Het kinderrevalidatiecentrum en verdriet

Vanochtend stond in het teken van het revalidatiecentrum. Gisterenavond is Luna snel in slaap gevallen en heeft vannacht prima geslapen tot half 8. Hij vond het toen tijd om uit bed te gaan en na een kleine knuffelpartij met mama gingen we naar beneden. Daar lekker ontbeten en toen gaan douchen. Het aankleden van Luna heb ik vandaag gefilmd en dat vond hij reuze interessant. Hij deed extra goed zijn best en met wat hulp en aanwijzingen van mij was hij binnen 15 minuten klaar! Terwijl mama zichzelf aankleedde en haar haar en
Make-up deed, keek jij lekker naar buiten en rommelde wat in je kamer. Ondertussen kletste je honderduit! Eenmaal beneden nog wat foto’s op 112 Bollenstreek gekeken van een paardje dat in een sloot door het ijs gezakt was. Je was blij dat hij er weer uit was en op zijn pootjes stond. Mmmmm brandweerman in spee????? Hopelijk niet want 1 brandweerman en bhv’er is al meer dan genoeg. Al snel kwam papa en was het tijd om naar het kinderrevalidatiecentrum te gaan.

Keurig om kwart voor 11 kwamen we er gelukkig heel aan. En met heel bedoel ik dat we bijna een auto in de zijkant hadden. Iemand reed door rood en knalde bijna boven op ons. Gelukkig kon Lo uitwijken, maar de schrik zat er wel even in. Luan sprak aan een stuk door en vertelde keer op keer wat er gebeurde. Kennelijk had het ook wel op hem indruk gehad.

Na het inschrijfbureau hebben we in de wachtkamer gewacht tot we aan de beurt waren. Jij vermaakte je in de wachtkamer met het aanwezige speelgoed. Alles werd uitgeprobeerd en verplaatst. Toen we aan de beurt waren, ging je in de spreekkamer verder met spelen. Dit was prima want de arts kon je nu rustig observeren terwijl hij in gesprek ging met ons. Hij had de brief zorgvuldig gelezen die de neuroloog geschreven had. Kortom hij had zich goed voorbereid en dat was een prettig gevoel. Komt namelijk niet vaak voor dat dit gebeurt! Na veel vragen en een uitgebreid verhaal over de mogelijkheden die het revalidatiecentrum biedt, heeft hij Luan onderzocht, en dan voornamelijk zijn voetjes, benen, heupen, wervelkolom, armen en handjes. Aan alles werd gevoeld, getrokken, gemeten en ga zo maar door. Luan vond het niet altijd even prettig maar liet het wel toe.

Hij zat zelf te denken aan een doorverwijzing aan zijn collega die gespecialiseerd is in neuromusculaire aandoeningen. Onder deze collega valt een heel team van specialisten zoals ergo therapeut, logopedist, fysiotherapeut, etc. Voor Luan dacht hij ook aan een traject bij de ergo, logo en fysio. Maar zijn collega zou ons daarover in de volgende afspraak meer vertellen. We krijgen hierover tzt een uitnodiging. Het kan dan zijn dat hij eerst geobserveerd gaat worden door alle specialisten en dat dan vervolgens ren behandelingstraject wordt afgesproken. We wachten maar af. Zolang alles Luan helpt, staan wij er achter en zullen wij hem helpen en ondersteunen. Bij het afscheid nemen, gaven wij natuurlijk de dokter keurig een hand. Toen ik tegen Luan zei, geef de dokter maar een handje, draaide hij zijn hoofd om en liep zo straal langs de arts heen. Mmmm kennelijk had hij het wel een beetje met hem gehad en ach dat begrijp ik ook wel. Want al dat gepluk en getrek aan je……daar wordt toch niemand gelukkig van.

Eenmaal thuis heeft Lo ons op het dorp afgezet. Daar lekker een broodje gekocht en terug gelopen via de winkels naar huis. Je had het prima naar je zin ondanks dat je eerst zei dat je geen centjes wilde betalen!
Eenmaal op de terugweg viel je lekker in slaap in de wagen. Wat was jij moe zeg en dat is ook niet gek na twee van die intensieve dagen. Voorzichtig reed mama de wagen het huis in en daar sliep je ook nog lekker verder. Na ruim een uur werd je wakker. Je was wat afwezig en toen ik je uit de wagen haalde, begon je lipje te trillen. En daarop volgde de waterlanders. Wat een verdriet, etc. kwam er uit bij jou. Bijna twee uur achter elkaar volgde de ene huilbui op de andere. Gelukkig mocht ik je troosten en kroop je bepaalde momenten zowat in me. Het ging wederom weer door merg en been bij me en menig keer heb ook even de tranen uit mijn eigen ogen snel achter zijn hoofdje weggeveegd.

Na bijna twee uur was het over en heeft hij op schoot tv gekeken en wat gedronken. Waar ik ging was hij ook dus deden we de dingen maar samen en keken we zandkasteel. Toen papa eenmaal thuis was, was hij het mannetje weer. Hij kletste weer volop en ook de grapjes waren weer aanwezig. Timo had een partijtje dus hij volop de aandacht. We genoten van de patatjes en uiteindelijk gingen we pas rond half 8 naar boven. Eigenlijk te laat maar ja het was gezellig geweest.

Na alle avondrituelen en eenmaal in bed, lag je maar te woelen. Je kreeg de slaap niet te pakken en toen ik zei ga maar lekker slapen, begon je lipje weer te trillen. En eenmaal bij mama op schoot begon je te huilen. Je tranen waren nog niet op na vanmiddag. Drie kwartier lang liet je ze stromen, met gillen en trappelen erbij. Met moeite hield ik het zelf droog maar bleef je omarmen en geruststellen. Meehuilen was nu niet handig, maar och wat had ik dat graag gedaan. Ook deze keer mocht ik je troosten en vasthouden. Na drie kwartier was je er weer en daar bedoel ik mee dat je tranen weg was en je weer begon te kletsen tegen mij. Na nog wat water en een dikke knuffel en ik hou van jou heb ik je in je bedje gelegd. En eenmaal in je bed sliep je heel snel in. En ja dat begrijp ik want wat zal jij moe zijn van alles. Slaap lekker manneke wij en Hij waken over jou!