Een pittige start van de dag; op naar het LUMC

Even leek het gisterenavond erop dat de kinderen ons bed tot hun eigendom hadden gebombardeerd, maar uiteindelijk belandde een ieder toch in zijn eigen bed. Je was wel regelmatig wakker, maar kon tot 2x toe teruggelegd worden. Rond een uur of 2 stapte je bij ons in bed en sliep tot de volgende ochtend. Je had moeite met wakker worden zo vroeg maar we moesten er op tijd uit want om 9.00 uur hadden we een afspraak in het LUMC bij de kinderpolikliniek. Het ochtendritueel werd doorbroken en we gingen gelijk douchen en beneden aten we snel een boterham op. Dat Timo naar opa en oma ging, begreep je niet helemaal. De rest liet je gelaten toe. Het ziekenhuis vond je in eerste instantie wel interessant. Je vermaakte je prima in de wachtruimte met het speelgoed en de speelhoek met kussens.

Bij de coassistent ging het in eerste instantie ook prima en maakte je zelfs wat grapjes. Totdat mama je moest uitkleden zodat de coassistent naar je kon kijken. Dit veroorzaakte de eerste tranen. Mama was heel dicht bij je maar de dokter moest toch echt even kijken, luisteren en voelen. Je was ook blij toen uiteindelijk je kleren aan konden. In de wachtruimte vermaakte je je weer volop en je liep zo waar vrolijk mee toen we na ongeveer 15 minuten weer werden geroepen. Ik dacht nog dat wordt huilen als we weer die kant op lopen, maar nee hoor kordaat stapte je mee. Je gaf de dokter keurig een hand en je vermaakte je in eerste instantie prima in de spreekkamer. De arts vroeg mama en papa wat vragen en jij speelde wat met een draaiding aan de muur en een mat. Echter toen het tijd was voor het onderzoek en mama me ging uitkleden, stribbelde je tegen en vloeide er weer wat tranen. Gelukkig maakte deze arts wat grapjes met hem en had hij eenheid vrolijke stethoscoop met een lachend gezichtje erop. Maar wederom was je weer blij toen je kleren aangingen.

De kinderarts ging nu allerlei zaken in de computer invoeren en daarna konden mama en papa op pad met je om bloed te prikken, MRSA kweek af te nemen, te plassen in een potje en om een röntgen foto te maken. Het poepen in een potje zou niet lukken want dat had je vanochtend al gedaan op de wc. We startte met het bloed prikken. Daar kwam nog een arts de hoek om vanwege de MRSA kweek. Het ziekenhuis was even in rep en roer. We hadden toch geen buitenlands ziekenhuis bezocht? We droegen het virus toch niet met ons mee? Ik stelde ze gerust en opgelucht liep ze weg. Het bloedprikken was kort gezegd een drama. Hij zat bij mij op schoot en in zijn arm kon ze geen ader vinden dus besloot ze in zijn handje te prikken. Ze vroeg nog of we weten hoe hij gaat reageren, maar nee dat weten we niet dus we waren voorbereid op alles. Lo zat naast ons en al voordat ze ging prikken, vloeide de tranen rijkelijk over zijn wangen! Je stribbelde wat tegen maar mama had je goed vast. Het waren gelukkig maar 3 buisjes bloed, maar het duurde voor mijn gevoel een eeuwigheid voordat ze vol waren! Het liefste zou ik zijn plek willen overnemen ........... Je moederhart breekt op zo’n moment bij het zien van zoveel verdriet! Bij het vertrek negeerde hij de prikzuster dan ook volledig! Zou ik ook gedaan hebben, en zeker omdat hij niet eens een sticker kreeg!

De volgende kamer was voor het afnemen van een kweek voor de MRSA. Geen pretje en sommige weten dat uit ervaring! 4x een lang wattenstaafje in je neusgaten, 2x een lang wattenstaafje achter in je keel (bijna aan het kokhalzen) en 2x een wattenstaafje door je bil spleet. Wie zit daar nu op te wachten? Maar ja we moesten even door de zure appel heen bijten. De volgende reeks tranen kwamen weer te voorschijn, maar ze waren van korte duur aangezien de verpleegster snel en accuraat te werk ging. En omdat je zo dapper was, mocht je een mooie sticker uitzoeken. Het werd er 1 van Woezel en Pip; bekend bij je door de app op de Ipad.

Op naar de volgende afdeling; de röntgenafdeling. Daar kwam je helaas tot de ontdekking dat de sticker weg was! Paniek alom want iets wat van jou is en weg is, geeft een hoop verdriet bij je. Na her en der gezocht te hebben vond papa hem gelukkig op de mouw van zijn overhemd. Jij weer blij en wij ook! De röntgenfoto's nemen was geen pretje. Er moesten diverse foto's gemaakt worden (longen, zij aanzicht rechts en links, vooraanzicht, etc.) en de verpleegster stelde voor dat ik bij het nemen van zijn foto's wel achter het schot zou kunnen staan. Ik kreeg er zowaar nog vriendelijk uit dat mij dat geen goed idee leek! Wat dacht ze wel dat hij bleef staan zonder mij in de buurt!? Ik haalde nog net niet uit met mijn nagels als een wilde leeuwin die opkomt voor haar welpjes! Gelukkig kreeg ik een mooi schort om en mocht ik bij hem blijven. Je zou denken dat de tranen op waren maar grote waterlanders druppelde uit zijn ogen; wat een verdriet en wat een tranen! In de wachtkamer moesten we nog even wachten zodat de radioloog kon kijken of de foto's goed waren. Helaas hoorde we na 5 minuten dat er nog 1 over moest dus dit hebben we maar snel even gedaan. Nadat Luan zelf even een kritische blik wierp op het resultaat en de foto had goed gekeurd, gingen we weer terug naar de kinderpolikliniek.

Onderweg heeft hij nog even geplast in een potje wat zonder moeite ging. Hij heeft immers de ervaringen met de fles in China! Daarna hebben we de inschrijfkaart opgehaald waarop de belafspraak stond met de kinderarts op 13 december voor uitslagen van het bloed, ontlasting, urine en MRSA kweek. Thuis krijgen we de uitnodigingen voor de afspraken bij de neuroloog, orthopeed, oogarts en echoscopie. De neuroloog om te kijken of er een neurologische oorzaak is voor zijn armbeweging/beperking. De orthopeed voor zijn klompvoeten en kromstand van handen en vingers. De oogarts omdat we twijfelen of hij een lui-oog heeft en de echoscopie om te kijken naar de functie van buik, nieren, etc. Kortom we weten na vandaag nog niet zoveel maar de eerste stappen zijn gezet om meer te weten komen.

Wij zijn super trots op ons manneke over hoe hij het gedaan heeft. Ik ben wel heel erg benieuwd hoe hij de volgende keer gaat reageren als we het ziekenhuis in lopen. Maar voor vandaag zat het na 3 uur erop. In de auto terug maar huis kon je zien dat hij moe was en met moeite kon ik hem wakker houden. Thuis lekker noodles gegeten en zowaar gepoept voor het potje. Hij had het potje gezien en gaf op een gegeven moment aan dat hij moest poepen. Dus papa snel een zak gespannen over de wc (anders ligt de poep meteen in het water) en ja hoor jij perste er een kleine drol uit. Mama stopte het in een potje en even later bracht je vader het potje naar het ziekenhuis. De verpleegsters daar waren maar wat trots op jou dat je dit toch nog even gepresteerd had! Na deze onderneming zijn we samen lekker gaan slapen. Na een uurtje slapen werd je huilend wakker. Je zocht troost in mijn armen en gaf aan pijn te hebben in zijn knie. Na een kus en het toverwoord "Timo halen" stopte je met huilen en verscheen er een lach op je gezicht.

Bij school liep hij direct naar de glijbaan en vermaakte zich prima. Toen hij zag dat mama naar binnen ging, wilde hij mee en hebben we weer de kleuterklas van binnen bekeken. Het is fijn dat je dit wilt, want zo kun je beetje bij beetje wennen aan de school waar je straks naar toe gaat. Uit school naar de Intertoys om de storio2 van vtech voor je te kopen. Gelukkig vond je het prima dat Timo er ook mee mocht spelen. Papa en mama mochten dit echter niet! Eenmaal thuis snel de storio gebruiksklaar gemaakt, alleen leg jij maar eens uit als moeder dat wat op de doos staat (alle spelletjes die je kunt kopen) nu er niet opstaan!! Mmm lastig hoor zeker als jij iets anders wil, dan wat mama doet. Kortom een geweldig apparaat met gebruiksaanwijzing alleen die van Luan zat er niet bij voor mama! Maar gelukkig komen we er altijd weer uit en zo nodig maken we er gewoon een grapje van. Iets waar Luan erg van houdt.

In de namiddag kregen we visite van de BHV die o.a. een schitterende stoel (zie foto) bij zich hadden voor jou. Zelf gemaakt door de cliënten! Een mooi exemplaar waar jij gelijk op ging zitten en 's avonds gebruikte om in de pannen te roeren bij het koken. "Mooi hè!" was jouw reactie.
Tijdens de visite vermaakte jij je met de storio en ging je op ontdekkingsreis in het apparaat. Heerlijk om je bezig te zien. Na het avondeten heb ik je naar boven gebracht en al zittend naast je bed met jouw hand in mijn hand viel je na 40 minuten in een diepe slaap. Slaap lekker kanjer; we zijn trots op je