De dag na de Efteling

Zo dat was vroeg vanochtend en o die spieren die voelde we wel. Zo’n dagje wandelen buiten in de kou is heerlijk, maar die dag erna……. Ook de mannen hadden moeite met wakker worden en opstaan. Jij kon niet eens op je benen staan; zo moe was je nog. Al liggend kleedde ik je op een gegeven moment uit en langzaam aan werd je wakkerder. Onder de douche bij Timo kreeg je weer praatjes en gelukkig maar want mama twijfelde even of ze er wel goed aan deed om je naar school te laten gaan. Ja die eeuwige strijd in mijn hoofd zoekend naar de balans in jouw dagen tussen in- en ontspanning. Tijdens het aankleedden maakte je gelukkig al grapjes met Timo. En eenmaal beneden at je snel je boterham op en vrolijk vertrok je samen met je broer en vader naar school. Daar aangekomen bleek de juf ziek te zijn en een invaljuf er te zijn; de kleuterjuf van de andere kant. Wel een bekend gezicht voor je en natuurlijk was ook de stagejuf er. Dus dat moest goed komen!

In het schriftje las mama dat je een goede dag gehad. Iets minder vond mama het om te lezen dat je bij de gym een tikspel gedaan had. Ik ben blij dat dat goed gegaan is want dat zijn nou juist spelletjes waarbij het risico wel heel groot is dat je gaat vallen en dat willen we zo veel mogelijk zien te voorkomen. Daarnaast had je gespeeld met de strijkkraaltjes en eindeloos met de perforator gaatjes gemaakt (?) De juf vond dit heel knap van je met zo’n zwaar ding (?) Ach, ja soms blijven dingen je verbazen! Daarnaast zei de juf dat je veel gedaan had vandaag, heel actief geweest was en in het schriftje stond nog dat het verbluffend was wat je allemaal, wil en ook heel graag zelf wil doen. Ja, ja dat kennen we van je en daar proberen we juist balans in te brengen om te voorkomen dat je jezelf voorbij loopt en al je energie al op is aan het begin van de week.

Om 15.15 uur kwam je vermoeid uit school. En eenmaal thuis na het lezen van het schrifjte bedacht ik me dat gezien de gestelde diagnose van vorige week door de neuroloog het goed is om maar een gesprekje te gaan plannen met de juffen en wat voorlichting te gaan geven over de balans tussen inspanning en ontspanning.

Thuis heb ik de mannen lekker laten relaxen op de bank. Jij voor de t.v. met een aflevvering van Hoelahoelahoep en je grote broer met de laptop op schoot om zijn spreekbeurt verder voor te bereiden. Ik heb de vragenlijst voor het revalidatiecentrum afgemaakt en op de post gedaan. Nu maar hopen dat de afspraak met de neuro musculaire revalidatiearts snel gaat volgen. Deze week staat verder een gesprek met de anesthesist (kindertandarts) gepland op donderdagochtend. Hij wordt dan lichamelijk gecheckt of hij onder narcose kan. Dus ook daar komt schot in.

Maar terug naar de dag van vandaag De mannen kwamen op de bank helemaal tot rust en hadden onderling gezellige gesprekken met elkaar waar vervolgens mama weer van genoot. Tijdens het naar de wc gaan, gleed je helaas uit en viel je en lag je klem tussen het opstapje en de muur. Wat een verdriet had je en dat was ook niet gek want ik hoorde een bons. Dit was je hoofd die tegen de muur was gekomen. In eerste instantie riep of huilde je ook niet. Pas toen mama je had opgepakt, brak je maar je herstelde wel weer heel snel………

We aten vroeg zodat de mannen lekker op tijd naar bed konden. Maar in jouw ogen stonden steeds maar tranen en die kwamen er maar niet uit. Waren ze van vermoeidheid, van alle prikkels?? Je had in ieder geval verdriet en uiteindelijk kwamen ze eruit en huilde je even lekker uit bij mama op schoot. En soms was je dan even stil maar als ik zei dat we van je hielden dan begon je weer en rolden de tranen over je wangen. Uiteindelijk viel je bijna in slaap en heb ik je lekker in je bedje gelegd. Daar nog even gezongen en na een paar aaien over je hoofdje viel je in een diepe slaap. Slaap maar zacht; morgen is er weer een nieuwe dag!