Slapen zo gewoon!?
Blijf op de hoogte en volg Familie
21 November 2012 | Nederland, Noordwijk-Binnen
Slapen voor ons vaak zo iets gewoons. Je gaat liggen in je bed, doet je ogen dicht en de meeste mensen vallen dan in slaap tot de volgende ochtend. Zonder verder na te denken hoe en wat. En met dit laatste bedoel ik met vragen in je hoofd zitten of je wel wakker wordt in hetzelfde bed, of dat alles straks voorbij is, etc.
Helaas behoor ik zelf niet tot deze groep gelukkige toe die snel in slaap vallen om de volgende dag wakker worden. In slaap komen duurt lang en tussendoor ben ik tig keer wakker om naar de toilet te gaan. Ook voor kinderen is slapen niet altijd een proces zoals hierboven staat. Aan de reacties te lezen op een eerder reisverslag wat over slapen ging, bemerkte ik dat er mening moeder naast het bed van zijn/haar kind heeft gezeten of nog zit.
En wat is er eigenlijk mis mee behalve dan die tintelende benen, zeker bips, rug of lamme hand!? Je wilt toch niets liever dan je kind die warmte, liefde en veiligheid geven die het nodig heeft? Maar zeg nou eerlijk moeders van Nederland heeft nou nooit 1 van jullie een gefrustreerd gevoel gehad, getwijfeld of je het wel goed deed, gedacht aan de strijk die er nog ligt, of al die andere klussen die er nog gedaan moeten worden of dat ene boek wat je uit wilt lezen of dat favoriete tv programma dat zo begint en ga zo maar door. Nou ik durf eerlijk toe te geven dat ik dat echt weleens gedacht heb. Niet alleen bij Timo maar ook al bij Luan.
Neem zo'n dag als vandaag. De progress rapportage met foto's en andere nodige papieren moest vandaag echt af evenals de aankomstkaartjes voorzien van een envelop met adres daarop. Deze zaken konden echt niet nog 1 dag later plaatsvinden. Nu kunnen we het natuurlijk hebben over plannen maar neem van mij aan dat gaat echt niet altijd op. En nee ik heb geen zeeën van tijd nu over!
Waarschijnlijk snap je dan ook wel waar mijn gedachten waren, toen ik vanmiddag zat aan het bedje van Luan en later als experiment in de stoel. Inderdaad ik dacht alleen aan bovenstaande zaken waardoor ik veel te vroeg weg ging bij hem tot 2x toe met als gevolg dat ik elke weer opnieuw moest beginnen met het ritueel van hem in bed leggen. Na die 2e keer bedacht ik dat dit niet handig was en dat als ik niet zou relaxen hij niet zou gaan slapen. Dit kost alleen maar meer tijd! Met een flair (ja een flair en nee geen studieboek) en een zaklampje kroop ik eerst op de grond naast zijn bed en vervolgens na 5 minuten krulde ik mijzelf op in de stoel (zo'n 2 stappen van zijn bed vandaan) met de Flair. Ik besloot te gaan genieten van dit moment. En daar bedoel ik mee dat ik op deze manier mijn zoon liefde, warmte en veiligheid gaf en daarbij zelf kon ontspannen door de Flair te lezen. Het lukte mij echt om niet te denken aan alles wat op mij lag te wachten. Oke ik dacht er een heel klein beetje aan, maar kon ook wel even genieten. En ja hoor het had ook nog eens positief resultaat; hij sliep na 10 minuten!
Ik sloop zachtjes weg en kon beneden een dik uur aan de slag waardoor alles zo goed als af was toen hij wakker werd.
's Avonds begon het ritueel weer opnieuw alleen was het voordeel nu dat er geen werk lag te wachten en dat ik in alle rust mijn stuk voor de site alvast kon beginnen. Hij ligt nu al 20 minuten met open ogen te staren naar mij en roept geregeld "mama" en het enige wat ik dan zeg is dat ik er ben. Het is het wachten op het moment dat hij zich over geeft aan zijn slaap. Frappant is dat als ik te vroeg weg sluipt en hij ontdekt dat ik er niet ben dat hij dan gaat huilen. Hij heeft dan intens verdriet, maar is wel snel te troosten. Terwijl als hij geslapen heeft en wakker wordt mij gewoon roept of ons gewoon opzoekt op onze slaapkamer.
Ik heb nog geen echte theorie voor gevonden. Een theorie die ik vond op internet is dat het kind in de eerste weken uiterst zijn best heeft gedaan om zich van een zo goed mogelijk kant te laten zien. Langzamerhand lokt het kind bewust of onbewust de eerste negatieve reacties uit. Het komt dan in een wat normaler gedragspatroon. Daardoor kunnen spanningen en conflicten ontstaan, die door het kind maar moeilijk worden verwerkt. Het gaat dan niet zonder zorgen en ontspannen naar bed met als gevolg; slaapproblemen, onrustig zijn, akelig dromen en dergelijke. Ik zelf ben van mening dat meer het onderstaande een rol speelt bij Luan. Mede omdat er overdag nog geen conflicten gaande zijn.
Wat ik vooral denk is dat hij vooral in China en de eerst week hier nog fysiek zo moe was van alle nieuwe indrukken dat hij daarom ook zo insliep en de gehele nacht doorsliep. Nu is Luan steeds beter uitgerust en daardoor heeft hij ook meer fysieke mogelijkheden om wakker te blijven, en te overdenken en trachten te verwerken wat er de laatste tijd allemaal is gebeurd. Hij zou angstig kunnen zijn dat het wel allemaal tijdelijk zal zijn bij ons en dat er wel weer wat vervelends zal gebeuren .........dat we als hij wakker wordt we er niet meer zijn. Je weet niet wat hij denkt maar ik zie het hem wel doen als hij met zijn ogen open het donker in staart! Als hij wederom "mama" roept. Er zijn voor hem is het enige wat dan helpt en nee hij is niet de enige die moeite heeft met inslapen. Ik weet het, maar ik zo graag willen dat hij weet, dat hij voelt dat hij hier voor altijd mag zijn. En als dat betekent dat ik de komende jaren nog bij of naast zijn bedje moet zitten dan doe ik dat maar al te graag
Helaas behoor ik zelf niet tot deze groep gelukkige toe die snel in slaap vallen om de volgende dag wakker worden. In slaap komen duurt lang en tussendoor ben ik tig keer wakker om naar de toilet te gaan. Ook voor kinderen is slapen niet altijd een proces zoals hierboven staat. Aan de reacties te lezen op een eerder reisverslag wat over slapen ging, bemerkte ik dat er mening moeder naast het bed van zijn/haar kind heeft gezeten of nog zit.
En wat is er eigenlijk mis mee behalve dan die tintelende benen, zeker bips, rug of lamme hand!? Je wilt toch niets liever dan je kind die warmte, liefde en veiligheid geven die het nodig heeft? Maar zeg nou eerlijk moeders van Nederland heeft nou nooit 1 van jullie een gefrustreerd gevoel gehad, getwijfeld of je het wel goed deed, gedacht aan de strijk die er nog ligt, of al die andere klussen die er nog gedaan moeten worden of dat ene boek wat je uit wilt lezen of dat favoriete tv programma dat zo begint en ga zo maar door. Nou ik durf eerlijk toe te geven dat ik dat echt weleens gedacht heb. Niet alleen bij Timo maar ook al bij Luan.
Neem zo'n dag als vandaag. De progress rapportage met foto's en andere nodige papieren moest vandaag echt af evenals de aankomstkaartjes voorzien van een envelop met adres daarop. Deze zaken konden echt niet nog 1 dag later plaatsvinden. Nu kunnen we het natuurlijk hebben over plannen maar neem van mij aan dat gaat echt niet altijd op. En nee ik heb geen zeeën van tijd nu over!
Waarschijnlijk snap je dan ook wel waar mijn gedachten waren, toen ik vanmiddag zat aan het bedje van Luan en later als experiment in de stoel. Inderdaad ik dacht alleen aan bovenstaande zaken waardoor ik veel te vroeg weg ging bij hem tot 2x toe met als gevolg dat ik elke weer opnieuw moest beginnen met het ritueel van hem in bed leggen. Na die 2e keer bedacht ik dat dit niet handig was en dat als ik niet zou relaxen hij niet zou gaan slapen. Dit kost alleen maar meer tijd! Met een flair (ja een flair en nee geen studieboek) en een zaklampje kroop ik eerst op de grond naast zijn bed en vervolgens na 5 minuten krulde ik mijzelf op in de stoel (zo'n 2 stappen van zijn bed vandaan) met de Flair. Ik besloot te gaan genieten van dit moment. En daar bedoel ik mee dat ik op deze manier mijn zoon liefde, warmte en veiligheid gaf en daarbij zelf kon ontspannen door de Flair te lezen. Het lukte mij echt om niet te denken aan alles wat op mij lag te wachten. Oke ik dacht er een heel klein beetje aan, maar kon ook wel even genieten. En ja hoor het had ook nog eens positief resultaat; hij sliep na 10 minuten!
Ik sloop zachtjes weg en kon beneden een dik uur aan de slag waardoor alles zo goed als af was toen hij wakker werd.
's Avonds begon het ritueel weer opnieuw alleen was het voordeel nu dat er geen werk lag te wachten en dat ik in alle rust mijn stuk voor de site alvast kon beginnen. Hij ligt nu al 20 minuten met open ogen te staren naar mij en roept geregeld "mama" en het enige wat ik dan zeg is dat ik er ben. Het is het wachten op het moment dat hij zich over geeft aan zijn slaap. Frappant is dat als ik te vroeg weg sluipt en hij ontdekt dat ik er niet ben dat hij dan gaat huilen. Hij heeft dan intens verdriet, maar is wel snel te troosten. Terwijl als hij geslapen heeft en wakker wordt mij gewoon roept of ons gewoon opzoekt op onze slaapkamer.
Ik heb nog geen echte theorie voor gevonden. Een theorie die ik vond op internet is dat het kind in de eerste weken uiterst zijn best heeft gedaan om zich van een zo goed mogelijk kant te laten zien. Langzamerhand lokt het kind bewust of onbewust de eerste negatieve reacties uit. Het komt dan in een wat normaler gedragspatroon. Daardoor kunnen spanningen en conflicten ontstaan, die door het kind maar moeilijk worden verwerkt. Het gaat dan niet zonder zorgen en ontspannen naar bed met als gevolg; slaapproblemen, onrustig zijn, akelig dromen en dergelijke. Ik zelf ben van mening dat meer het onderstaande een rol speelt bij Luan. Mede omdat er overdag nog geen conflicten gaande zijn.
Wat ik vooral denk is dat hij vooral in China en de eerst week hier nog fysiek zo moe was van alle nieuwe indrukken dat hij daarom ook zo insliep en de gehele nacht doorsliep. Nu is Luan steeds beter uitgerust en daardoor heeft hij ook meer fysieke mogelijkheden om wakker te blijven, en te overdenken en trachten te verwerken wat er de laatste tijd allemaal is gebeurd. Hij zou angstig kunnen zijn dat het wel allemaal tijdelijk zal zijn bij ons en dat er wel weer wat vervelends zal gebeuren .........dat we als hij wakker wordt we er niet meer zijn. Je weet niet wat hij denkt maar ik zie het hem wel doen als hij met zijn ogen open het donker in staart! Als hij wederom "mama" roept. Er zijn voor hem is het enige wat dan helpt en nee hij is niet de enige die moeite heeft met inslapen. Ik weet het, maar ik zo graag willen dat hij weet, dat hij voelt dat hij hier voor altijd mag zijn. En als dat betekent dat ik de komende jaren nog bij of naast zijn bedje moet zitten dan doe ik dat maar al te graag
-
21 November 2012 - 21:40
Pat, Bianca,Dion, Cas En Mats:
Ha die mams,
Wat een mooi beschreven stuk, over het slaap ritueel! Heel erg herkenbaar ook bij mij hier.
Vele, vele nachten hier bij onze Dion gezeten, die mij ook niet kon uitleggen wat er in hem omging. Wat is het toch lastig als je kind jou niet kan vertellen en uitleggen wat er door hem heengaat en jij dit alleen maar kunt proberen te raden. Die starende ogen in het donker en af en toe de bevestiging vragen, of je er nog wel bent.
Dan kun je maar 1 ding doen, en dat is er fysiek zijn voor je kind. Dat doe je met alle liefde die je in je hebt en alle toewijding van de wereld! Hou dit vol!! Geef die momenten aan je kind en laat hem voelen dat je er bent en altijd zult zijn, dan gaat het zeker goed komen! Heel erg goed, van je om zelf te zorgen, dat je ontspannen bent ( hoe lastig ook af en toe) want dit gaat zeker over op je mannetje.
Geniet er dan maar van, dat je er kunt zijn en dat je een zeer belangrijke taak aan het vervullen bent!
Dion slaapt na al die jaren naast dat bed zitten, nu prima, dus laat dat je voorbeeld zijn, van wat een moeders volharding teweeg gaat brengen! Ook bij Luan!
Heel veel liefs,
Bianca -
21 November 2012 - 22:06
Geralda:
Nou Luan ik ben helemaal bij met het lezen van wat jij met je familie afgelopen weken hebt meegemaakt. Elke dat weer nieuwe dingen zien en leren. Inspannend hoor, maar je doet het super goed zo te lezen. Uit de verhalen is al te halen dat je een prachtig mannetje bent!
Knuffel,
Geralda -
21 November 2012 - 22:40
Mascha :
Bijna elke moeder zal herkenning vinden bij je verhalen over het moeilijk inslapen en waken naast het bed. Maar wat jij beschrijft is ook vooral een bijna onvermijdelijke stap in de hechting en ook een gevolg van alles wat bij de grote veranderingen hoort die Luan in korte tijd heeft meegemaakt.
Luan heeft in China misschien ook altijd met anderen op een kamer geslapen en dan ineens alleen slapen is dan niet makkelijk. Daarbij zijn jullie nu zijn enige en steeds stevigere anker en dat is heel moeilijk los te laten. Het is heel lastig voor jullie maar eigenlijk ook heel logisch voor Luan. Alle adoptieorganisaties zullen je vertellen dat je je nooit vervelend hoeft te voelen over de veiligheid die je biedt in deze fase van de hechting door bijv. langdurig naast het kind te liggen/zitten of het kind in bed te nemen. het zorgt juist voor een betere hechting.
Voor ons alweer wat jaartjes terug, maar ik heb heel wat flairtjes gelezen naast het kinderbed. Het komt goed maar het heeft tijd nodig.
Succes ermee. -
22 November 2012 - 07:05
Lia:
Het is nu eenmaal zo dat je op sommige vragen geen antwoord zal krijgen. Elke moeder stelt zich vergelijkbare vragen en zou in het hoofdje van het kind willen kijken. In deze situatie kan je niet anders dan je best doen en dat doe je dan ook. Volg je gevoel en geef veiligheid en zekerheid aan je kind(eren) en alles komt goed!
x Lia -
22 November 2012 - 08:05
Vermist:
Lieve vrienden,
Vanuit huize Vermist blijf volhouden, door er gewoon er bij te blijven zitten, liggen, tot ze de veiligheid hebben zelf te gaan slapen. Wij hebben ook verschillende theorieen geprobeert, maar veiligheid bieden hielp het meeste bij Anouk. Wel hebben we altijd hetzelfde ritueel gehouden voordat ze ging slapen en dat doet ze nu zelf ook altijd nog. Ze blijft een lastige slaper. Tot slot hebben we bij Anouk melatonine op dokters recepte gehad, een hogere dosering om een vicieuze cirkel te doorbreken. Ze was toen al wat ouder.Al die jaren heeft het bij ons echt ook irritaties gebracht en zaten we soms met onze handen in het haar, het is goed gekomen.
Wij vonden het dan ook verbazend wekkend, dat Manon altijd sliep en wilde gaan slapen. Ik als ook niet zo'n goede slaper, ben daar wel eens jaloers op.
Liefs uit Huize Vermist -
22 November 2012 - 15:25
Marjo:
Hoe heerlijk menselijk en begrijpelijk zijn je /jullie reacties en gevoelens.
Uiteindelijk overwint de liefde altijd ( met een beetje veel geduld haha) -
22 November 2012 - 19:40
Beulah:
Hahaha, ohhh die kippenpoten!! Tessa heeft het er nog over!
De kippenpoten van Lodewijk, die hij stond te bakken op onze' 1ste BBQ op de Zeester, mmmmm.
Dat slapen, ja een drama kan het zijn, gefrustreerd voelen ja dat ook. En mij zo gedragen, ook dat. Daar ben ik heel eerlijk in.
En nog heb ik 2 bange kinderen op het moment van naar bed gaan en om lekker te gaan slapen. Ook ik hou mij iedere avond aan het zelfde ritueel met het gegeven: Als ze 18 zijn hebben ze mij toch echt niet meer nodig! ;-)
Met veel geduld gaat het toch echt over en hebben ze de rust en het vertrouwen om zelf in slaap te vallen.
Jullie doen het fantastisch!
XX Beulah
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
