Op naar het ziekenhuis voor een EMG

Gisterenavond was je wat onrustig. Een paar keer wakker maar ws. aan het dromen want papa kon je weer neerleggen en je sliep verder. Ook vanochtend vroeg tot 2x toe wakker en met mama’s hand in jouw hand in slaap gevallen. Uiteindelijk was je vanochtend rond half 7 weer wakker en probeerde we nog in ons bed verder te slapen. Tot half 8 hebben we dit vol gehouden en toen zijn we er maar uitgegaan wat van slapen kwam niks meer.

Beneden lekker ontbeten en daarna onder de douche gegaan. In de ochtend kreeg mama bezoek van haar werk en jij keek ondertussen tv en speelde wat met je speelgoed. Regelmatig heb ik je deze ochtend voorbereid, zo ver als dat kan, op het ziekenhuisbezoek van deze middag.

Tijdens de lunch smulde je van je feest eierkoek en je melk. Daarna gingen we op weg naar het ziekenhuis. Timo had oma Slofstra als oppas dus dat kwam ook wel goed. Tijdens het rijden viel je in slaap; moe van alle indrukken en misschien wat gespannen voor het ziekenhuis. Om 14.00 uur liepen we het ziekenhuis binnen en zijn we eerst een potje wezen halen voor je ontlasting. Deze moet namelijk weer nagekeken worden op parasieten.

Daarna zijn we naar de afdeling kinderneurologie gelopen. Hier waren we iets voor half 3 aan de beurt. De spreekkamer zat vol met artsen; 1 coassistent, 1 specialist in opleiding, 1 arts en 1 iemand die de computer bestuurde. Een ruimte vol samen met papa, mama en jou erbij. De arts legde uit wat er ging gebeuren tijdens het EMG (electro myo grafie) en gelukkig mocht je bij mama op schoot. Eerst werd op je linkervoet allemaal plakkertjes geplakt boven een bepaalde spier. Vervolgens werden er aan de bijbehorende zenuw elektrische schokken gegeven. Deze schokjes werden steeds sterker en na drie keer was je het wel zat en stribbelde je enigszins tegen. Maar mama had je goed vast dus je kon geen kant op. Het huilen stond je nader dan het lachen maar de golfjes op de computer gaven wel wat afleiding. Toen je voet klaar was ging er nog een plakkertje in je knieholte, maar dat vond je geen goed plan. Helaas moest het toch gebeuren en verstevigde mama haar greep wat. Je stribbelde behoorlijk tegen en gelukkig werkte de arts wat sneller door. Na dit onderzoek was je arm aan de beurt voor een naaldonderzoek.

Dit vond plaats in je rechterarm. Om je linkerarm werd ook wat bevestigd wat je ook al minder vormt. Waarschijnlijk dacht je dat er nog meer schokjes aankwamen. Maar nu kwam er een naald aan. Deze naald werd in de spier gebracht op 3 verschillende plekken om zo ook de elektrische activiteit in de spier te meten. Toen je de naald zag begon je al te huilen en tegen te stribbelen dus mama moest je heel stevig vast houden en daarbij ook nog troosten. Ach, wat een verdriet had jij zeg. Je had het heel warm en mama die had echt klotsende oksels van de inspanning om jouw vast te houden maar ook van de stille tranen. Want wat een medelijden had ik met je, maar ja daar heb jij op dat moment niks aan. En dit onderzoek kan ons als het goed is meer duidelijkheid geven over jouw spieren en zenuwen in je armen en benen.

Om drie uur liepen we het ziekenhuis weer uit. Moe en bleekjes liep je met ons mee. Met oma Slofstra hebben we nog even een bakje koffie gedaan en je had toen al weer praatjes volop. Wel kon je weinig hebben en was je snel bozig of verdrietig. Ach, ja is ook niet zo gek na zo’n onderzoek. Even had je verdriet omdat je het spel van Timo en jou niet goed begreep. Maar die tranen waren snel gesust. Bij het avondeten at je lekker van de mie en de kroepoek. Daarna nog even gespeeld en toen heeft papa je naar bed gebracht aangezien mama een vergadering had. Ik ben benieuwd hoe je gaat slapen en de vannacht slaapt. Ik kijk er niet van op als het onrustig is; want wat heb jij weer allemaal te verwerken. En dan is het nog niet klaar voor deze week want morgen staat er nog een afspraak bij het revalidatiecentrum op het programma.