijn met deze bouwsteen.........
Liefs van de Sloffies
Wat een avonturen beleefde ons manneke dit weekend weer. Wat een indrukken deed hij op en wat veel prikkels had hij weer te verwerken. Het was dan ook niet raar dat hij in een diepe slaap viel aan het eind van de wandeling. Helaas werd hij naar wakker met als gevolg dikke tranen. Gelukkig liet hij zich wel troosten in mama's armen maar wat een verdriet. Naast dat hij opeens wakker was, probeerde we te achterhalen wat het zou kunnen zijn. We dachten aan zijn laarsjes en deden deze weer aan (Wel effe schoon gemaakt onder de kraan). Het grootste verdriet was wel geweken. Hoe simpel kan het eigenlijk zijn, maar je moet er wel even achter komen dat daar wat verdriet vandaan kan komen. En ja simpel dat is niet echt het juiste woord want dit alles heeft natuurlijk een hele betekenis in onze ogen. In het tehuis had hij nauwelijks zaken voor zichzelf en hier bij ons heeft hij dat wel.
Vanaf het begin dat hij deze laarzen zag, wilde hij ze aan en benoemde dat ze van Luan waren. Vroeg hierover ook bevestiging. "Luan", zegt hij dan en kijkt je daarbij vragend aan. Als wij dan bevestigend zeggen "ja is van Luan" krijg je een grote smile en vraagt hij het nogmaals. Als zijn grote broer dan een grapje maakt en zegt "nee, is van Timo" kan bij verdrietig/boos reageren. In huis gingen ze laarzen gelijk aan en eigenlijk mochten ze ook niet meer uit bijvoorbeeld. En ja als je dan nog half slaapt na een wandeling en je laarzen gaan opeens uit....... Ach wat het ook geweest is, we hebben hem troost gegeven en liefde en dat is het belangrijkste op dit soort momenten. Gewoon hem het gevoel te geven dat je hem begrijpt en dat hij verdrietig mag zijn. Het hoort allemaal bij het proces van hechting. Een proces waar we in China mee begonnen zijn en nu verder meegaan. We bouwen aan een gevoel van basisveiligheid. De eerste bouwsteen van de 5 bouwstenen van hechting.
Normaliter doorloopt een kind deze fasen in de eerste vijf levensjaren. Onze Luan is net 5! Adoptiekinderen moeten bij aankomst in hun nieuwe gezin bij de onderste bouwsteen beginnen. Dit komt omdat de adoptieouders nog geen veilige personen kunnen zijn. Afhankelijk van zijn voorgeschiedenis, temperament en veerkracht doorloopt het ene adoptiekind de verschillende fasen sneller dan het andere. Ook de persoonlijkheid van de adoptieouders en hun mogelijkheden spelen een essentiële rol.
Een stukje theorie:
Bouwsteen 1: Basisveiligheid of angst Basisveiligheid Een kind dat ouders heeft die voor hem zorgen, die verantwoordelijkheid voor hem nemen en die zijn onlustgevoelens opmerken en wegnemen, gaat die ouders vertrouwen. Vertrouwen is de basis voor een veilige gehechtheid aan hen. Het kind ontwikkelt basisvertrouwen als het zich veilig, geaccepteerd en tevreden voelt, als het kan ontspannen omdat aan zijn behoeften wordt voldaan.
Voor het kind is deze fase een zeer lichamelijke: onbewust voelen, ervaren en ondergaan, eten, drinken, groeien en slapen in het vertrouwen dat er iemand over je waakt die zorgt dat alles goed gaat.
Voor de ouders is het de fase van voorwaarden scheppen, verzorgen, structuur bieden, veiligheid geven, opletten en verantwoordelijkheid dragen. Het is belangrijk dat zij kunnen aanvoelen en begrijpen wat het kind nodig heeft en capaciteiten hebben (of willen versterken) om het kind basisveiligheid te kunnen bieden.
Angst
Een kind dat in het land van herkomst niemand had om zich aan te hechten, weinig zorg heeft ervaren, werd afgewezen, verwaarloosd of mishandeld, heeft geen vertrouwen in anderen ontwikkeld. Het vertrouwt slechts op zichzelf en dat soms ook niet eens. Het voelt zich op zichzelf aangewezen en mist de ervaring dan een ander zijn spanning of onlustgevoelens signaleert en helpt oplossen. Het ervaart veel stress vanuit zijn machteloosheid, de grootste stressor. Voor een kind dat zijn leefomgeving als onveilig, onvoorspelbaar en onbetrouwbaar ervaart, is angst het overheersende gevoel. Het kan overspoeld raken door gevoelens of ongevoelig worden.
Gedragsproblemen
Een kind uit zijn basale onveiligheid en angst onder andere via onrust, lichaamsspanning, hoofdbonken, zichzelf wiegen. Het kind moet zijn stress ontladen. Ontreddering, chaotisch gedrag, prikkelbaarheid is duidelijk merkbaar. Het is snel uit zijn doen, kan zijn emoties niet reguleren en verdraagt geen uitstel van behoeftebevrediging. Een kind dat het opgeeft initiatief te nemen tot contact trekt zich in zichzelf terug. Het oogt lusteloos, apathisch of onverschillig, soms komt het autistisch over. Vaak zijn er eet- of slaapproblemen.
Een angstige ouder imponeert als onzeker, kwetsbaar, met name voor afwijzingsgedrag van het kind en heeft mogelijk moeite met leiding nemen/geven.
Wisselwerking ouders – kind
Een basaal onveilig gehecht adoptiekind doet een sterk beroep op de sensitiviteit en responsiviteit van de ouders. Zijn zij in staat om (de behoeften van) hun kind aan te voelen en daarnaar te handelen? Geborgenheid en veiligheid te bieden en stress te reguleren? Of versterken zij de stress van het kind doordat zij het niet accepteren zoals het is en onvoldoende in staat blijken het signaalgedrag van het kind goed te interpreteren? Ervaren zij afwijzend gedrag van het kind als een persoonlijke afwijzing? Dit kan een negatieve spiraal van reageren op elkaar uitlokken. Waren de emoties en impressies bij de eerste ontmoeting positief of negatief? Is de eigen gehechtheidrepresentatie van de ouder een beschermende of een risicofactor?
Kortom voor ons als ouders en als gezin is het bouwen aan basisveiligheid vboor nu het belangrijkste waardoor Luan ons gaat vertrouwen en het gevoel krijgt dat hij er mag zijn. Het gevoel heeft dat hij gehoord en gezien wordt en dat hij merkt dat wij er alles aan doen om zijn onlustgevoelens te laten verdwijnen. Ik heb het idee dat we al een heel eind op weg zijn met deze bouwsteen.........
Liefs van de Sloffies
-
04 November 2012 - 21:28
Beulah:
Ik weet zeker dat jullie een heel eind op weg zijn!
Zo duidelijk omschreven, en heel bewust, dat is de basis!
Die rode laarsjes doen mij denken aan de boekjes uit de bieb waar mijn kinderen zo weg van zijn.
Gonnie het gansje en de rode laarsjes.
Super leuke boekjes, hele leuke plaatjes, en leuke avonturen.
Ik kan je ze aanraden.
XX Beulah -
04 November 2012 - 22:31
Marjon:
Lieve Luan,
Wauw, wat heb jiji het getroffen met je ouders zeg. Bij hen mag jij,
je tranen laten gaan, lol en plezier maken, laten zien wie je bent, je geaccepteerd voelen, je veilig voelen, trots zijn op wie je bent, ondeugend zijn, bang zijn.
Deze ouders zorgen ervoor dat je getroost wordt als je verdriet hebt, dat je heel veel liefde ontvangt, dat ze je accepteren zoals je bent, dat je je veilig voelt, dat ze er altijd voor je zijn, dat ze heel veel lol met je maken, grapjes met je maken. Deze ouders nemen je aan de hand en laten je niet meer los.
Maar laat ik je grote broer Timo niet vergeten. Een broer waar je heerlijk mee kan spelen, plezier mee kan maken, die je dingen zal leren en voor je opkomt als het nodig is.
Jou papa, mama en grote broer die jou laten zien en voelen dat er plek is voor jou binnen hun gezin.
Heel veel geluk met elkaar.
Liefs Marjon -
05 November 2012 - 09:12
Yvon Bos:
Hallo lieve allemaal!
Had al veel eerder willen reageren, maar het kwam er steeds niet van. Dus nu bij deze! Geweldig gefeliciteerd, alle vier. Wat moet het heerlijk zijn om na lange tijd je dromen te realiseren. Jullie zijn de droomouders die elk kind zich wenst en Timo zal zeker de rol van grote broer met veel verve en enthousiasme vervullen! Het veel geluk en plezier (en geduld en wijsheid, maar dat zit wel goed!) -
05 November 2012 - 12:27
Lizette:
Hallo danielle,lodewijk ,timo en luan.
Wat een geluk en plezier zie ik op jullie foto`s.
Luan,jongen wat heb jij het getroffen,...ik wens jou met je grote broer en je papa en mama een super mooie toekomst toe.
Lizette -
05 November 2012 - 14:04
Corine:
Hey hallo familie Slofstra,
Welkom terug in Nederland alle 4. wat was het leuk, grappig en ontroerend om al jullie verhalen te lezen zeg, ik heb de nodige keren met een brok in mijn keel voor de computer gezeten. ( je zou een boek kunnen schrijven Daan!) En met die veiligheid komt het vast wel goed, de liefde voorTimo en Luan spat ervanaf als ik alles zo lees en dat zullen ze heel goed voelen.
Geniet met z`n allen!!
Groetjes Corine -
05 November 2012 - 20:15
Jolanda:
hallo lieve allemaal
ook van mij welkom weer in Nederland.
wat een reis en een dijk aan nieuwe ervaringen.
en elke dag heeft weer zijn eigen ontdekkingen.
luan is in een zeer liefde en begrip vol gezin terecht gekomen!!!!
liefs jolanda
-
06 November 2012 - 17:04
Gerrie En Eddy Slofstra:
Lief klavertje vier,
Het klinkt alleemaal zo logisch, die beschrijving van de basis van het hechtinssproceds, inclusief de signalen die daarbij een rol spelen.
Wat bijzonder dit nu bij Luan mee te maken, de hechting met zijn moeder en vader en grote broer. Zo heeft hij nu al zijn plek gevonden in jullie hechte gezin ... en dat proces zal nog lang doorgaan. Trouwens het is niet alleen een kwestie van Luan's hechting met jullie drieën maar ook omgekeerd!
Fijn dat het allemaal op een natuurlijke wijze verloopt en dat in elke zin van wat Daniëlle schrijft de warmte en verbondenheid van papa, mamma en broer doorklinkt. Gerrie en ik genieten er van.
Dankbaar zijn we dat we op bepaalde manier als oma en opa ook betrokken mogen zijn bij het hechtingsproces ...
Met een hartelijke groet van twee dankbare grootouders. -
06 November 2012 - 17:04
Gerrie En Eddy Slofstra:
Lief klavertje vier,
Het klinkt alleemaal zo logisch, die beschrijving van de basis van het hechtinssproceds, inclusief de signalen die daarbij een rol spelen.
Wat bijzonder dit nu bij Luan mee te maken, de hechting met zijn moeder en vader en grote broer. Zo heeft hij nu al zijn plek gevonden in jullie hechte gezin ... en dat proces zal nog lang doorgaan. Trouwens het is niet alleen een kwestie van Luan's hechting met jullie drieën maar ook omgekeerd!
Fijn dat het allemaal op een natuurlijke wijze verloopt en dat in elke zin van wat Daniëlle schrijft de warmte en verbondenheid van papa, mamma en broer doorklinkt. Gerrie en ik genieten er van.
Dankbaar zijn we dat we op bepaalde manier als oma en opa ook betrokken mogen zijn bij het hechtingsproces ...
Met een hartelijke groet van twee dankbare grootouders.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
