Papieren, papieren en nog eens papieren

Al zittend aan het bed van Luan tik ik dit verslag. De laatste 2 dagen heeft hij veel moeite met het in slaap komen. Ik kan pas echt weg als hij diep slaapt. Eerder niet want dan wordt hij weer wakker en heeft dan groot verdriet omdat ik er niet ben. Nu proberen we het maar zo; zittend op de grond en met 1 hand bij zijn hoofd en de andere hand vliegt over het toetsenbord om de woorden in mijn hoofd op te tikken.

Gisterenavond stond de kleine vent al om 23.00 bij ons in de slaapkamer. Eenmaal in ons bed toen hij sliep, probeerde Lo hem in zijn eigen bedje te leggen maar dat lukte helaas niet. We hebben hem toen maar bij ons laten liggen in de hoop dat dit niet elke avond gaat gebeuren.
Hij heeft de rest van de nacht heerlijk door geslapen, maar ja ik iets minder want op de een of andere manier houd je toch rekening ermee dat hij in bed ligt. Maar de volgende ochtend maakt het vrolijke gezichtje van hem en van Timo alles weer goed. Wat kan een moeder toch veel handelen als haar kinderen maar gelukkig zijn. O ja en haar man ook!

Na het ontbijt kreeg ik de opdracht van manlief om snel te gaan douchen aangezien we voor nog een cadeautje op pad moesten. En nee was de boodschap niet pas naar Koffietijd! Er achteraan kwam dat hij wel begreep waarom huisvrouwen het zo druk hadden. Eerst koffietijd kijken tot 11.00 uur, en ja voor die tijd doe je niks, en daarna pas aan de slag om vervolgens langs de winkels te struinen en voor de derde keer die week Esprit binnen te gaan om alleen maar te kijken! En dan 's avonds maar klagen dat het zo'n drukke dag was. Vrouwen je snapt er niks van! Mmm volgens mij wordt het tijd dat hij weer gaat werken! Nee hoor, dat gaat jij pas maandag doen en wat zal ik hem dan gaan missen. Het is toch een intensieve en mooie periode die we met elkaar en onze kids hebben doorgebracht!

Maar nu terug naar onze ochtend want we zaten op tijd aan de koffie (koffietijd was nog niet eens begonnen) en Luan en ik hoorde een hoop gepiep. Papa had brandalarm. Bij Luan zit het ritueel er al goed in. We zeggen dag tegen papa, tot straks en papa gaat naar de tutaat. Luan loopt papa achterna en zwaait dan nogmaals gedag en gaat dan verder waar hij mee bezig was. Een geweldig ritueel! Papa riep nog even dat hij snel terug zou zijn aangezien het maar een containerbrandje was. Nou ik kan je zeggen na een uur was hij pas terug en dan de dag beginnen met van je moet opschieten en dat vrouwen het druk hebben maar wel koffietijd kijken!? Ach mannen hè!
Luan hield het goed vol dat zijn vader een uur weg was. Soms vroeg hij wel "waar is papa nu?"maar accepteerde dan dat ik zei dat hij naar de tutaat / brandweer is. Echt heel knap van hem. Toen papa terug was, zijn we op pad gegaan.

Effe tussendoor hij ligt heerlijk te snurken en valt nu bijna uit bed. Zonder problemen kunnen recht leggen. Hij heeft eindelijk zich durven toe te geven aan de slaap. Hopelijk voelt hij mijn aanwezigheid en voelt hij zich veilig en slaapt hij lekker tot de volgende morgen.

Terug naar vandaag. Wat is het toch elke keer genieten om met hem op pad te gaan. Ik voel me zo trots als we zo met elkaar door de winkels lopen. We zijn nog maar 2 weken in Nederland en het is het zo gek maar het voelt zo vertrouwd aan alsof we al maanden bij elkaar zijn. Kijkend naar Luan is het ook fantastisch om te zien hoe snel hij zijn ritme gevonden heeft en zich vertrouwd voelt bij zijn broer, vader en moeder. Zelfs bij de visite vandaag liet hij even zien hoe ondeugend hij kan zijn en klonk zijn schaterlach door de woonkamer heen!

Ook op zijn grote broer, die heel wat te verduren heeft op zijn tijd (even wachten, dat snapt je kleine broer nog niet, aandacht verdelen, etc.) zijn we super trots. Want wat doet hij goed zijn best ondanks alle veranderingen! Dit weekend vieren we zijn 10e verjaardag en wordt het zijn feest! Wat een zin heeft hij er in.

Na de boodschappen hebben we thuis geluncht en daarna ben je met mama gaan wandelen. Papa ging even naar zijn werk. Je stapte een flink stuk mee maar uiteindelijk wilde je zitten in de wagen en al snel viel je in een diepe slaap. Na een uurtje werd je wakker en waren we op weg naar de school van Timo. Papa zou daar ook heen komen met de auto. Op het schoolplein zag mama bekende van het werk en ging die even gedag zeggen. Je vond dit wel lastig en liet dit duidelijk blijken. Veilig in mama's armen kroop je lekker weg en redde de schoolbel jou. Tijd om Timo te halen. Al snel was Timo buiten en gingen we naar huis omdat we visite kregen. Zoals ik al eerder zei liet Luan zijn ondeugende gedrag zien en klonk zijn schaterlach door de woonkamer. Geweldig om te zien hoe veilig hij zich al voelt om dit te laten zien in de nabijheid van voor hem een vreemd persoon!

Tijdens het eten hebben we het Sinterklaasjournaal gekeken. Jij en je grote broer genoten van de zuurkool en de spannende avonturen. Wat is het toch genieten om te kijken naar die spannende gezichtjes! Na het eten heb je papa geholpen met het afruimen van de tafel en het afspoelen van de spullen voor in de vaatwasser. Wat kan je dat goed en wat een plezier heb je dan! Met een trots gezocht kwam je het mama vertellen! Daarna was het tijd om te gaan slapen en hoe dat verliep hebben jullie hier boven kunnen lezen.

Maar nu even terug naar de titel want dat ging over papieren. Hier hebben we de eerste stappen deze 2 weken in gemaakt. De aankomstkaartjes liggen klaar om te versturen. Helaas liet dit alles even op zich wachten aangezien de eerst proefdruk niet goed was. De tweede druk gelukkig wel dus die konden besteld worden na een grondige check van de tekst. Daarnaast moesten we nog het een en ander aan documentatie toesturen aan onze vergunninghouder Kind en Toekomst, is Luan ingeschreven op school, moest er een ontheffing voor de leerplicht aangevraagd worden, moest hij ingeschreven worden bij de ziektekostenverzekeraar, moest er een teruggave adoptieformulier tegemoetkoming kosten ingevuld worden en is er een start gemaakt met de progress-rapportage.

In totaal moeten we 6 rapporten schrijven; 1 na 1 maand aankomst, 1 na 5 maanden, 1 na 11 maanden, 1 na 23 maanden, 1 na 35 maanden en 1 na 59 maanden. We zitten dan inmiddels in 2017! Als Luan zelf 10 jaar oud is, moet hij een kort opstel schrijven over zijn adoptie. Dit alles moet aan bepaalde voorwaarden voldoen en in het Engels zijn! Kortom werk aan de winkel want voor 21 november wordt de rapportage verwacht! Mmmm en dat met een weekend vol met verjaardagen. Dat wordt een moment zoeken om te knallen om alles eerst in het Nederlands op het papier te zetten en dan vervolgens de boel te vertalen in het Engels en te laten nalezen door een derde. Maar ik heb het vertrouwen erin dat het gaat lukken. Net zoals ik het vertrouwen heb in Luan, in Timo en in ons als vader en moeder en ons gezin. Het vertrouwen dat wij Luan een veilige thuishaven kunnen geven waarin hij zich kan ontwikkelen en mag groeien!