Een voorstel of toch niet of toch wel?

Woensdag 4 april – Vrijdag 13 april 2012

Vanmiddag kreeg ik een smsje binnen op mijn mobile dat ik een voicemail bericht had. Toen ik mijn voicemail ging afluisteren stond Kind en Toekomst erop met de vraag hun terug te bellen. Helaas was door de vodafone storing mijn telefoon niet afgegaan en kwam dit berichtje uren alter pas binnen. Kind en Toekomst was dan ook niet meer te bereiken vandaag.
Donderdagochtend ben ik om 9.00 uur gelijk begonnen met te bellen. Na enige tijd had ik ze eindelijk te pakken. Ze vertelde dat degene die mij gebeld had weg was maar ging op zoek naar ons dossier. Na 8 minuten kwam ze terug en vertelde ze ons dat ze een voorstel hadden voor ons maar dat er haast achter zat. Het ging dus om het bijna 2 jarige jongentje met hypospadie en pseudohermapthroditisme. Hier had ik maandag al over gebeld! Ze wilde een afspraak vandaag met ons om half 2 of half 4. Ik gaf aan eerst even te willen overleggen met mijn man en later terug te bellen. Toen ik ophing was is helemaal in een jubelstemming en schoten de tranen in mijn ogen. Wat een geweldig nieuws was dit zeg! Ik belde Lo op en we besloten voor half 4 te gaan. Dit gaf nog tijd om zaken te regelen. Ik belde terug en zo gezegd zo gedaan. Snel mijn afspraken afgezegd, Timo ingelicht, oppas geregeld voor hem en nog wat mailtjes afgehandeld. Ik voelde mij zweven en de tijd kon niet snel genoeg gaan.

Toen het eindelijk half 4 was stapten we bij Kind en Toekomst binnen. We werden naar boven geleid en kregen koffie en thee. Even later kwam iemand binnen en vertelde ons dat ze ons drie foto’s wilde laten zien en dat ze deze zo zou omdraaien en dan even naar benden zou lopen en daarna weer terug zou komen. Er ging van alles door mij heen van wat krijgen we voor heftige foto’s te zien. Dit viel reuze mee. De foto’s waren van het geslachtsdeel van het kindje en er was sprake van ernstige hypopspadie maar het schrok ons niet af. Toen ze terug kwam vertelde we dit ook en lieten we weten dat dit kindje meer dan welkom is bij ons. Ze vertelde dat ze China dit ging laten weten. Het was dat Lo nog even verder vroeg hoe het allemaal verder zou gaan lopen anders stonden we binnen 5 minuten weer buiten. Nu waren het 10 minuten!! En dat voor 2 uur heen en terug rijden. Echt bizar. Ze feliciteerde ons voorzichtig en eenmaal buiten en in de auto kregen we een giebelbui. Echt geweldig we werden papa en mama (mits China natuurlijk akkoord ging maar ja dat zat wel snor toch)!

Een bizar gevoel en heel onwerkelijk maar het maakte je ook heel blij. Wat geweldig over een half jaar ongeveer zouden we een broertje erbij hebben voor Timo en zou een lang gekoesterde wens in vervulling gaan!! We besloten ons zelf te verwennen en naar Sassenheim te rijden en daar bij vd Valk te eten. Dit hebben we ook gedaan en zo vierde we dit heugelijke nieuws. Onderweg brachten we onze ouders op de hoogte en die waren natuurlijk ook heel blij!! Tijdens het eten zetten we alles op ene rijtje wat we moeten gaan regelen en doen. Heerlijk droomden we weg met z’n tweeën. Moe maar voldaan vielen we die dag in slaap en droomde ik de gehele nacht over deze kleine vent!!

De volgende dag was echter deze euforische stemming van korte duur. Tegen half 10 werd ik gebeld door Kind en Toekomst dat het kindje al van de site van China af was en dat het allemaal dus niet doorging. Ik voelde een flinke jankbui opkomen maar raapte mij zelf bij elkaar om nog wel een aantal zaken te vragen zoals hoe kan dat nou? Waarom wisten wij dit niet dat dit zou kunnen? Daarnaast benoemde ik het feit dat ik het gevoel had dat onze brief ergens onderin de la beland was nav mijn telefoontje. Dit was echt niet zo maar ze kon niet goed aangeven waarom we niet eerder op de hoogte waren gebracht.


Tevens zei ze dat we gisteren gehoord hadden dat dit kon gebeuren. Ik gaf aan dat dit ons niet verteld was en dat ik dit alles een zeer kwalijke zaak vond. Maar zij bleef bij het feit dat we het dan ws wel verkeerd begrepen hadden. Nogmaals gaf ik aan dat ons dit niet verteld was want dan houd je daar inderdaad rekening mee. En ook nu geloof ik dat ze zich hiermee proberen er onderuit te komen dat ze een grote fout gemaakt hebben. Ze hadden anders gewoon gezegd van joh wij gaan kijken of hij nog op de site van China staan en bellen jullie hier morgen over terug.

De mevrouw waar we mee gesproken hebben belde nog wel terug om haar excuses te maken maar gaf ook niet letterlijk toe dat ze fout geweest was. Er is afgesproken dat we volgende week contact weer hebben en wat mij betreft is dit contact wekelijks en wil ik weten hoe en wat mbt de andere kindjes. Het voelt alsof ze in het krijt staan bij ons en wel mogen gaan laten zien dat ze hun best gaan doen voor ons. Het vertrouwen is echt geschaad. Dit voelt vlgs. mij hetzelfde als een miskraam en in ieder geval als een mislukte ivf! Ik heb dan ook veel verdriet gehad vandaag (lees vrijdag) en het doet mij heel veel pijn dat dit kindje misschien nooit de gelegenheid meer krijgt om op te groeien in een warm gezin en die medische zorg krijgt die hij nodig heeft. Hoe bestaat het dat ze zo met kindjes kunnen omgaan!! Bah het maakt mij heel boos en heel verdrietig. Dit hield ook weer in dat we iedereen op de hoogte moesten brengen dat het niet doorgaat. Ook onze zoon Timo moesten we dit vertellen. Hij liep terug naar boven en zei tegen Manon die aan het spelen was ik heb geen broertje meer! Hartverscheurend om te horen. Lo heeft het hem even goed uitgelegd dat er echt wel een broertje of zusje gaat komen voor hem. Maar wat gaat er door zijn koppie heen, het is al geen prater………… dit alles kost weer tijd en moet weer zijn plekkie vinden. Waar het goed voor is ik heb geen flauw idee maar ik hou me maar vast aan mijn motto dat alles erg goed voor is en dat het juiste kindjes bij ons zal komen!

Dinsdag na Pasen heeft Lo terug gebeld naar St. Kind en Toekomst om te vragen hoe en wat met betrekking tot onze andere brieven. Het gesprek eindigde da ze hem vertelde dat ze deze week terug zouden bellen met positief nieuws. Toen ik dit hoorde kon ik niet eens blij zijn want het voelde alsof je een koe gekocht had op de markt die toch uitverkocht was en daarvoor een andere in de plaats kwam. Wat een achtbaan van gevoelens zeg!

Uiteindelijk kreeg ik woensdagochtend een telefoontje dat ze ons wilde matchen met kindje Dh waarvoor we geschreven hadden en ze benoemde ook nog dat we voor kindje Dg de medische rapportage wilde lezen. Ik antwoordde nuchter dat ik dit wilde overleggen met mijn partner en terug zou bellen. Degene die ik aan de lijn had reageerde een beetje verbaasd maar accepteerde het antwoord natuurlijk wel. Direct heb ik Lo gebeld en die kwam naar mijn kantoor toe. Hier barstte ik in tranen uit. Wat een verdriet voelde ik en ook boosheid. Wat was alles dubbel zeg; eigenlijk hoor je super blij te zijn als je een voorstel krijg maar dit voelde ik niet en dat kwam door alles wat ik mee had gemaakt de afgelopen week; wat wij meegemaakt hadden. Lo stond er echter veel nuchter in en was gewoon blij; maar niet zo blij als vorige week! Dat gevoel van toen dat kon ik nu niet hebben en dat maakte me ook boos.

Verder moest ik echt even wennen aan de leeftijd van het kindje. En niet dat het niet welkom was maar nou ja zo voelde het gewoon. Daarnaast was ik ook weer in de war gebracht omdat ze over het andere kindje gonnen waren! Bah wat een verwarring allemaal. We besloten dat Lo nogmaals zou bellen om te vragen waarom ze dit kindje ook benoemd hadden en dan een definitief besluit zouden nemen. Toen hij terug gebeld had, bleek dat dit kindje geen match voor ons zou zijn en dat ze het andere kindje wel een match voor ons vonden.
De verwachting was nl. dat daar geen ouders voor gevonden zou worden gezien zijn leeftijd. Voor mij was dit een duidelijk antwoord en besloten we een definitief ja te geven. Het voelde allemaal heel dubbel aan en van echte blijheid was bij mij geen sprake . Ook niet toen we het vertelde aan Timo!
Donderdag hebben we een mail rond gestuurd aan bekenden op ons werk om te voorkomen dat de tam tam zijn werk ging doen. De reacties die ik toen binnen kreeg waren hartverwarmend en ik merkte bij mijzelf dat ik langzaam begon te glimlachen en kon gaan genieten van mijn zoon hier ver vandaan! Het was goed zo! Deze jongen wachtte op ons!

Een bijna 4,5 jaar oud jongetje, geboren met klompvoetjes die inmiddels zijn geopereerd. Hij loopt zonder problemen. Verder is er een verkeerde stand van de rechter pols en zijn er misvormingen aan de vingers van beide handen. De vingers zijn allemaal compleet, nauwelijks misvormd, maar hebben een verkeerde stand. Toch kan hij er bijna alles mee doen. Hij eet zelfstandig, gaat alleen naar toilet, pakt dingen, trekt zelf zijn broek, sokken en schoenen aan.
Het is een makkelijk, maar verlegen manneke.Voor dit kindje zijn kandidaat ouders gevonden. Betrokken ouders zijn inmiddels geïnformeerd


No flesh of my flesh,
Nor bone of my bone.
But still, miracousley my own.
Never forget, for one single minute,
You did not grow under my heart,
But in it!