Hop paardje hop

De tranen vloeien over mijn wangen terwijl ik dit verslag tik. Mijn manneke heeft net weer ruim een half uur gehuild en gekrijst. Wat een verdriet, boosheid kan iemand toch hebben keer op keer! En ach, wat gaat dat toch elke keer door merg en been en wat voel je je machteloos als moeder als je alleen maar kan troosten, je armen om hem heen kan slaan en lieve woordjes kan zeggen. Ik weet het is genoeg, maar ik zou zo graag een keer willen weten waar het verdriet vandaan komt. Is het pijn, is het blijdschap, is het verdriet omdat hij kinderen en volwassenen mist uit China, is het vermoeidheid, is het angst, is het ....., is het........ Hij ligt nu rustig in zijn ledikantje en doet soms zijn ogen nog even open om te kijken of ik er nog ben. Het liefst zou ik het uit willen janken op dit moment, maar ik wil niet dat hij dat ziet. Dus ik hou me nog even in terwijl de tranen over mijn wang biggelen. Tranen bij mij in ieder geval van verdriet en machteloosheid. Verdriet omdat het mij raakt om mijn kind zo intens verdrietig te zien en machteloos omdat ik graag meer zou willen dan dat ik kan. En ik weet dat ik genoeg doet en dat hij nu rustig is gaan slapen, maar toch.........

Naast de tranen van vanavond waren er vandaag ook vele momenten dat Luan genoten en gelachen heeft. Nadat hij om 9 uur wakker was geworden, is hij na het ontbijt met papa meegegaan om de laatste restanten in een tuin op te ruimen. Lekker bezig geweest in de buitenlucht en papa goed geholpen. Heerlijk een papa en zoon momentje! En toen je terug kwam wassen eindelijk tijd om naar tante Christine te gaan. Jij en je grote broer zouden gaan paardrijden op pony Hendrikje.

Allereerst moest Hendrikje natuurlijk geborsteld worden en zo konden jullie rustig kennis maken met hem. Lex, het grotere paard, vond je ook wel interessant. Je was in ieder geval niet bang en beide paarden hebben al meerdere kusjes op hun snuit mogen ontvangen deze middag! Nadat Hendrikje geborsteld was en opgetuigd was, was het zover; jullie mochten gaan rijden.
Natuurlijk een helm op je hoofd en statig ging je zitten in het zadel. En wat genoot jij zeg en wat ging het goed. Je zat heel stabiel en recht en het galopperen vond je ook prachtig. Op die momenten verscheen er een grote grijns op je gezicht.

Ook je grote broer mocht er nog op en die genoot ook volop! En ja als mama doe je dat dan ook en loop je trots ernaast. Ja, naast Hendrikje durfde ik dat nog wel! Aan het eind heb je nog even met Hendrikje rondgestapt over het erf terwijl je hem vasthield aan het touw. Vol trots keek je achterom hoe hij je volgde. Wat een schitterende glimmende ogen liet je toen zien!!!!! Een trotse blik en terecht want wat deed je dit weer goed.

Na 2 uur was het toch echt tijd om weer naar huis te gaan. Thuis at je je appeltje terwijl je Dora Kerstman keek en later speelde je met de duplo. Rond kwart over 6 gleed je uit en was het verdriet groot. Op mama's schoot viel je in slaap. Mama heeft je op de bank gelegd en maar even laten liggen. Na een uurtje heb ik je pyjama aangedaan en je naar boven gebracht want wat moe was jij. Daar leek je in eerste instantie lekker te gaan slapen in je ledikantje maar na nog geen minuut begon je te huilen en dat stopte pas ruim een half uur later. Na een verhaaltje over Noach op de IPAD ben je gaan slapen.

Nu slaap je volgens mij, je hebt nog wat onrustig liggen woelen en deed zo af en toe je ogen even open om te kijken of ik er nog was. Slaap zacht mijn zoon; mama, papa en Hij waken over jou.
“Voor ieder kind”
Ik hoop voor ieder kind,
dat het uitgestrekte moeders armen vindt.
Ik hoop voor ieder kind,
Dat het thuis zijn liefde vindt.
Ik hoop voor ieder kind,
een thuis om bij te schuilen,
en ouders om bij uit te huilen.
Ik hoop voor ieder kind,
opgroeien bij liefhebbende ouders als het kan.
Want die zijn voor kinderen van zeer groot belang.
Dat hoop ik voor ieder kind,
waar ter wereld het zich ook bevind.