Hechten voor opvoeden; strijd of geen strijd; wat

Allereerst wil ik jullie allen bedanken voor de hartverwarmende, lieve reacties, tips, herkenbaarheden en adviezen. Dit keer heb ik een traantje zitten wegpinken. Wat is toch heerlijk om te weten dat je niet de enige bent met dit soort dilemma’s. Al is dit wel een heel groot woord hoor want zoals jullie omschrijven is het moederhart heel groot en zijn wij tot vele dingen toe in staat.

Vandaag was over het algemeen een dag als zo vele maar wel weer zo bijzonder omdat ons manneke ons manneke is en elke dag wel iets moois en bijzonders laat zien. Vannacht was hij rond 4 uur wakker en liep vanuit zijn kamertje ons kamer in om daarna in bed bij ons te kruipen en weer verder te slapen. Dit alles gaat zonder veel praten gepaard. Volgens mij zegt hij alleen maar ‘mama, tillen’’ (ben zelf rond dat tijdstip nog wat slapering dus vandaar de volgens mij) en neemt dan in bed zijn slaappositie in (dicht bij Lo of dicht bij mij) en slaapt weer verder. Hij zoekt dan heel erg onze nabijheid en op deze manier is dat voor hem al voldoende. Gewoon lekker dicht bij papa en mama. Tot iets over 8 hebben we heerlijk in bed gelegen en bij het slaapkamerraam Timo uitgezwaaid die door papa naar school gebracht werd. Beneden heerlijk ontbeten; warme vanille vla en een appel. Ook Knorretje moest natuurlijk weer pap eten. Het wachten is altijd op het moment dat je handje omhoog gaat en je “mama” zegt. De eerste keren begreep ik je niet goed maar nu weet ik dat ik dan moet gaan aangeven hoeveel hapjes hij nog moet eten. Meestal lukt het me wel om dan zoveel hapjes te noemen dat zijn vla helemaal op is. En trots dat hij dan is als hij tot slot ook nog 2 dikke duimen krijgt! Ook bij Knorretje gaat het verhaal met het tellen op en dan is Luan degene die Knorretje 2 dikke duimen geeft. Wat is dat toch elke keer genieten!

Na het ontbijt is hij heerlijk in bad geweest. Het mooie is dat ik aangeef dat we gaan tandenpoetsen en aankleden en dat hij dan in de badkamer naar het bad wijst, ‘bad’ zegt en mij vragend aankijkt. Het gezichtje wat hij dan vertoont als ik zeg dat hij in bad mag is goud waard. Zo mooi en vertederd en vandaag volgde er ook nog een ‘dank je wel, mama’ achteraan. Hoe mooi kan je het hebben.
Na het bad aankleden en koffie drinken. Voor Luan het moment om Het Zandkasteel te kijken, waar hij dan volop van geniet en meezingt en swingt. Na de koffie hebben we diverse puzzels en een lotto spel gedaan. Hij is hier erg goed in en wijst het plaatje aan wat ik in mijn handen heb en probeert ook het woord van het plaatje na te zeggen. Wat leert hij toch snel en wat kan hij de meeste woorden al goed en duidelijk uitspreken.

Al snel was het tijd om Timo van school te halen. De bekende vreugdekreet klonk weer toen we het schoolplein naderde en dit keer hoefde ik je amper te tillen. Je had de grote glijbaan ontdekt op het grote plein en rende daar vrolijk naar toe. Mama tilde je er bovenop en jij glee naar benden met heel veel lol. Dit werd natuurlijk tig keer herhaald. Toen de bel ging, liepen we samen naar de ingang maar wilde je toch op een gegeven moment getild worden. Maar wat knap was het van je dat je je al zo vrij voelde om lekker te drentelen over dat grote plein. Je gaf op jouw manier aan dat je naar binnen wilde en dit hebben we dan ook gedaan. Samen met Timo hebben we de kleuterklassen van binnen even bekeken. Je keek vrolijk vanuit mama’s armen rond en wees naar de getallenlijn met de vingers. Deze herkende je want thuis oefenen we deze ook tot 10 op dit moment. In gedachten zag ik je al spelen in 1 van de klassen en wat zal het tzt wennen zijn voor je maar ik denk dat je het ook reuze naar je zin gaat krijgen daar!

Een klasgenootje van Timo ging mee spelen dus Timo en zij kropen achter in de auto naast jou en mama voorin. Hier was je het niet echt mee eens en je zette het op een huilen en riep ‘mama’ (hiervoor had ik steeds achter op de achterbank gezeten bij hem). Aangezien we al reden, hebben we toch maar even doorgezet maar wat een verdriet had jij en wat kwam het weer van ver! Op dit soort momenten breekt mijn moederhart en voel ik de pijn en verdriet met je mee en gaan er tig vragen door je hoofd; was dit de juiste keuze, oeps wat doet dit met het hechtingsproces, wat een verdriet heb je toch manneke, o wat zou ik je graag willen troosten, moeten we nu gewoon doorzetten en even niet toegeven, en ga zo maar door.
Vast vragen die heel veel moeders herkennen althans ik herken ze wel in de tijd dat Timo baby was en aan het huilen was of help ben ik nu de enige?? Eenmaal thuis heb ik hem snel getroost wat hij gewillig toeliet en me ook niet meer wilde loslaten. Hij ging zelfs mee de wc in en wilde op dat moment nog het liefst op schoot kruipen. Het eten ging goed tot 5 stukjes daarna hield hij zijn lippen op elkaar. Weer zo’n twijfel moment van waar doe je goed aan. We hebben even doorgezet en dit bracht de volgende waterval bij Luan. Ik heb hem toen meegenomen naar boven om lekker te gaan slapen nadat hij zijn stukje boterham en worst had opgegeten. Lastig situatie hoor want was dit een ‘strijd’ waard? En is het een strijd te noemen? Ik weet het niet maar vandaag was zo’n dag waar op 2 momenten diverse vragen door mijn hoofd heen gingen en ik twijfelde of ik de juiste keuze had gemaakt. Achteraf, nu gezien, ben ik van mening dat het goed geweest is.

Dicht tegen mij aan viel hij al snel in een diepe slaap om 1.5 uur later weer wakker te worden. Ik hoorde de deur open gaan en liep naar boven en zag dat hij zijn gebruikelijke loopje richting onze kamer deed. Met een vrolijke lach liep hij mij tegemoet toen hij mij hoorde op de trap. Eenmaal beneden begon hij een klein beetje te huilen en toen ik zijn pantoffeltjes aan wilde doen, wees hij naar zijn broek. De kleine vent was nat en ik keek verdrietig en angstig naar mij. Ws. was hij bang dat ik boos zou worden, en snel nam ik hem mee naar boven terwijl ik geruststellend naar hem praatte. Snel op de wc gezet waar de rest van zijn plas kwam en zijn kleren uitgedaan en een grapje gemaakt met hem waardoor hij brak en vrolijk begon te lachen al was het nog voorzichtig. We weten de verhalen dat er in sommige tehuizen kinderen gestraft worden bij ongelukjes of niet zindelijk zijn dus op dit soort situaties zijn we erg alert om zo min mogelijk boos te worden en/of over te komen. Beneden wilde hij op schoot blijven zitten en nestelde hij zich dicht tegen mij aan. Na een mandarijntje een aflevering van het zandkasteel was hij weer helemaal de oude en liet hij zich weer vrolijk horen.

Diverse puzzels werden er die middag gedaan en ook tijdens de visite keuvelde je gezellig rond. Helaas viel je aan het einde van de visite en dat leverde de nodige tranen op. Het is lastig voor je om je evenwicht te bewaren en als je valt of struikelt dan vang je jezelf niet met je handjes op en het lukt je dan ook niet om snel of makkelijk om hoog te komen. Vaak levert het de nodige tranen op maar ben je ook snel weer getroost. Het eten liet je je goed smaken en na het eten keken we het Sinterklaasjournaal op de laptop aangezien we het op tv vergeten waren. Inspannend keek je toe en ik had het idee dat je er wel van genoot. Na het Sinterklaasjournaal was het toch echt de hoogste tijd om te gaan slapen. De slaap kon je niet echt goed te pakken krijgen. Met grote ogen staarde je het donker in en op de momenten dat ik dacht dat je sliep en wegsluipte, liet je duidelijke merken dat je nog wakker was. Op een gegeven moment kwamen je tranen, zomaar uit het niets althans dat leek zo. Maar ik denk dat het gewoon verdriet was om en angst om je toe te geven aan je slaap. Nadat ik je getroost had, geruststellend gepraat heb en je dicht tegen me aan in bed heb gelegd ben je uiteindelijk in een diepe slaap gevallen.
Slaap maar lekker manneke, morgen zijn wij er weer voor je en Hij waakt over je!