Op weg naar een bijzondere plek!

Gisteren nog helemaal vergeten te vertellen dat het tijdens de autorit behoorlijk fris was. de airco stond voluit aan. toen we in onze hotelkamer kwamen, zette we de airco aan aangezien het best warm was. onze gids liep echter naar de thermostaat en keek erop en deed de airco uit en draaide thermostaat op 25 graden en zei daarbij dat het een goeie temperatuur was want anders zouden de kinderen ziek worden! ws. is dit Chineese wijsheid? daarnaast stond er alleen maar een bed voor Lo en mij dus de gids regelde nog een bed. Het opklapbed arriveerde alleen was er een klein probleempje hij klapte maar half op. De Belboy hielp de housekeeping maar dat lukte ook niet dus werd Bob de Bouwer gebeld die enkele seconde later arriveerde met zijn gereedschapskist. Het probleem werd gefikst en de rust keerde toen weder. Terug naar de dag van vandaag..........

Vanochtend om half 7 ging de wekker al weer. Snel,douchen en aankleden. Ook deze keer had Luan echt de tijd nodig om wakker te worden en ook voor het ontbijt moeten we de nodige tijd nemen. Dit heeft ws. te maken met de kwaliteit van zijn gebit. Wij denken dat hard eten pijn doet. Om half 9 meldde we ons beneden en waren we klaar voor de dag die voor ons lag.
Allereerst vertrokken we naar het politiebureau om zijn paspoort te regelen. Hier kwamen we de directrice tegen van het kindertehuis. Zij nam ons gelijk mee naar een balie om geld af te rekenen voor pasfoto's van Luan. Ze kletste volop tegen hem en ook de gids begreep haar niet. In China hebben ze ook dialecten die ze niet van elkaar verstaan dus waarschijnlijk begrijpt Luan ook weinig van wat ze zeggen in Hangzhou denkt de gids. Na de nodige handtekeningen, nog een familiefoto gingen we samen met directrice richting het kindertehuis. Het kindertehuis staat in een arme wijk. Opeens waren we er ook en gaan er 1001 dingen door je heen! Hoe zou het eruit zien? Hoe zal Luan reageren? Maar er was nauwelijks tijd om hierover na te denken en we liepen al binnen. Beneden en in de hal mochten we filmen en fotograferen maar boven niet. Het trappenhuis was opgevrolijkt met kindertekeningen en schilderijen en zag er vrolijk uit. Luan stapte zelf met Lo naar boven. We liepen langs verschillende ruimtens die er stuk voor stuk goed uitzagen. Opgeruimd en vrolijke kleuren voerde de boventoon! Al snel stonden we in het klasje van Luan en toen kwamen de tranen los bij hem. Er werd druk tegen hem gepraat en toen ik naast hem neer knielde liet hij zich gewillig optillen en huilde dikke tranen. Wat moet dit weer heftig geweest voor hem zijn en wat zal hij allemaal wel niet gedacht hebben? Wij kunnen er alleen maar naar raden...... In zijn klasje zaten een stuk of 10 kinderen waaronder ongeveer 3 kindjes met het down syndroom. Het jongetje rende vrolijk op ons af en zei ons gedag. Andere kindjes zeiden Luan gedag, maar hij wendde zijn hoofd af en had dikke tranen. Samen met de juf zijn we op de foto gegaan en toen zijn we verder gelopen. Na de klas van Luan kwamen nog 2 klassen en aan de overkant nog 1 klas met oudere kinderen. Verder was er nog een speel/ gymzaal en een ruimte waar ze aten. Als laatste kwamen we in de slaapkkamer waar kleine bedjes keurig naast elkaar aan beide muren stonden. Luan's bedje was de vierde van rechts. Ook hier hebben we een foto gemaakt. Hij was toen wel wat rustiger maar wilde nog wel opgetild worden. Op de terugweg dor de gang kwam nog een meisje op hem af. Ik hurkte neer en ze probeerde Luan van mijn schoot te halen. Hij draaide zijn hoofd weg en ze zei steeds maar ni hao. Samen met Luan gezwaaid en daar zijn we naar beneden gegaan. We hebben we nog koekjes en ballonnen gegeven aan de directrice en toen was het tijd om te gaan. Wat een pittig moment; het liefste zou je ze allemaal willen meenemen......... De brok in mijn keel heb ik weggeslikt maar Lo heeft wel een traantje weggepinkt. We waren maar 2 uur onderweg op deze dag, maar het voelde alsof we een hele dag er op hadden zitten!
De gids vertelde dat we op weggingen naar de plek waar hij gevonden is; althans hij ging een poging doen. We zijn er nooit aangekomen maar rond half 1 wel op een plek om te lunchen. Om 13.00 uur reden we verder en rond half 5 waren we weer bij het hotel in Hangzhou. De autorit was het laatste half uur er gezellig. Timo en Luan maakte samen veel lol. Luan deelde chips uit aan Lo en mij. Echt een geweldig moment. Daarnaast vermaakte hij zich prima met een lege chipsbus. Op een gegeven moment zei hij Papa en reikte Lo het plastic bakje aan! wat een schitterend moment! Eenmaal op onze kamer boven moesten we weer bellen voor een bed voor Timo en Luan. In eerste instantie kwam er alleen een bed voor Luan maar na wederom nog een telefoontje kwam ook Timo's bed. Timo en Luan vermaakte zich ondertussen met elkaar en hadden grote lol. Ook kletste hij er vrolijk op los en noemde een aantal keren de naam van Timo. Heerlijk om te zien hoe de twee mannen zich met elkaar vermaakte en hoe ze genoten van elkaar! ' s avonds lekker gegeten bij de Pizzahut. De mannen aan de spaghetti met vooraf kippenpoten en na ijs. En wij een heerlijke pizza! Het was een gezellige boel aan tafel en de mannen genoten van het eten!
Eenmaal op de kamer nog samen gespeeld, lekker gedoucht em daarna was het de hoogste tijd. O ja hij gaf na het eten op de hotelkamer goed aan dat hij naar de wc moest en heeft daar zijn eerste grote boodschap gedaan! De kanjer!



P.S. Wat is het toch heerlijk om elke ochtend, middag, avond jullie reacties te lezen. We kijken er allemaal naar uit. Het is zo hart verwarmend en fijn om nieuws vanuit Holland te krijgen!