Op naar Beijing

Om half 8 ging het wekkertje weer. Na het ontbijt de laatste spullen in de koffer en nog even foto's maken in de lobby van de kids en ons als gezin. Met een dubbel gevoel nemen we rond de klok van 11.00 uur afscheid van het hotel, de stad Hangzhou, de geboortegrond van Luan, de gids! Bij het inchecken breek het zweet mij uit omdat wel tig keer het id nummer van Luan gecontroleerd wordt en nog eens en nog eens. Gelukkig zegt de gids op een gegeven moment dat het oke is en worden de koffers ingecheckt en kunnen we lopen richting de douane. Het duurt lang voordat we aan de beurt zijn en Luan wordt ongeduldig en geeft aan dat hij moet plassen. Ik denk bij mijzelf kan het niet wat sneller allemaal!! Eindelijk zijn we dan aan de beurt. De mevrouw achter de balie kijkt naar mij en dan naar Luan en herhaalt dit nog een aantal malen en dan gelukkig krijgen we de stempel! Wat een heerlijk geluid. Nu nog de lopende band en stom van me ik hem mijn deo in mijn handbagage laten zetten. Ik zeg dat hij het weg kan gooien zo ook de pakjes drinken die we keurig in een afgesloten plastic zakje gedaan hadden. Kennelijk mag dit ook niet en ook dan geef ik aan dat hij het weg mag gooien. Verbaasd kijkt hij mij aan maar ik zeg nogmaals dat het oke is en denk gooi weg man dan ben ik tenminste klaar hier! Als we allemaal door de douane zijn, wel te verstaan met klotsende oksels, zoeken we eerst een wc op en lopen vervolgens door naar gate 20. Hier zien we dat het vliegtuig helaas een half uur vertraging heeft en ik bel Rose op dat we later landen. Tijdens het wachten vermaken we ons met drinken, de ipad en gewoon wat rond wandelen.

Dan is het eindelijk zover en mogen we inchecken. Tot nu toe gaat alles prima en laat Luan alles over zich heen komen. Ook in het vliegtuig gaat hij lekker zitten op zijn stoel. Totdat het tijd wordt om de gordel vast te maken. Dit wil hij niet en hij kijkt heel verdrietig. Ook als ik laat zien dat Timo, papa en mama vast zitten. Niks helpt en op een gegeven moment biggelen de tranen over zijn wangen. Hou het dan maar eens droog als mama zijnde! Ik doe mijn best en slik de tranen weg. Als de stewardesse langs komt vraag ik of hij op schoot mag en dit mag gelukkig. Eenmaal op schoot drogen de tranen snel en vermaakt hij zich met de boekjes. Tijdens de vliegreis worden we vermaakt met drinken en eten maar zitten op zijn eigen stoel wil hij niet meer! Het dalen duurt lang en op een gegeven moment heeft hij het niet echt naar zijn zin. Ws. last van het dalen. Ik ben dan ook blij als de wielen de grond raken en we weer vaste bodem onder onze benen (lees wielen van het vlilegtuig) hebben. Het duurt even voordat onze koffers langs komen op de band maar als we die eenmaal hebben lopen we richting uitgang en ontmoeten de andere stellen. Heerlijk om elkaar te zien, elkaar te feliciteren en al die mooie kinderen bij elkaar te zien! Luan laat alles gedwee in mijn armen over zich heen komen. Wat zal er nu allemaal weer in dat koppie omgaan?? Wie weet kan hij het ons ooit vertellen..........

Een 1.5 uur durende busrit bracht ons bij het hotel met onderweg nog een plasmoment van Luan. Hij gaf op een gegeven moment aan dat hij moet plassen en ja wat doe je dan. Gelukkig was mama heel slim en hadden we een lege waterfles waar het plassen heel goed in ging. Ook weer opgelost. In het hotel checkte Rose ons in en we konden eindelijk naar onze kamer toe. Nou ja kamer zeg maar balletzaal. Wat een grote kamer in vergelijking met de andere kamer. Echt heel veel ruimte en een uitzicht van 18 hoog over de drukke straten in Beijing. Hier kunnen we ons wel vermaken!! Mama ruimde de koffers op en papa haalde bij de MC Donald onze avondmaaltijd. Daarna nog even boodschappen in de winkel naast het hotel en toen was het tijd om te douchen en te slapen. Wat een enerverende dag weer, waarbij de emoties weer alle kanten opschieten.