Hechting

Ik hoor je al denken bij de titel van dit verslag. Schreef ze eerst aan het begin van deze week iets over loslaten en dan gaat ze het nu hebben over hechting??? Want ja als je denkt aan het wordt hechting dan denk je toch niet direct aan loslaten of toch wel???? Maar hechting is o zo belangrijk in onze relatie met Luan. En dat beseffen we ons elke keer maar weer. Want bij hem is niets vanzelfsprekend. Het is toch niet vanzelfsprekend dat die man, vrouw en jongen opeens je mama, papa en broer zijn. Het is toch niet vanzelfsprekend dat je met hen meegaat. Het is toch niet vanzelfsprekend dat je daar blijft. Het is toch niet vanzelfsprekend dat als je huilt dat ze niet boos worden. Het is toch niet vanzelfsprekend dat als je in je broek geplast heb, dat ze niet boos worden. Het is toch niet vanzelfsprekend dat als mama/papa weg is ook weer terugkomt. Het is toch niet vanzelfsprekend dat als ik ga slapen mijn papa/mama/broer er morgen ook nog zijn. En zo kan ik nog een hele lange wachtlijst opnoemen. En bijzonder was Luan dat hij met ons op pad ging. Dat hij ons bij de hand nam en zich liet leiden door die grote wereld. Een wereld die hij nog nooit gezien had. Zijn wereld was namelijk nooit groter geweest dan het kindertehuis. Bij zonder was het dat hij ons al vanaf het eerste moment Timo, mama en papa noemde. Dat hij zich liet troosten toen de vaste verzorgers weg gingen, dat hij zich liet troosten als hij viel. En ga zo maar door.

We hebben als gezin keihard gewerkt om te zijn waar we nu zijn met elkaar. Ons motto was altijd en nog steeds: eerst hechten en dan opvoeden. De basis is o zo belangrijk om verder te kunnen gaan naar het proces van opvoeden. En ja als je dan vraagt hoe we dat gedaan hebben?? Ik denk dat we heel veel geduld hebben gehad en heel veel liefde hebben gegeven. We waren er onvoorwaardelijk voor hem, hielpen hem daar waar het nodig was en daar waar hij het wilde, we toverden een lach op zijn gezicht, deden kiekeboe spelletjes, vertroetelde hem en bouwde zo aan een basis van wederzijdse veiligheid. Vanuit deze basis zijn we verder gaan bouwen en ontstond er wederzijds vertrouwen.

We hadden/hebben een band met elkaar. Vanuit die wederzijdse veiligheid en vertrouwen durfde Luan zichzelf toe vertrouwen aan ons. En ging hij zijn leefwereld verbreden om vanuit die basis zo nodig terug te vallen op ons als ouders. Uiteindelijk zal Luan samen met ons straks in de 4e bouwsteen terecht komen van de hechtingsfase: zelfstandigheid. Hij zal dan geleidelijk op eigen benen kunnen staan en heeft voldoende ikbesef om zichzelf als een zelfstandige persoon te ervaren. Het innerlijke beeld van de ouders is voldoende sterk om zonder aanwezigheid van die ouder te kunnen functioneren. In deze vierde fase groeit het zelfbewustzijn. Ik denk dat we langzamerhand stapje voor stapje deze fase aan het inrollen zijn, maar daar tzt meer over. Het opvoeden en hechten loopt momenteel nog wel eens door elkaar heen bij ons.

Tijdens de cursus en de vele gesprekken die wij gehad hebben, hebben we veel gehoord over hechting. De diverse theorieën werden behandeld. Maar ondanks dat er verschillende theorieën zijn over hechting, hebben we ons daar nooit door laten beïnvloeden. We hebben vooral ons gevoel, onze ervaring en ons gezonde verstand gevolgd en dat heeft gerelateerd in een mooie sterke basis voor Luan. En vanuit deze basis is Luan op pad gegaan, is hij gaan ontdekken, is hij zich gaan ontwikkelen en vervolgens is hij vanuit deze basis naar school gegaan. Helemaal alleen!! En ik ben ervan overtuigd dat die basis dit alles mogelijk gemaakt heeft.

Natuurlijk weten we dat een goede hechting essentieel is voor een goede emotionele en sociale ontwikkeling en dat het helpt om het kind een eigen persoonlijkheid te laten ontwikkelen. We weten ook dat het eerste levensjaar van een kind heel belangrijk is voor de hechting tussen de ouders/opvoeders en het kind. Maar gelukkig betekent een moeilijk begin niet dat het kind dus voor de rest van zijn of haar leven slecht gehecht zal zijn. De hechting kan altijd nog goed op gang geholpen worden. Ook na het eerste levensjaar is de hechting zeker nog beïnvloedbaar. Dit betekent dus dat een slechte hechting herstelt kan worden. De hechting wordt dus meestal opgebouwd in het eerste levensjaar, maar moet ook daarna altijd een punt van aandacht blijven.

Bij Luan blijven we bouwen aan de hechting; want we weten dat er altijd valkuilen aanwezig zijn maar wij zullen hem liefde blijven geven, soms tegen de stroom in. We zullen ons hand uitsteken, we zullen lief en bemoedigend zijn en hem met veel liefde, aandacht en geduld laten ontwikkelen en ontdekken.

Lieve Luan

Het maakt niets uit, wij droegen jou in ons hart
wel heel wat langer dan die veertig weken
en jarenlang verwachten wij je al
en hebben wij naar jou komst uitgekeken
Het maakt niets uit, je was meteen ons kind
op dat moment ben jij in ons geboren
je huidje blank bruin, je ogen bijna zwart
als ouders willen wij altijd bij jou horen
Het maakt niets uit, je lieve kleine hand
ligt in de onze, veilig, warm en vast
die daar mag zijn totdat je groter bent
dan laat onze hand je los, maar niet ons hart
Het maakt niets uit, we scheuren je niet los
jouw land zal altijd bij ons leven horen
en steeds weer voelen wij de liefde voor
de moeder daar, uit wie je bent geboren

Liefs van je papa en mama