Loslaten en verdriet!

En toen werden we, na heel veel jaren de wens te hebben, na heel veel jaren het medische circuit doorgelopen hebben op 11 april 2012 vader, moeder en grote broer. Wat een bijzonder moment was dat. Bijzonder omdat het dubbel was door een andere match die anders afliep. Bijzonder omdat we ergens het gevoel hadden dat jij bij ons hoorde en dat er een Gids was die jou in ons gezin liet komen! En opeens stond na die ene dag ons leven in het teken van twee kinderen. Wat een bijzonder mooi gevoel was dat! We leefden naar jouw komst toe en velen met ons. Elke stap in het lange wachten was er weer 1 dichter bij jou. En wat was het heerlijk om jou toen eindelijk in onze armen te sluiten op 15 oktober 2012 in Hangzhou. Eindelijk ging een lang gekoesterde wens in vervulling. En dat eerste moment, die eerste ontmoeting met jouw papa die zullen we niet snel vergeten. Jouw glimlach en omhelzing. Die foto is zo speciaal, bijzonder en mooi! De emotie van dat moment spat ervan af. De tijd daarna was echt geweldige met elkaar in China en met de andere adoptieouders. Wat was het fantastisch dat we zoveel mooie plekken hebben kunnen bezoeken in Beijing. Wat hebben we genoten van elkaar en met elkaar. Doordat we zoveel hebben kunnen zien hebben we een stukje van de cultuur ervaren, opgesnoven en zo meegenomen naar Nederland. En 1 ding is eigenlijk zeker; terug zullen we ooit gaan. Terug naar de plek waar jij geboren bent! Terug naar de plek waar jij gevonden bent! Terug naar de plek waar jij de eerste 5 jaar van je leven bent opgegroeid! Terug naar de plek waar wij je mochten ontmoeten! Terug naar de plek die voor ons als gezin heel veel betekenis heeft en bijzonder is en blijft!

1 november landden we op Hollandse bodem en mochten wij jou kennis laten maken met een ieder die ons lief is. Een geweldig maar ook emotioneel moment. En toen mochten wij jou ons huis laten zien, jouw huis. Kennis laten maken met ons leven, jouw leven! Wat deed en doe jij het ongelofelijk goed allemaal en wat hebben wij genoten van je en nog steeds! Hoe jij de dingen in je omgeving opzoog als een spons! Hoe snel jij de Nederlandse taal je eigen maakte! Hoe jij mensen aan het lachen krijgt! Hoe jij mensen in jou hart sluit en hoe snel mensen jou in hun hart sluit! Je bent een bijzonder mooi kind en elke dag opnieuw beseffen wij dat we enorm geboft hebben met twee van die mooie kanjers. En we zijn Hem daar dan ook zeer dankbaar voor! Door jou ben ik anders gaan kijken naar het leven, naar de zaken om ons heen, naar de dingen die we meemaken, naar de mensen die ons lief zijn. Je hebt iets wat ons raak maar ook vele andere mensen.

Na de fijne tijd samen thuis, was daar na de kerst het moment. Het moment dat je ging kennis maken met school. Het moment dat we en vooral mama je moest gaan loslaten. En ik schreef het al eerder dat ik het een naar woord vindt en me ook afvraagt wie het uitgevonden heeft! Maar aan de andere kant weet mama heel goed, dat het goed is voor jou en dat het erbij hoort. Maar wat is loslaten een lastig dilemma dat bij de opvoeding hoort.
En natuurlijk kwam dat moment niet opeens van loslaten, maar het kwam al zo snel. Ik had je nog maar zo kort bij me en dan ging je al die grote stap zetten richting school. Eerst met mama dicht bij je maar al snel bleek dat jij het helemaal alleen, zonder mama afkon. Althans zonder mama; je wist dat ik altijd weer kwam om je op te halen. Ons standaard zinnetje was dan: “hé Luan”, zegt mama dan. “Daar ben ik weer!” En bedenk dan even die donkere stralende ogen en die glimlach erbij. Ik smelt alweer weg als ik dit opschrijf en een traan brand in mijn rechter ooghoek. En ja bij dit proces van loslaten hoorde ook tranen. Maar dan vooral tranen bij mama. Tranen van verdriet maar ook van blijdschap! Blijdschap omdat jij je kennelijk vertrouwt genoeg voelt om het alleen te doen op school, vertrouwen heb in ons als ouders dat we bij school staan als je naar buiten komt, etc. Maar ook tranen van verdriet omdat ik je overdag moet missen en dat kwam soms echt even binnen bij mama en dan liepen de tranen over haar wangen.

Als je loslaten gaat googlen dan kom je veel tegen dat het voor veel ouders lastig is om een balans te vinden tussen loslaten en controle houden. Maar ik weet niet goed of het bij mijzelf te maken heeft met controle houden. Ik wil gewoon lekker genieten van je, je liefde en aandacht geven en er voor je zijn als mama. Je hebt dit al zoveel jaren moeten missen (en ik ook)!! Maar als ik zie wat voor een plezier jij hebt op school en ervaar dat je in een warm bad daar bent terecht gekomen. Dat je wordt gekoesterd door alle juffies dan vindt mama het wel wat makkelijker om jou los te laten. En dan geniet ik dubbel als je weer uit school komt. En van al die momenten die we dan weer samen als gezin met elkaar hebben.

Toch blijft mij steeds die vraag hangen waarom is loslaten nu zo belangrijk? Wederom weer even googlen en dan vindt je bijvoorbeeld onderstaand terug:

1 Door je kinderen los te laten, geef je ze vertrouwen.
2 Als niet alle keuzes voor een kind gemaakt worden, moet een kind zelf nadenken over de keuzes die hij/zij maakt en de consequenties van deze keuzes ervaren. Als een kind een goede keus maakt, doet het een succeservaring op. Dat is goed voor het zelfvertrouwen! Maar ook fouten maken is belangrijk in de ontwikkeling van een kind. Daar kan een kind van leren.
3 Als ouder ben je geneigd je kind te beschermen tegen het maken van 'verkeerde' keuzes. Dat is logisch en soms ook erg verstandig, soms is het echter niet nodig.
4 Je wilt je kind beschermen voor alle mogelijke rampscenario's.
5 Je kunt als ouder niet alle risico's wegnemen. Dat hoeft ook niet. Niet alle gevaren die ouders zien, zijn reëel.
6 Soms zijn de gedachten echter niet reëel en gebaseerd op jouw angsten. Door je te laten leiden door je eigen angsten, kan je kind de wereld als een gevaarlijke plek ervaren. Deze boodschap breng je (onbedoeld) over. Daarnaast imiteren kinderen het gedrag van hun ouders. Een kind kan dan onnodige angst creëren en minder initiatief durven nemen.
7 Door je kind overal tegen te beschermen, straal je uit dat je kind het zelf niet kan. Dat doet de onzekerheid toenemen. Een onzeker kind kan moeilijkheden ervaren op verschillende gebieden, zoals sociale relaties en schoolprestaties. Het kan ook zo zijn dat een kind juist geen angst kent, doordat het kind tegen de meeste gevaarlijke, moeilijke of vervelende situaties word beschermd.

Door los te laten leren kinderen de wereld te ontdekken. Luan leert te ontdekken dat zijn wereld groter is dan alleen thuis. Hij ervaart nu en leert straks op school om om te gaan met teleurstellingen en frustraties. Hij ervaart en leert op school nieuwe vaardigheden aan. Loslaten van Luan bij ons is een bewuste keuze. Wat laten we wel los en wat laten we niet los. We maken hierin bewuste keuzes waarin we denken in het belang van Luan. We volgen daarin ook ons gevoel maar hij is de gids die ons op deze reis loslaten meeneemt. En ook wij maken daar weleens fouten, maar ja loslaten is nu eenmaal een proces dat ook met vallen en opstaan gepaard gaat. Loslaten gaat gepaard met een lach en een traan. Loslaten; een stapje terug doen in het belang van je kind! Los laten volgens mij is dat een proces dat je als ouders je leven lang doet!








.