Het toppunt van geduld

Voor degene die eerder gevlogen hebben met een half vliegtuig vol met kinderen zo'n 10 uur lang weet ws. wel wat ik bedoel met bovenstaande titel. Voor degene die het niet weten, lees dan zeker verder!~

Om 10.00 uur hebben we uitgecheckt en rond half 11 zaten we met al onze koffers en handbage in de bus op weg naar het vliegveld van Beijing. Rose sprak haar laatste woorden tot ons en zong in het Chinees een afscheidsliedjes. Met een brok in mijn keel nam ik voor de laatste keer het hotel in mij op, de straten van Beijing, de mensen op straat, het verkeer, etc. Op het vliegveld aangekomen ontstonden de bekende klotsende oksel weer. Wat een gedoe is het toch elke keer dat inchecken en sjouwen met al je spullen en dan door de douane. Paspoorten worden heel secuur bekeken voordat het bekende en o zo heerlijke stempelgeluid klinkt. Yes denk ik we zijn er door. Dan volgt er wederom een check van het paspoort en dat gaat wederom weer heel secuur. Dan alles spullen op de lopende band voor een scan en dat kleine manneke alleen door een detectiepoort. Daarna weer al je spullen verzamelen. Helaas waren we 1 pakje drinken vergeten eruit te halen en dat gebeurde dus ook voor de neus van Luan. Waarschijnelijk kun je wel raden wat daarop volgde. Inderdaad dikke tranen want zijn drinken bleef staan en wij gingen verder. Ja leg dat maar eens uit aan zo'n manneke!

Lo is snel voorruit gelopen met hem en heeft wat drinken in een winkeltje gekocht waardoor de tranen gelukkig weer snel droog waren. Samen met 2 andere stellen een lunch genuttigd en toen vertrokken richting de gate. Hier speelde de jongens vrolijk erop los, maar op een bepaald moment werd het Luan te veel en biggelden de tranen weer over zijn wangen. Gelukkig liet hij zich troosten en liep hij even later vrolijk door de slurf richting het vliegtuig. Hier ging hij direct zitten in zijn vliegtuigstoel en liet zichzelf ook vastzetten. Tot nu toe verliep alles voorspoedig.
Het opstijgen vond hij spannend en regelmatig zag je een big smile of hoorde je een oooh uit zijn mondje komen. Andere kinderen hadden het echter niet naar hun zin en lieten dit goed horen! Ach ik geef ze geen ongelijk hoor ik vind vliegen ook elke weer spannend ook al was dit de 4e keer in 20 dagen tijd!

De volgende 10 uur in het vliegtuig vroeg het nodige geduld. De tijd sloop voorbij en het leek alsof de grote wijzer dit keer geen haast had. Wij, als ouders, hadden dit echter wel!! Want in het begin is alles nog nieuw en ga je als kind op ontdekkingsreis of wordt je vermaakt met een maaltijd. Maar als je alles zo'n beetje gezien en gehad heb en het eigenlijk wel bedtijd is maar je niet wil slapen, ja dan heb je als ouder veel geduld nodig. De kinderen wisselden elkaar dan ook regelmatig af met het geven van een concert. Een ieder op zijn/haar manier. Ik weet niet of de andere passagiers zo blij met ons (en met ons bedoel ik alle 12 adoptie-ouders met hun kinderen) waren. Menig ouder zal op een bepaald moment zich opgelaten voelen. Ik in ieder geval wel maar dat is dan ook wel een luttele seconde geweest want ik begreep heel goed waarom onze kleine vent zich liet horen.

Uiteindelijk hebben onze beide mannen een ogen gesloten en hebben ze zo'n 2 uurtjes geslapen. Ik zelf heb ook nog even geslapen en als was het kort ik voelde me wel wat beter. Rond half 7 zijn we dan uiteindelijk geland. Heerlijk gevoel altijd weer om vaste grond te voelen. Het vliegtuig konden we redelijk snel verlaten al liepen we wel eerst naar de verkeerde bagagebanden. Ook dat nog!




Toen we naar de juiste hal liepen, zagen we in de verte al de mensen achter het glas staan. Wat was dit een geweldig gezicht en het was ook het moment waarop ik zelf brak en de tranen stroomde over mijn wangen. Bij de bagageband namen we afscheid van elkaar; wat zal ik een ieder missen zeg! En wat zal het raar zijn om ze morgen niet meer te zien. Natuurlijk gaan we een reünie doen en dan zullen we elkaar weer zien. Wat een bijzonder moment zal dat zijn!

Al snel hadden we al onze bagage en konden we eindelijk richting onze familie en vrienden lopen. Heftig hoor om dan eindelijk je kleine man te mogen laten zien aan al die mensen die je lief zijn. Wat een schitterend en mooi moment was dat en wat een tranen zijn er gevallen. Voor een ieder die er was; bedankt voor dit mooie moment dat in ons geheugen gegrift zal staan. Het is een moment wat we zullen koesteren en waar we Luan over zullen vertellen. Dat er zoveel lieve mensen aanwezig waren op Schiphol om hem maar ook ons als gezin welkom te heten! Woorden schieten tekort om aan te geven hoe dankbaar we hiervoor zijn.
Als ik dit tik, dan voel ik de tranen weer omhoog komen………
Luan liet alles gelaten over zich heen komen. Achter het glas zwaaide hij vrolijk naar de mensen als ik dit zei en gaf hij handkusjes. Ook toen we door de deur heen kwamen, veilig in mama’s armen liet hij het gelaten toe. De eerste kus was voor oma Troost; een bijzonder moment! Nadat we een ieder gedag gezegd hadden, Luan geplast had, was het tijd om naar huis te gaan. De tranen kwamen toen bij Luan. Dikke tranen rolde over zijn wangen en het enige wat ik kon doen was hem troosten en hem in de oren lieve woordjes fluisteren. Door mij heen ging wel van alles op dat moment; wat zou hij denken, wat maakt hij nu toch weer veel mee, hoe zal hij zich voelen, en ga zo maar door.

Eenmaal in de auto was hij weer rustig en genoot van de lichtjes buiten en viel uiteindelijk in slaap op mijn schoot. Zo’n heerlijk gevoel dat hij zich veilig voelt om dit te doen.
Eenmaal thuis werd hij weer wakker en hebben we hem naar binnen genomen en het huis beneden eerst bekeken. Hij bleef lekker bij me op schoot zitten en observeerde wat er allemaal gebeurde. Het was een fijn moment om met elkaar te zijn en we willen dan ook degene bedanken die gezorgd hebben voor ons mooi versierde huis en het lekker eten. Het was 1 groot feest om thuis te komen!
Luan heeft genoten en wij ook. Toen een ieder weg was, hebben we hem zijn kamertje laten zien en daar zag ik dat hij het herkende van de plaatjes van de IPAD. Na een lekker bad is hij snel in slaap gevallen in zijn nieuwe bedje!

Liefs van een koud noordwijk