Een doolhof van emoties

Een collega schreef ooit dit op haar facebook: ‘een doolhof van emoties……. Emoties van zekerheid, onzekerheid, strijdvaardigheid, verwarring, verdriet, blijdschap, boos, teleurgesteld, geluk, dankbaarheid…. En nog zoveel meer….. 4 woorden die het leven samenvatten!!’ Ik schreef terug dat ik het een hele mooie zin vond en zeker een keer zou gebruiken als titel voor op mijn weblog. En daar staat hij dan; 11 dagen later Een doolhof van emoties als titel!

En waarom dan juist vandaag? hoor ik menig nu van jullie nu denken. Eigenlijk heel simpel of toch niet?? Simpel omdat we de avond eindigde met een flinke huilbui. Simpel?! Nee die huilbuien zijn alles behalve simpel. Die huilbuien zijn juist “een doolhof van emoties.” Alle emoties huilt Luan er op dat moment er dan uit. Emoties van verdriet, geluk, blijdschap, angst, boos, verwarring, en ga zo maar door! Emoties die nog steeds dwars door mijn heen gaan en het diepste van mijn moederziel raken. Zo’n klein manneke, zoveel verdriet! Zo’n klein manneke zoveel verwarring! Zo’n klein manneke zoveel onzekerheid! Zo’n klein manneke en zoveel…….. Ach ja te veel om op te noemen. Gewoon een doolhof van emoties! Liefde, warme troostende armen en woorden dat kon ik hem geven. En uiteindelijk deed ik vanavond ook gewoon mee en ook mijn tranen waren een doolhof van emoties. En min emoties gaven bij hem weer emoties en zo huilde hij zichzelf uiteindelijk in slaap in mijn armen. Ik heb zo nog een poos met hem in mijn armen op de grond op zijn kamertje gezeten en heerlijk mijn emoties de vrije loop laten gaan. Zo’n onbeschrijfelijk gevoel, zoveel verwondering, zoveel liefde, zo’n dankbaarheid dat Hij dit kleine manneke bij ons heeft gebracht.

Maar ook een jaar geleden was deze week een doolhof van emoties. In die week vlogen mijn emoties ook alle kanten op en ik benoemde het toen een achtbaan van emoties. Van blijdschap naar verdriet, en van verdriet weer naar blijdschap. En alles wat er tussen in ligt. Elke dag deze week heb ik die week herbeleefd. En daardoor werd het ook deze week een doolhof van emoties! Emoties bij mijzelf die ik kon plaatsen, maar ook emoties die mij overvielen en die ik niet of nauwelijks tegen kon houden. Het zet je weer aan het denken en zeker als je zo’n klein manneke in je armen heb, die zo verdrietig is en elke keer weer opnieuw begint met huilen. Dank kun je je alleen maar verwonderen en blij en dankbaar zijn dat hij in ons leven is gekomen en dat hij een plekje mocht krijgen bij ons.

Ook Timo is helemaal weg van zijn broertje. Er gaat geen dag voorbij of de mannen knuffelen intens met elkaar en regelmatig hoor ik dan Timo zeggen tegen zijn kleine broer “o, ik hou van jou!” Zo geweldig om te zien en te horen hoe diep die liefde tussen deze twee broers zit. En op de momenten dat Luan dan verdrietig is dan komt hij alleen maar even stil langs om een lieve aai over zijn bolletje te geven en dan vervolgens gaat hij weer zachtjes weg. Zo mooi en zo’n lief gebaar.

Ja, een doolhof van emoties zo kun je het wel noemen. Gewoon 4 woorden die het leven in het kort samenvatten!!