De 3e bouwsteen van hechting: zelfvertrouwen!

Wauw wat een feest hebben wij achter de rug gisterenavond en wat heb jij genoten daarvan! Ik zal even bij het begin beginnen. Om iets over vijven kwamen we aan op mama's werk. Mama was al zo'n 2 maanden daar niet geweest, maar het voelde weer als thuis komen. Heerlijk! En jij, jij liep er rond of je hier al jaren kwam! We dachten we gaan eerder zodat je even kon wennen in alle rust, maar dat was echt niet nodig geweest. Het was echt geweldig om te zien hoe je je weg vond met de andere kinderen en zo af en toe even kwam kijken of ik er nog wel was. Vond je me niet meteen dan was er geen paniek en riep je mij gewoon. Je speelde op jouw manier mee met de andere kinderen en smulde van het buffet waar iedereen wat voor gemaakt had. Daarnaast stal je natuurlijk de show met je bruine kijkers, je glimlach en je swingende schouders en kontje! Want was heb jij gedanst zeg! En wat hebben we genoten van je. Je wist van geen ophouden en wederom besefte ik mij dat we enorm geboft hebben met jou. Want je doet het zo goed als we in een andere omgeving zijn. Je durft al lekker op onderzoek uit te gaan en vertrouwt er over het algemeen op dat ik niet zo maar vertrek. En terwijl ik dit zo schrijf, besef ik dat we langzaam de derde fase van hechting aan het inrollen zijn. De fase van zelfvertrouwen. Als ik de theorie zo lees herken ik ons als gezin daar wel in. Maar eerst even wat theorie.

Een kind dat zich durft toevertrouwen aan de ouder, kan in deze fase zijn leefwereld verbreden vanuit de veilige zekerheid dat het op de ouder kan terugvallen. Het experimenteert met afstand nemen en nabijheid zoeken. Het ervaart dat het eigen angst kan overwinnen en steun en troost kan vragen. In deze fase kan het kind scheidingsangst overwinnen vanuit vertrouwen dat de ouder beschikbaar blijft al ziet het de ouder niet. Hoe sterker de band is die opgebouwd werd in de vorige fasen, hoe beter het kind het beeld zal kunnen verinnerlijken van de ouder. Als een kind kan rekenen op zijn ouders en deze aanwezig zijn als hij hen nodig heeft, kan er een veilige hechting ontstaan. Een kind voelt zich op zijn gemak in aanwezigheid van zijn ouders. Het durft op onderzoek uit te gaan en te gaan spelen.
Op het moment dat het kind zich bedreigd of alleen gelaten voelt, zal het troost of bescherming zoeken bij deze ouders. Vanuit deze basis kan het ook een sterk “ik” ontwikkelen. Het kind vindt een goede balans tussen contact zoeken aan de ene kant en er zelfstandig op uit gaan aan de andere kant. Met andere woorden voor het kind is dit de fase van actief eropuit gaan, handelen, uitproberen, zelf ontdekken wat je kan. Met vallen en opstaan steeds weer leren en zelfvertrouwen opdoen, frustraties leren hanteren, gevoelens kunnen delen en genieten van eigen kracht. Voor de ouders is het de fase van op bereikbare afstand blijven, aandacht en interesse tonen, ruimte en mogelijkheden scheppen, meeleven, benoemen en begrip tonen, zo nodig hulp en steun bieden.
Luan gaat, zeker als je ook kijkt naar gisteren, zelfstandig op onderzoek uit en gaat op ontdekking. Hij durft steeds meer afstand te nemen van ons als ouders maar zoekt wel troost als hij bijvoorbeeld gevallen is of zoals gisteren kwam hij mij halen omdat hij niet mee mocht spelen. Echt heel knap van hem! Zo heeft hij ook door de dag heen weleens te maken met zaken die niet lukken en ik kan je zeggen dat het hem soms best frustreert en dat laat hij dan ook wel blijken, maar hij blijft proberen of vraagt hulp.
En ik blijf het maar zeggen we zijn zo blij met hem en het is eigenlijk precies zoals Beulah gisterenavond, mmm zeg maar vannacht, schreef (bedankt daarvoor!) “hij is en hij hoort bij mij!” Hij laat ons genieten, hij laat ons trots zijn, hij laat ons glimlachen. HIJ IS EN HIJ HOORT BIJ ONS!