Moe, rituelen en houden van

Doordat de laptop vorige week weg was voor een schoonmaakbeurtje kon ik niet schrijven op het weblog. Best lastig als je dagelijks vol met inspiratie zit. Maar ik beloof het deze week goed te maken met jullie. Nu maar hopen dat ik het waar kan maken……….

De weken lopen momenteel in een heerlijk ritme van maandag tot en met zondag. Maandag is mijn dag en dat houdt in dat ik Luan iets eerder van school haal om samen met hem naar het Kinderrevalidatiecentrum te gaan in. Rond de klok van drie uur loop ik dan de klas in en elke keer doet hij dan eerst even of hij mij niet ziet en vervolgens als een kindje roept naar hem dat ik er ben zegt hij: “dat wist ik wel hoor!” Vervolgens trekken we de jas een lopen we richting de auto. De eerste vraag komt op het schoolplein; “mag ik voorin?” en ja deze keer mocht hij voorin. Vervolgens zitten we in de auto en volgt de twee vraag; “mama, mag ik mijn snoepjes!” Ja die snoepjes zijn nog steeds heel belangrijk voor onze klein spruit. We doen het aantal van die dag (door de weeks 1 snoepje, in het weekend twee en heel soms drie) in een bakje als hij ze in de ochtend heeft uitgekozen. Vervolgens gaat het bakje voorin de auto en eenmaal in de auto begint hij aan zijn snoepjes avontuur. In het begin vergaten we deze snoepjes nog weleens en ja daar was onze kleine spruit dan echt een beetje boos over. Nu zit het aardig in ons ochtendritme en komt het nog maar heel zelden voor dat we het vergeten.

Als de snoepjes eenmaal op zijn, volgt de volgende vraag, de welbekende vraag; “Zijn we er bijna, mama?” En als ik dan zeg; “nee, lieverd het duurt nog heel lang!” volgt jouw laatste ritueel van de heenrit. Je vleit namelijk je hoofd neer tegen de stoelleuning, sluit je ogen en valt in een diepe slaap. Soms, heel soms gaan ze even open en vraag je de welbekende vraag of we er bijna zijn. Maar meestal slaap je totdat ik je wakker maak om uit te stappen.

En elke maandag draait dit ritueel zich af, en elke maandag val jij in een diepe slaap. En elke maandag vraag ik mij weer af wat je allemaal wel niet gedaan heb op school. Wat een intensief dagje was het weer voor je en man man man wat ben jij moe. En elke keer voel ik medelij met je omdat je dan op het Kinderrevalidatiecentrum nog zo hard aan de bak moet.

Maar elke keer, hoe dan ook, stap jij vol van energie het zwembad in. Eenmaal in het water lijkt het wel of je je vermoeidheid vergeten ben en spring je vrolijk als een kikker rond in het water. Alle opdrachten voor je keurig uit en wat trots ben ik dan op jou! Je kan nu al 10 tellen onder water helemaal alleen en al 6 tellen op je rug drijven zonder hulpmiddelen. Echt knap van jou! En wat is het heerlijk om te zien dat je het zo naar je zin hebt en je best doet om de opdrachten goed uit te voeren. En ja dan al die kleine ritueeltjes die je hebt met de zwemmeester. Nat spetteren, springen in het water terwijl hij je een opdracht geeft, wie is het snelste bij en als laatste samen onder water en dan heel hard nee schudden dat je onder water geweest ben. Wat een vertrouwen en plezier heb je in het zwemmen.

Na ruim een half uur zwemmen is het tijd om eruit te gaan en volgt het douchen. Gelukkig is het ritueel dat je mij nat maakt met de doucheslang verdwenen en douche je gewoon je zelf af onder de douche. Eenmaal in de kleedkamer zie ik dat de vermoeidheid langzaam aan toeslaat. Je bibbert van de kou en ik probeer je zo snel mogelijk aan te kleden. Enerzijds om te zorgen dat je het niet al te koud heb en anderzijds om op tijd klaar te zijn voor de praatjuf. Halverwege het aankleden moet je vaak nog plassen en dan zijn we klaar en ren je richting de stoelen waar we wachten op de praatjuf.

Vervolgens zitten we net en vraag je om een papiertje (er staat een kopieerapparaat en omdat we een keer heel lang moesten wachten had ik daar twee velletjes gepakt voor je). Na deze ene keer vond mama dat geen goed idee en legde jou ook uit dat het papier van hier is en niet van ons. Maar elke maandag vraag je erom en elke maandag zeg ik nee en leg ik uit waarom. Jij vindt dit elke maandag niet leuk en gaat vervolgens verder met de volgende vraag. “mag ik een spelletje spelen op je telefoon?” En ook dat vindt mama geen goed idee. Ik probeer je af te leiden met dat de praatjuf zo komt nadat ik je uitgelegd heb waarom het niet mag. Vervolgens blijf je hangen in de vraag ”Waarom nie spelletje doen, mama? Waarom Luan geen papiertje hebben!” Nadat ik het nog eens uitgelegd heb, volgt de volgende vraag. Geen standaard vraag maar een vraag waarom we geen hondje hebben, een echt hondje. Ik leg uit dat we Binkie, onze poes, al hebben. Daarnaast vertel ik dat een hondje verzorging nodig heeft en je hem moet uitlaten. Allemaal argumenten die voor jou niet opgaan. Jouw oplossing was dat papa en mama dan gewoon niet moeten gaan werken zodat wij het hondje konden uit laten. En jij had dan wel centen voor ons! Ook toen ik als argument noemde dat een poes en hond niet echt samen gingen, kwam jij met de oplossing. Binkie gewoon in een hokje doen! Maar ook dat vond ik geen goed idee en op jouw vraag waarom nie? Legde ik jou uit dat ik van Binkie houd en dat ik hem dan heel erg gaat missen en moet huilen omdat ik verdrietig ben. Waarop jij vervolgens zei: “oooooooooo net zoals mama houdt van Luan!” “Ja, lieverd zei ik net zoals mama houdt van Luan!”en dan is daar opeens de praatjuf en stopt ons gesprekje.

Samen met de praatjuf loop je weg en laat je mama achter met haar gedachtens en gevoelens. Wat verras jij ons toch altijd keer op keer met die mooie wijze woorden van je. Die woorden die je kunnen raken; diep van binnen. Woorden die zoveel moois omvatten, woorden die zoveel betekenen en woorden die mij zoveel leren. Keer op keer mogen wij daar van genieten, mogen wij daar van leren en mogen wij daardoor ook weer aan het deken gezet worden.
Zo bijzonder zoals jij zaken kan benoemen en zaken kan belichten vanuit een geheel ander perspectief.

En ja daar zat ik dan met jouw woorden nog naklinkend in mijn oren. Inderdaad houden van; prachtige woorden met zo’n mooie intense betekenis. Woorden die hij waarschijnlijk nooit eerder gehoord heeft toen hij in China woonde. En ja toch kan ik mij dat soms niet voorstellen. Of wil ik mij dat niet voorstellen? Zo’n lief innemend manneke die zoveel liefde geeft, die zo wijs is. Wie kan daar nu niet van houden? Wij houden in ieder geval heel veel van hem; een zo diep verankerd gevoel. Een gevoel dat we onlosmakelijk verbonden zijn met elkaar.