School; een jaar geleden.

Een jaar geleden ging je 14 januari voor het eerst naar school. Natuurlijk ging mama nog mee met je en zat ze dichtbij bij jou in de klas. Voor dit proces hadden we een lange tijd uitgetrokken. Eigenlijk de tijd die jij nodig zou hebben om te wennen op school. Maar wat ging jij snel met dat wennen wat nog geen 10 dagen later, 23 januari, brak de dag aan dat jij helemaal alleen naar school ging en dat mama helemaal alleen naar huis ging.

En nu? Nu is school niet meer weg te denken in jou prille leventje hier in Nederland. Elke dag, met uitzondering van de vrijdag, ga je met plezier naar school toe. Elke dag vraag je of je 1x of 2x naar school gaat en ook of je blijft eten op school. Als je niet naar school wil dan is er wat aan de hand. Meestal ben je dan heel erg moe of je bent ziek. Maar ook deze keren zijn te tellen op 1 hand.

En ja toen kreeg ik het artikel onder mijn ogen, zoals op de foto afgebeeld staat. Een artikel dat gaat over Xing Yu die niet te laat op school wilde aankomen. In de koude nacht liep hij helemaal alleen buiten op weg naar school. Hij was te bang om te laat te komen op school en ging daarom ’s nachts op pad. Zijn ouders hadden geen geld om een alarmklokje te kopen. Ik heb het artikel een aantal keren gelezen om de woorden goed tot me door te laten dringen. En daar zag ik Xing Yu lopen, met zijn zware boekentas op zijn rug. Wandelend door de provincie Yunnan in de koude nacht naar school. Wat een kanjer; wat een zelfstandigheid en wat een contrast met hier.

Wat zijn wij dan blij dat onze kleine kanjer gewoon wakker gemaakt kan worden door ons ’s ochtends en niet op pad hoeft voor dag en dauw om de lange tocht naar school af te leggen. Wat zijn wij dankbaar dat wij hem deze mogelijkheid hebben kunnen bieden. En wat zijn wij dankbaar dat het zo goed met hem gaat. Dat hij het naar zijn zin heeft op school. Dankbaar dat de juffies zoveel geduld en warmte aan hem geven dat hij zich welkom voelt. Dankbaar voor de kinderen in zijn klas die hem helpen als het even niet lukt. Dankbaar voor wie hij is en dankbaar voor datgene wat hij hem kunnen geven en bieden.

En als we dan terugblikken wat hij allemaal niet geleerd heeft in dat jaar op school. Te veel om op te noemen. Maar de belangrijkste stap voor hem was dat hij geleerd heeft dat als wij hem ergens heen brengen ook altijd weer terug komen om hem op te halen. Het lijkt zo iets simpels maar voor hem is dat een pittig proces; hechten. Iets wat niet zonder slag of stoot gaat. Want ja wie zegt dat jij terug komt als jij mij hier achter laat. En wat heb ik daar de eerste dagen dat hij alleen naar school ging vaak over na gedacht. Wat gaat er door zijn hoofdje heen als ik weg ga uit de klas? Zal hij zich veilig voelen? Zal hij het vertrouwen hebben dat ik hem weer kom halen? etc. etc. Mijn hoofd stopte soms niet met malen en soms dacht ik weleens dat ik misschien wel meer moeite er mee had dan hij.
En wat was het dan heerlijk als de school uit was en ik hem in mijn armen kon sluiten. En blij om te horen dat hij het naar zijn zin gehad had.

En ja na het lezen van het artikel besefte ik mij wederom weer dat dit niet voor elk kind weggelegd is. Een vader en/of moeder die je in de ochtend wakker maakt en helpt bij de dagelijkse zaken om op tijd op school te zijn. Een vader en/of moeder die je op wacht(en) op het schoolplein als deze uit is. Een vader en/of moeder die je warm omhelst en in je armen sluit. Een vader en/of moeder die je liefde, vertrouwen en genegenheid geeft. Gewoon een plek waar je mag zijn wie je bent met al je karkater eigenschappen, een plek waar je mag leren en ontwikkelen, een plek waar warmte en liefde op de voorgrond staan.

En ik besef me wel terdege dat dit niet alleen voor vele kinderen in China zo is maar dat dit ook heel dicht bij huis zou kunnen zijn. Hier in Nederland of misschien nog wel dichterbij………