Slapen zo gewoon!?

Slapen voor ons vaak zo iets gewoons. Je gaat liggen in je bed, doet je ogen dicht en de meeste mensen vallen dan in slaap tot de volgende ochtend. Zonder verder na te denken hoe en wat. En met dit laatste bedoel ik met vragen in je hoofd zitten of je wel wakker wordt in hetzelfde bed, of dat alles straks voorbij is, etc.
Helaas behoor ik zelf niet tot deze groep gelukkige toe die snel in slaap vallen om de volgende dag wakker worden. In slaap komen duurt lang en tussendoor ben ik tig keer wakker om naar de toilet te gaan. Ook voor kinderen is slapen niet altijd een proces zoals hierboven staat. Aan de reacties te lezen op een eerder reisverslag wat over slapen ging, bemerkte ik dat er mening moeder naast het bed van zijn/haar kind heeft gezeten of nog zit.

En wat is er eigenlijk mis mee behalve dan die tintelende benen, zeker bips, rug of lamme hand!? Je wilt toch niets liever dan je kind die warmte, liefde en veiligheid geven die het nodig heeft? Maar zeg nou eerlijk moeders van Nederland heeft nou nooit 1 van jullie een gefrustreerd gevoel gehad, getwijfeld of je het wel goed deed, gedacht aan de strijk die er nog ligt, of al die andere klussen die er nog gedaan moeten worden of dat ene boek wat je uit wilt lezen of dat favoriete tv programma dat zo begint en ga zo maar door. Nou ik durf eerlijk toe te geven dat ik dat echt weleens gedacht heb. Niet alleen bij Timo maar ook al bij Luan.

Neem zo'n dag als vandaag. De progress rapportage met foto's en andere nodige papieren moest vandaag echt af evenals de aankomstkaartjes voorzien van een envelop met adres daarop. Deze zaken konden echt niet nog 1 dag later plaatsvinden. Nu kunnen we het natuurlijk hebben over plannen maar neem van mij aan dat gaat echt niet altijd op. En nee ik heb geen zeeën van tijd nu over!

Waarschijnlijk snap je dan ook wel waar mijn gedachten waren, toen ik vanmiddag zat aan het bedje van Luan en later als experiment in de stoel. Inderdaad ik dacht alleen aan bovenstaande zaken waardoor ik veel te vroeg weg ging bij hem tot 2x toe met als gevolg dat ik elke weer opnieuw moest beginnen met het ritueel van hem in bed leggen. Na die 2e keer bedacht ik dat dit niet handig was en dat als ik niet zou relaxen hij niet zou gaan slapen. Dit kost alleen maar meer tijd! Met een flair (ja een flair en nee geen studieboek) en een zaklampje kroop ik eerst op de grond naast zijn bed en vervolgens na 5 minuten krulde ik mijzelf op in de stoel (zo'n 2 stappen van zijn bed vandaan) met de Flair. Ik besloot te gaan genieten van dit moment. En daar bedoel ik mee dat ik op deze manier mijn zoon liefde, warmte en veiligheid gaf en daarbij zelf kon ontspannen door de Flair te lezen. Het lukte mij echt om niet te denken aan alles wat op mij lag te wachten. Oke ik dacht er een heel klein beetje aan, maar kon ook wel even genieten. En ja hoor het had ook nog eens positief resultaat; hij sliep na 10 minuten!
Ik sloop zachtjes weg en kon beneden een dik uur aan de slag waardoor alles zo goed als af was toen hij wakker werd.

's Avonds begon het ritueel weer opnieuw alleen was het voordeel nu dat er geen werk lag te wachten en dat ik in alle rust mijn stuk voor de site alvast kon beginnen. Hij ligt nu al 20 minuten met open ogen te staren naar mij en roept geregeld "mama" en het enige wat ik dan zeg is dat ik er ben. Het is het wachten op het moment dat hij zich over geeft aan zijn slaap. Frappant is dat als ik te vroeg weg sluipt en hij ontdekt dat ik er niet ben dat hij dan gaat huilen. Hij heeft dan intens verdriet, maar is wel snel te troosten. Terwijl als hij geslapen heeft en wakker wordt mij gewoon roept of ons gewoon opzoekt op onze slaapkamer.

Ik heb nog geen echte theorie voor gevonden. Een theorie die ik vond op internet is dat het kind in de eerste weken uiterst zijn best heeft gedaan om zich van een zo goed mogelijk kant te laten zien. Langzamerhand lokt het kind bewust of onbewust de eerste negatieve reacties uit. Het komt dan in een wat normaler gedragspatroon. Daardoor kunnen spanningen en conflicten ontstaan, die door het kind maar moeilijk worden verwerkt. Het gaat dan niet zonder zorgen en ontspannen naar bed met als gevolg; slaapproblemen, onrustig zijn, akelig dromen en dergelijke. Ik zelf ben van mening dat meer het onderstaande een rol speelt bij Luan. Mede omdat er overdag nog geen conflicten gaande zijn.

Wat ik vooral denk is dat hij vooral in China en de eerst week hier nog fysiek zo moe was van alle nieuwe indrukken dat hij daarom ook zo insliep en de gehele nacht doorsliep. Nu is Luan steeds beter uitgerust en daardoor heeft hij ook meer fysieke mogelijkheden om wakker te blijven, en te overdenken en trachten te verwerken wat er de laatste tijd allemaal is gebeurd. Hij zou angstig kunnen zijn dat het wel allemaal tijdelijk zal zijn bij ons en dat er wel weer wat vervelends zal gebeuren .........dat we als hij wakker wordt we er niet meer zijn. Je weet niet wat hij denkt maar ik zie het hem wel doen als hij met zijn ogen open het donker in staart! Als hij wederom "mama" roept. Er zijn voor hem is het enige wat dan helpt en nee hij is niet de enige die moeite heeft met inslapen. Ik weet het, maar ik zo graag willen dat hij weet, dat hij voelt dat hij hier voor altijd mag zijn. En als dat betekent dat ik de komende jaren nog bij of naast zijn bedje moet zitten dan doe ik dat maar al te graag