Op naar de neuroloog

Vanochtend rustig opgestart aangezien de neuroloog vanmiddag op het programma stond. Na een relaxed ontbijt en een heerlijke douche heb jij jezelf weer aangekleed. Je wordt er steeds handiger in en voor de dingen die niet lukken, vindt mama steeds weer een trucje waardoor je het bijna zelf kan doen. Wat ben ik toch trots op je want wat ik gisteren je geleerd heb, pak je vandaag op.

Daarna zijn we lekker naar buiten gegaan om vitamines te happen. Jij duwde de wagen vooruit en met zo af en toe een stuurcorrectie van mama's zijde ging je dat goed af! Je wordt vast een goede chauffeur later. Bij de bakker kochten we een lekker broodje voor de terugweg. De boodschappen bij de winkel betaalde jij en dat deed je met een grote glimlach op je gezicht. De caissière kletste honderduit tegen je en met een groot vraagteken op je gezicht (niet echt hoor!) keek je haar aan en daarna naar mij. Mama vertaalde in het kort (lees begrijpelijke korte zinnen) wat ze bedoelde en dat pakte je goed op. Het is niet de eerste keer dat dit voorkomt hoor. Eigenlijk elke keer wel als we in een winkel zijn. En ik neem het mensen ook niet kwalijk hoor. Hij heeft ook van die prachtige donkere kijkers en kletst zo leuk!

Ach, ja dat kletsen zijn mond staat niet stil. Hij kletst honderduit over wat hij ziet, wat er komen gaat, wat hij hoort, enzovoort. En mama die kletst honderduit mee, bevestigd wat hij vraagt, ziet of hoort. En denkt ondertussen wat gaat er toch allemaal om in dat kleine hoofdje van hem en wat heeft hij veel te verwerken!

Op de terugweg naar huis kwamen we oom Reinder tegen, die de post aan het rondbrengen was. Dit was net als de vorige keer alleen nu vond je het gewoon en zwaaide je naar oom Reinder. En oom Reinder die zwaaide vrolijk gedag naar jou. Een grote glimlach verscheen op je gezicht.
Thuis lekker verder gegeten en je voorbereid op het ziekenhuis door het laten zien van een filmpje op you tube van een jongetje dat naar de dokter gaat. Uitgelegd dat de dokter naar zijn armen gaat kijken. Ik hoop maar dat hij het begrepen heeft.

Rond de klok van 2 uur was papa thuis en gingen we op weg richting het ziekenhuis, in de auto was je wat stilletjes maar of dat de spanning was of gewoon omdat je moe was!? Ach, wat maakt het uit. In de wachtkamer vermaakte je met het speelgoed en toen we om 15.05 uur aan de beurt waren, vermaakte je je ook met het speelgoed bij de neuroloog zelf. Eerst werden papa en mama allerlei vragen gesteld, daarna las hij je medische dossier door en toen was jij aan de beurt. Mama kleedde je uit en gelukkig vond je dat deze keer niet zo erg. Wie weet heeft de voorbereiding toch nog een beetje geholpen. De neuroloog bekeek je van alle kanten en voelde overal aan en tikte met de hamer op je voet, knieën en elleboog. Je handen, vingertjes, voeten, huid, tenen, je zitten, je staan, je lopen, etc. alles werd bekeken en op film en foto vast gelegd. Het kietelen onder je voeten vond je wel grappig en de rest liet je ook wel toe al keek je wel zo af en toe naar mama die dan goedkeurend knikte en zei “het is goed manneke laat de dokter maar even kijken.” Wat heb jij goed je best gedaan zeg en wat waren papa en mama trots op jou!

Na het lichamelijk onderzoek werd alles in de computer ingetikt. Conclusies kon de neuroloog nog niet trekken maar adviseerde voor nu het doen van een EMG onderzoek en afspraak bij de revalidatiearts. Evt. zou later onder narcose nog met een microscoop een stuk spier goed bekeken kunnen worden. Maar hij wilde eerst afwachten wat de andere artsen (orthopeed en oogarts)gingen zeggen om evt. als er een operatie zou moeten komen alles in 1x te doen. Hierna maakte hij nog een echo van de rechter arm en bovenbeen. Liggen wilde Luan niet dus gelukkig kon de echo ook zittend gedaan worden. Wij zagen niet veel op de monitor dan zwart witte strepen en stippen. Alleen zijn bot kon ik herkennen. Een echo als je zwanger bent is stukke duidelijker. Maar de neuroloog had zelf genoeg gezien, zei hij. Wat heb je toch een knappe dokters! Om 16.20 uur verlieten we het ziekenhuis met 1 afspraak in januari voor een EMG onderzoek en de afspraak van de revalidatiearts.

Nu denk ik dat een heleboel lezers zich afvragen een EMG onderzoek? Wat is dat en waarvoor is dat? Hier eerst even in het kort wat het onderzoek inhoudt. De afkorting staat voor Electro Myo Grafie en dat betekent het weergeven van elektrische activiteit van de spieren. Er zijn verschillende technieken waar dit onderzoek mee gedaan kan worden. Het kan door middel van een zenuwgeleidingsonderzoek. De functie van de zenuwen in de armen en benen worden dan getest. Er worden dan eerst plakkers boven een bepaalde spier geplakt of metalen klemmetjes om een vinger geschoven. Vervolgens worden er dan elektrische schokken gegeven. Hoe dit ervaren wordt door de patiënt is verschillend. Bij het onderzoek wordt de grootte, vorm en snelheid van de potentialen gemeten wat weer iets zegt over de functie van de spieren en van de zenuwen.
Een andere techniek is het naaldonderzoek. Met behulp van een dunne naald wordt de elektrische activiteit in de spieren gemeten. Die activiteit is op een scherm te zien maar ook te horen. Dit onderzoek wordt zowel in ontspannen als in een aangespannen spier verricht dus zal er tijdens het onderzoek ook een aantal bewegingen gedaan moeten worden.

De reden waarom dit onderzoek gedaan wordt bij Luan is om te kijken hoe zijn spierspanning is en hoe de functie van zijn zenuwen in de armen en benen zijn. Zijn rechterarm is iets korter dan zijn linkerarm en zijn rechterarm gebruikte hij maar weinig en heeft ook wat functieverlies. Door middel van dit onderzoek hoopt de neuroloog meer beeld te krijgen over hoe zijn zenuwen en spieren werken. Het zal een intensief onderzoek zijn voor Luan beide technieken worden toegepast bij hem), maar het geeft, als het goed is, wel een goed beeld over het vervolg traject. Elke stap is er 1 en we nemen ze 1 voor 1 samen met hem op zijn tempo.

Ik moet je eerlijk zeggen dat ik best wel een beetje gespannen was voor deze afspraak. Want ja wat ga je te horen krijgen en niet dat ik bang was voor maar toch het gaat om de toekomst van je eigen zoon! En je wil hem gewoon helpen met een aantal dingen want het is echt sneu voor hem om te zien dat hij soms wel 15 a 20 keer op een dag valt en pijn heeft. Opgelucht om dat er in ieder geval dingen onderzocht gaan worden liepen we het ziekenhuis uit en Luan die was de vrolijke weer zelf. Onderweg kletste hij honderduit en ook bij opa en oma Slofstra vermaakte hij zich prima. De boerenkool ging er wel met moeite in maar zijn bordje was wel wat leger dan de vorige keer. Na het eten werd er natuurlijk ook bij opa en oma Slofstra nog gezongen en muziek gemaakt. Timo op zijn elektrische gitaar, Luan op de tamboerijn en opa, oma en mama al klappend. De potten en pannen lieten we deze keer in de kast want anders is het elke dinsdag feest. Moe maar voldaan reden we over zevenen naar huis om thuis snel naar bed te gaan. Timo las je voor over het ezeltje dat naar Bethlehem ging. Zo lief van die grote broer die jou helpt, voorleest en zo ook mama helpt. Wat is het toch een schat en dat vond jij ook want het liefst had je gezien dat Timo bij mama in de stoel ging zitten totdat je sliep. Maar dat hebben we maar niet gedaan. Na een klein half uurtje sliep je en vertrok ik op mijn tenen de slaapkamer. Slaap zacht lieve schat tot morgen.