Duizend en 1 vragen en dialogen met mijzelf

De laatste dagen zit ik weleens met mijzelf in dubio. Duizend en 1 vragen en dialogen schieten dan door mijn hoofd. Zeg ik er wel wat van of zeg ik er niks van? Help ik hem nu wel met aankleden, opstaan of moet ik hem dit zelf laten doen? Moet hij zelfstandig naar de wc of loop ik mee en blijf ik bij hem? Help ik hem bij het aantrekken van zijn schoenen of laat ik hem het eerst zelf doen? Attendeer ik hem op dat hij naar de wc moet gaan of moet ik wachten tot hij het zelf aangeeft? En zo kan ik nog wel uren doorgaan met het schrijven van dilemma’s en dialogen die zo door de dag heen door mijn hoofd spelen. Ons motto blijft eerst hechten en dan opvoeden maar er zijn nu toch echt momenten aangebroken dat het opvoeden ook zeker om de hoek komt kijken en we de grenzen moeten aangeven van wat wel en niet kan/mag. En daarnaast willen we hem ook zelfstandig maken om zichzelf straks te kunnen redden als hij naar school gaat.

Over het algemeen gaat dit helemaal automatisch met zoals destijds bij Timo maar bij Luan ben ik er toch veel bewuster mee bezig. Want hij snapt nog steeds niet alles, en nog steeds is niet alles goed uit te leggen. En het is en blijft belangrijk dat hij zich veilig voelt bij mij en geborgenheid ervaart. Dit is nog zo kwetsbaar bij hem! Maar dat houdt nu niet in dat je de grenzen niet mag aangeven. Door de dag heen houdt dat in dat ik ook weleens dingen uitprobeer. Zoals bijvoorbeeld vandaag toen hij gevallen was en mij riep omdat ik in de keuken was. Omdat hij niet huilde en vrolijk keek, zei ik tegen hem "Luan zelf doen" hij zei "nee" maar ik hield toch vol en deed voor hoe hij weer omhoog zou kunnen komen. Luan zei "nee, mama doen" maar ik hield vol en dat vond hij niet echt leuk. Maar toen uiteindelijk iedereen (lees Timo, papa en mama) op de vloer gelegen hadden om het voor te doen, deed hij het uiteindelijk ook. Het kostte hem wel veel energie, maar het lukte uiteindelijk wel. En wat ben ik dan weer reuze trots op ons manneke want hij geeft niet op en zet door ondanks dat het lastig is.

Een ander dilemma vanmiddag was tijdens het spelen. Luan en Timo waren samen aan het spelen met de trein. De trein ontspoorde en Luan dacht dat Timo dat deed en zei op een wat bozige manier “Timoooo, niet doen!” Timo deed niks en ik zei dat ook tegen Luan maar hij bleef boos kijken naar Timo waarop ik tegen Luan zei zeg maar “sorry” tegen Timo. Het duurde even voordat hij dat deed maar uiteindelijk zei hij “sorry Timo” en stortte zich toen op mijn schoot en huilde even. De tranen waren al snel getroost en zeker toen hij een worstje kreeg van Timo. Duizend en 1 vragen en dialogen met mijzelf schieten in deze luttele minuten door mijn hoofd. Doe ik hier goed aan? Ja hij moet tegen leren sorry te zeggen? Nee, hij snapt dat toch niet. Maar ja hij hoeft niet zo te schreeuwen tegen Timo! En Timo moet ook sorry tegen Luan zeggen als hij niet aardig is tegen hem. En ga zo maar door. Het was dat ze daarna weer heerlijk met elkaar ging spelen, waardoor mijn dialoog snel voorbij was met mijzelf. Maar toch het houdt je bezig!

Maar als ik dan terug kijk naar deze dag dan weet ik dat we het goed doen en we de goede weg volgen. Als ik kijk naar hoe hij geniet, hoe vrolijk hij is, hoe kwetsbaar hij zich durft open te stellen en hoeveel lol we hebben met elkaar dan is elke dag een dag om in te lijsten in een gouden lijstje.
Vanochtend hebben we lekker rustig aangedaan. Na een relaxed ontbijt zijn we tegen 10 uur pas gaan douchen en daarna zijn we lekker naar buiten gegaan. Ik heb je lekker dik ingepakt omdat het best koud was en je toch al verkouden was. Zoals gewoonlijk was het weer gezellig onderweg en bij de winkels. Je kletste weer honderduit en geen enkele kerstboom werd overgeslagen. Regelmatig klinkt het “O denneboom” door de winkels en bij het Kruidvat riep je luid “mama Luan doen!” met andere woorden ik mocht niet meezingen. Nou mama vond dat prima hoor want ze luistert graag hoe jij uit volle borst het liedjes zingt.
Thuis hielp je mama met het schoonmaken van de keukenlades nadat we samen eerst een kwartiertje aan tafel woordjes geoefend hadden. Toen was het al weer tijd om Timo van school te halen en dat is altijd een feestje om te doen samen met jou. Je liep gelijk mee de school in en deze keer wilde je gelijk naar boven. Je had pret voor 10 want we moesten heel zachtjes doen maar de kindjes die bij het raam zaten uit Timo’s klas hadden jou al gezien. En er werd volop gezwaaid en gelachen. En jij had ook veel lol! Natuurlijk werd groep ¾ ook nog bekeken en daarna vond je het wel genoeg. Thuis heb je lekker gespeeld met Timo en de trein. Na het eten hebben we ook nog een feestje gemaakt met elkaar en heerlijk gedanst en muziek gemaakt op heerlijke kerstmuziek. Gouwe momenten zo met elkaar want iedereen geniet. Nu lig je lekker te slapen en heb je hoop ik de mooiste dromen!

Gisteren kregen we nog de uitslag van het bloed enzo. Alles was goed qua bloed, alleen was zijn ijzer wat aan de lage kant. Daarnaast was de uitslag nog niet binnen of er voldoende antistoffen aangemaakt zijn met betrekking tot de prikken die hij gehad zou moeten hebben voor de diverse kinderziekten. In zijn ontlasting hadden ze wel een parasiet gevonden waarvoor we een kuur krijgen. Aan het einde van de behandeling moeten we dan weer wat ontlasting inleveren en kijken ze opnieuw. De uitslagen van de echo had hij ook nog niet binnen dus ook daar krijgen we nog een telefoontje over. Het is fijn in ieder geval om te weten dat de uitslagen van zijn bloed op de ijzer na positief waren. We zijn hier heel dankbaar voor!