Een muzikaal concert aan het einde van de dag!

Vannacht tegen 5 uur ben je ons bed ingekropen en je sliep tot een uur of kwart voor 8. Het blijft een bijzonder ritueel zoals je je bed uitkruipt, de deur open en dicht doet, naar mama toe loopt en als ik niet reageer mama zeg. Vervolgens kruip je in bed, wacht je op je deken en ga je liggen op je zij om vervolgens gelijk weer in een diepe slaap te vallen. De nabijheid van ons zoek je dan echt op. En het is ook niet raar als je weet dat je met zo’n 25 kinderen op 1 slaapkamer sliep!
Toen je wakker was heb je nog even geknuffeld maar al snel wilde je wel naar beneden toe en daar heb je lekker ontbeten. Na het ontbijt gedoucht en na het douchen heb jij jezelf zo goed als alleen aangekleed. Wat ben je toch knap en wat heb je jezelf veel trucjes aangeleerd om het voor elkaar te krijgen dat je je sokken aankrijgt bijvoorbeeld. Mama was dan ook reuze trots op jou en jij glunderde natuurlijk toen mama jou 2 dikke duimen gaf!

Na het ontbijt heb je lekker gespeeld en ook toen Maja er was vermaakte je jezelf prima. Nadat we geluncht hadden, heb je mama geholpen met het verschuiven van de tafel en het neerleggen van het vloerkleed. En ja hoor daar was ie weer. Ik vergat even "goed zo" tegen je te zeggen en jij herinnerde mij hier feilloos aan door te zeggen "mama goed zo Luan!" "Luan sterk mama helpen tafel!" Wat ben je toch een kanjer; want je hebt helemaal gelijk ik zou je moeten zeggen dat je goed bezig was. Gelukkig herinner jij me eraan dus kan ik het alsnog doen. En als ik het dan doe straal je wederom. Daarnaast ben je de laatste dagen steeds meer korte zinnetjes aan het maken om duidelijk te maken wat je wil of om een verhaal te vertellen. Wat gaat zo’n taalontwikkeling toch snel.

Op het programma vanmiddag stond verder een ziekenhuisbezoek voor een echo van de onderbuik. Gisterenavond had ik je al hierover verteld en voor gedaan wat ze gaan doen (in hoeverre dat mogelijk was want nee ik heb geen echo apparaat in huis!). Vanmiddag hebben we op youtube een filmpje gekeken over hoe een echo gemaakt wordt. Zowel gisterenavond als vanmiddag vond je het niet leuk als ik het erover had maar ik wilde je toch op de en of andere manier voorbereiden.
Daarnaast moest ik proberen om je 2 uur voor de echo niet te laten plassen en veel te laten drinken. Dit lukte aardig. Voor de zekerheid had ik je wel een luier aan gedaan om te voorkomen dat als je echt moest plassen en het niet meer op kon houden je in ieder geval geen natte broek zou hebben. Dit laatste vind je namelijk niet fijn en dat begrijp ik maar al te goed.

Eenmaal in de auto was je zeer stil op een gegeven moment maar dat kwam omdat je lekker lag te slapen. In de parkeergarage en de weg naar het ziekenhuis toe had je het hoogste woord. In de wachtkamer speelde je lekker met de storio die we mee hadden genomen en de lego. Even gaf je aan dat je geplast had want je wees naar je luier en zei “plassen bleh”. Ik besloot maar om je onderbroek dan aan te trekken maar eenmaal in de wc bleek dat je nog niet geplast had. Ik sprak met je af dat eerst de dokter ging kijken en dan plassen. Je leek dit oké te vinden en ook te begrijpen want je zei “eerst dokter dan plassen?”

Toen we eenmaal aan de beurt waren en de bovenkleding uit moest en je moest gaan liggen, begon je te huilen. Het kwam echt vanuit je tenen en mijn hart brak. Ik zei dan ook tegen de verpleegster, die Luan uitgebreid wilde gaan uitleggen wat ze ging doen, dat hij sinds 1 november hier in Nederland woont en dat ze maar snel moest beginnen want dan was het tenminste voorbij voor hem. Waarschijnlijk klink ik niet al te vriendelijk want ze zei verschrikt “o dat wist ik niet, ik ga even degene halen die de echo gaat doen”. Mmmmm dacht ik bij mijzelf lekker voorbereid!
Het duurde voor mij en Luans gevoel een eeuw voordat eindelijk degene kwam die de echo ging afnemen. Ik wilde net zelf op onderzoek uitgaan toen ze binnen kwam. Mocht je je afvragen of ik dat echt gedaan had dan kan ik je daar positief op antwoorden. Als het nog langer geduurd had dan was ik echt zelf iemand gaan zoeken. Ik vind dat je een kind niet zo lang kan laten wachten.

Luan was die hele tijd in dikke tranen. De echoscopiste wilde ook nog even uitgebreid gaan vertellen tegen Luan wat ze ging doen, maar ik zei dat ze gewoon moest gaan beginnen want dan was het sneller voorbij voor hem. Halverwege het maken van de echo hield Luan op met huilen en keek zelfs af en toe even mee op de tv maar je zag de angst in zijn ogen. En dat is ook niet gek want die koude gel is niet echt lekker evenals een volle blaas en een vreemde mevrouw die met zo’n apparaatje over je buik heen gaat. Toen ze klaar was zei ze dat ik zijn buik mocht schoonmaken en hij op schoot mocht maar dat er misschien nog iemand anders wilde kijken. Natuurlijk, dacht ik, ga ook nog effe lekker overleggen.

Ik besloot Luan nog maar even te laten liggen en probeerde ondertussen grapjes te maken maar ja die sloegen helaas niet echt aan. Of dit nu lag aan de situatie of mijn grapjes dat weet ik niet?! Na ongeveer 5 minuten kwam ze terug en zei ze dat we mochten aankleden en dat alles er oké uit zag. De grote van zijn nieren waren normaal voor een kind van zijn leeftijd was de mededeling. Gelukkig was alles goed en omdat hij het zo goed gedaan had kreeg hij een mooie Thomas de locomotief kleurplaat van de echoscopiste. Helaas moest ze deze wel weer even halen want ze was het vergeten mee te nemen!

Grrrr mijn handen jeuken als ik op dit soort afdelingen kom. Zo’n afdeling waar ze op zo’n niet kinderlijke manier omgaan met kinderen!! Daar is nog een hoop eer te behalen waardoor de klanttevredenheid hoger zou gaan scoren! Ik zou wel raad weten daarmee!

Eenmaal in de hal bij de roltrap was Luan de ellende waarschijnlijk wel weer vergeten want hij had pret voor 10 en kletste er vrolijk op los. Echter in de auto viel hij bijna weer in slaap maar dat is ook niet gek want ik was al moe van dit intensieve uurtje dus laat staan hij met daarbij nog eens de indrukken die hij opgedaan had!
Na nog even thuis geweest te zijn, zijn we richting oma Slofstra gereden om daar lekker zuurkool te gaan eten. Opa Slofstra was er niet want die had een feestje. Timo was er al wel en had een prima dagje op school gehad en vroeg heel lief toen we er waren hoe het was geweest in het ziekenhuis. Hij wilde elke detail weten en had graag meegewild!
Na de zuurkool hebben de mannen een heerlijk concert gegeven op de potten en pannen van oma. De pollepels tikte er vrolijk op los en vlogen door de lucht. Nick en Simon waren er niks bij! Wat hebben we genoten en gedanst met elkaar! Wat een feest en het is maar goed dat de buren van oma heeeeeel ver wonen want anders hadden ze vast en zeker aangebeld. Wat mij betreft hadden ze dan gezellig mee mogen dansen want wat wordt je daar vrolijk van en wat kan je je heerlijk afreageren (in positieve zin!)op deze manier. Moe maar voldaan gingen we dan ook naar huis waar Luan eenmaal in bed heeel snel in slaap viel. Welterusten tot morgen!

liefs


P.s. met de titel gisteren wilde ik niet laten zien dat ik nog kon rekenen hoor, maar het was symbolisch bedoeld. Lo en ik begonnen met z'n tweeën en uiteindelijk zijn we geëindigd met z'n vieren:)!