Zo maar een gesprek

Luan kan zo af en toe zo heerlijk uit de hoek komen met zijn taal. Soms hebben we gesprekjes met elkaar waarbij we totaal langs elkaar heen praten en/of elkaar verkeerd begrijpen. En sommige gesprekken bezorgen je kippenvel en krijgen we van hem even een kijkje in zijn wereld in China.

Zo ook gisteren. We hadden tijdens het Chinese Nieuwjaar een Chinese zak met snoepjes, koekjes en chipjes gekocht. Deze zak kwam hij gisteren tegen in de la en vroeg of hij iets uit mocht kiezen. Dit was natuurlijk prima en hij zocht een klein zakje uit met ronde koekjes erin. Hij vertelde tegen zijn papa dat deze lekker waren waarop Lo vroeg; “heb je deze eerder gegeten?” “Ja, in China papa”, vertelde Luan. “En wie waren daar dan in China?”, vroeg papa “Allemaal kindjes pap.a” “Jongen of meisjes?” “Allebei papa.” “En hadden die ook deze koekjes?” “Ja, die hadden ook koekjes.” En hoe heette die jongentjes?” “Weet nie.” “En die meisjes dan?” Weet ook nie.” “Mag papa ook 1 proeven?” Vervolgens krijgen we allebei 1 bolletje. Het lijkt een brood crouton maar smaakt heel zoet. Vervolgens gaat papa verder met het gesprek. “Waren er ook juffies?” “Ja, en nu is ie klaar papa.”

Gewoon zomaar een gesprek tussen papa en zoon maar voor ons zulke mooie momenten die we koesteren in ons hart. Even een klein kijkje in zijn wereld waar hij de eerste jaren van zijn leven heeft doorgebracht. Zo bijzonder; al lijkt het zo’n simpel gesprekje. En echt niet alle gesprekken over zijn leven in China zijn mooi om te horen. Zo kan hij ook spontaan weer vertellen over dat hij met stokken geslagen is in China en dat ze boos waren op hem. Dat hij niet mocht spelen en op een stoeltje moest zitten. Absoluut een kijk in zijn wereld maar wel 1 die mij heel diep raakt en keer op keer mijn hart doet huilen……….

Regelmatig begrijpen we elkaar ook niet helemaal. Zo ook gisteren toen hij op de wc zat voor het slapen gaan. Hij vroeg of hij een doekkie mocht, maar ik verstond of hij een snoeppie mocht. En ik keek hem verbaasd aan en zei: “nee, we gaan geen snoepjes meer eten nu. Het is nu echt tijd om te gaan slapen.” Waarop hij mij vervolgens verbaasd aan kijkt en met glimmende oogjes zegt: “Neeeeee geen snoeppie mama maar een doekkie. Een doekkie voor mijn piemel!” En vervolgens ligt hij helemaal in een deuk en lach ik samen met hem mee.

Ja, zijn taal- en spraakontwikkeling ontwikkelt zich voortdurend. Al is zijn woordenschat nog steeds groter dan zijn begrip en zijn er soms momenten dat we elkaar totaal niet begrijpen; elke week leert hij bij.

Vanaf morgen zullen onze avonturen als gezin te volgen zijn op:

http://opreisnaarjou.blogspot.nl/