Een rondje ziekenhuis in 5 kwartier
Blijf op de hoogte en volg Familie
05 Maart 2013 | Nederland, Noordwijk-Binnen
Vanochtend stond het rondje ziekenhuis op het programma waardoor het in de vroege uurtjes al een en al ruring was in huize Slofstra. Oké, het loopt in de ochtend nog niet als een gesmeerde machine maar we mogen niet klagen zo in week 2 dat mama ook aan het werk is. Ik kan je vertellen dat we best goed op elkaar ingespeeld zijn en elkaar amper in de weg lopen of hulp moeten vragen. Vanochtend was het extra haasten want we moesten om 10 voor half 9 ons melden in het ziekenhuis en voor die tijd moest Timo ook nog afgezet worden bij opa en oma Slofstra. Jij was moeilijk wakker te krijgen en ook het eten ging deze ochtend wat minder snel dan anders. Dan maar verder ontbijten onderweg naar het ziekenhuis. Dit ging trouwens prima en om iets over achten reden we de garage binnen en 5 minuten later het ziekenhuis. Perfecte timing; we kunnen weer trots zijn op onszelf! Je stemming was prima ondanks dat de laatste keren in het ziekenhuis toch wat minder waren. Je was vrolijk en kletste honderduit. Maar ik ken je ook langer dan vandaag om te weten dat dat de buitenkant is...........
In het ziekenhuis hebben we het volgende rondje gedaan: van afdeling orthopedie naar de afdeling röntgen, daar vandaan weer terug naar orthopedie. Vervolgens richting neurologie, MRI, neurologie en kinderafdeling. En dit allemaal in 5 kwartier. We hebben wat etages gehad!
Op de afdeling röntgen werd er een foto van je heupjes gemaakt. Dit alles ging vrij soepel. Je ging liggen op het bed en liet toe dat mama en papa van een afstandje keken hoe er een foto gemaakt werd van je heupen. Gelukkig was de foto in 1x goed en stonden we in no time buiten. Op naar de wachtkamer van orthopedie.
Hier waren we ook vrij snel aan de beurt, heeft toch wel zijn voordelen hoor om vroeg een afspraak te hebben in het ziekenhuis. Ze lopen dan al zelfs achter maar van uren wachten is geen sprake! De dokter was erg vriendelijk legde uit waarom er gekeken werd naar je heupen. De neuroloog dacht namelijk aan een vorm van spierziekte (naam even vergeten) waarbij er sprake kan zijn van heupdysplasie. Als dit zo zou zijn dan is het goed om daar op tijd bij te zijn en snel te starten met een behandeling.
Allereerst ging de orthopeed je heupen controleren en ook dit onderzoek was kort en krachtig. Daarna bekeek hij de foto die net gemaakt was en kon dus uitsluiten dat er sprake zou zijn van heupdysplasie. Je had prachtige heupen dus dat was heel fijn om te horen. Hij heeft zijn bevindingen direct gemaild naar de neuroloog en wij zouden nog een afschrift krijgen van de brief die naar de huisarts zou gaan. Over een jaar komen we weer terug bij de orthopeed voor controle van je klompvoetjes. Deze controles blijven voortduren totdat je uitgegroeid bent.
Enigszins opgelucht vertrokken we al hadden we ook wel zoiets van nu weten we nog niks. Maar ja nu op naar de afdeling neurologie. Hier moesten we ons melden in verband met het oefenen in een MRI. We werden vervolgens doorgestuurd naar de afdeling MRI met de mededeling ons daar te melden. Hier moesten we even wachten maar al snel konden we meelopen. Je vond dit wat spannender denk ik want je wilde niet zelf lopen maar getild worden. En aan de ene kant verlegen maar aan de andere kant nieuwsgierig onderging je alles. We kwamen in een donkere kamer waar de MRI stond. De man vertelde hoe en wat en ik legde je in het apparaat. Ik had je al verteld dat je ging liggen op een bed en dan in een soort tunnel ging dus gelukkig kwam dit aardig overeen met de werkelijkheid, maar toch…….
Je ging liggen en liet alles enigszins rustig toe. Enigszins omdat je mij wel nauwlettend in de gaten hield en ik enige angst in je oogjes bespeurde. Daarna schoof die meneer je in de MRI tunnel en liep ik naar achter. Via een spiegeltje kon je mij zien en zo lag je een tweetal minuutjes. Daarna mocht je er weer uit en kregen we toch het advies mee om het onder een roesje of narcose te doen omdat hij echt wel heel stil moet liggen. Goed plan dacht ik want echt leuk vond je het niet en ik geef je geen ongelijk!
Vervolgens gingen we weer naar de afdeling neurologie om deze ervaring en het advies door te geven. De secretaresse schreef alles op en zou het doorgeven aan de neuroloog. Nu is het wachten op een telefoontje of uitnodiging. Ik verwacht eerst een telefoontje en dat er gekozen wordt voor een MRI onder narcose en dat hij er voor gaat kiezen om dan ook een biopsie te doen van zijn spier. Maar dat is gissen dus we wachten maar gewoon af.
Hierna zijn we nog even gelopen naar de kinderafdeling omdat we de brief van de kinderarts nog niet thuis hadden ontvangen van de bloeduitslagen. Ook deze secretaresse zou gaan uitzoeken hoe en wat en toen zat ons rondje ziekenhuis erop voor vandaag. Om half 10 liepen we het ziekenhuis weer uit; helaas niet veel wijzer en we hopen toch wel dat dat zo snel mogelijk wel gaat komen. Maar ja anderzijds weten we ook dat we veel geduld moeten hebben. Jij bent in ieder geval een hoop prikkels en indrukken rijker geworden vandaag en ik ben benieuwd wanneer de verwerking hier van gaat komen. En ja aan het eind van deze dag kan ik zeggen dat die verwerking deze dag al kwam.
Van te voren hadden we al besloten dat je dit dagje niet naar school zou gaan omdat de verwachting was dat je al meer dan genoeg prikkels en indrukken gehad had. Je had dan ook lekker een opa oma dagje bij opa en oma Slofstra. Wat mama begrepen heeft, maar oma gaat het vast nog wel op schrijven, heb je zowel opa en oma goed geholpen vandaag. Na het middageten heb je heerlijk een uurtje op de bank geslapen en daarna ben je met oma gaan wandelen. Op naar de paardjes, schapen en lammetjes. Je hebt het reuze naar je zin gehad en kletste honderduit.
Eenmaal thuis bij oma heb je geholpen met koken en hebben we gesmeuld van een heerlijke zuurkoolschotel. Wat was die lekker zeg; en wat kan jij dat al goed! Papa had BHV avond en om 19.00 uur moesten we Timo ophalen van een partijtje. Bij oma dan ook maar je pyjama alvast aangedaan zodat we thuis alleen nog maar hoefden tanden te poetsen, zingen en te slapen. Ja, ja die mama van jou had het allemaal goed uitbedacht.
In de auto kletste je er nog lekker op los en thuis verliep alles ook soepeltjes. Na onze avondrituelen ging je lekker liggen in je bedje en namen we volgens ritueel afscheid. Nadat ik Timo had geholpen met zijn haren föhnen en klaar was met rommelen boven, keek ik even of je al sliep en toen zag ik het al. Je keek me met die donkere ogen aan en ik zag je blik en je lipje. De tranen stonden in je ogen al duurde het wel even voordat het echt goed los kwam. Wat een verdriet had je; van huilen, krijsen tot hartverscheurend snikken toe. En ach het is ook niet zo gek want het klinkt allemaal misschien simpel zo’n rondje ziekenhuis maar reken maar dat het energie kost en dat je je groot houdt. En dan al die indrukken en prikkels!! Na een uurtje kwam je tot rust en dommelde je zachtjes weg bij mama en heb ik je lekker ingestopt en daarna viel je vermoeid in slaap. Ik hoop en bid dat je een goede nachtrust heb!
In het ziekenhuis hebben we het volgende rondje gedaan: van afdeling orthopedie naar de afdeling röntgen, daar vandaan weer terug naar orthopedie. Vervolgens richting neurologie, MRI, neurologie en kinderafdeling. En dit allemaal in 5 kwartier. We hebben wat etages gehad!
Op de afdeling röntgen werd er een foto van je heupjes gemaakt. Dit alles ging vrij soepel. Je ging liggen op het bed en liet toe dat mama en papa van een afstandje keken hoe er een foto gemaakt werd van je heupen. Gelukkig was de foto in 1x goed en stonden we in no time buiten. Op naar de wachtkamer van orthopedie.
Hier waren we ook vrij snel aan de beurt, heeft toch wel zijn voordelen hoor om vroeg een afspraak te hebben in het ziekenhuis. Ze lopen dan al zelfs achter maar van uren wachten is geen sprake! De dokter was erg vriendelijk legde uit waarom er gekeken werd naar je heupen. De neuroloog dacht namelijk aan een vorm van spierziekte (naam even vergeten) waarbij er sprake kan zijn van heupdysplasie. Als dit zo zou zijn dan is het goed om daar op tijd bij te zijn en snel te starten met een behandeling.
Allereerst ging de orthopeed je heupen controleren en ook dit onderzoek was kort en krachtig. Daarna bekeek hij de foto die net gemaakt was en kon dus uitsluiten dat er sprake zou zijn van heupdysplasie. Je had prachtige heupen dus dat was heel fijn om te horen. Hij heeft zijn bevindingen direct gemaild naar de neuroloog en wij zouden nog een afschrift krijgen van de brief die naar de huisarts zou gaan. Over een jaar komen we weer terug bij de orthopeed voor controle van je klompvoetjes. Deze controles blijven voortduren totdat je uitgegroeid bent.
Enigszins opgelucht vertrokken we al hadden we ook wel zoiets van nu weten we nog niks. Maar ja nu op naar de afdeling neurologie. Hier moesten we ons melden in verband met het oefenen in een MRI. We werden vervolgens doorgestuurd naar de afdeling MRI met de mededeling ons daar te melden. Hier moesten we even wachten maar al snel konden we meelopen. Je vond dit wat spannender denk ik want je wilde niet zelf lopen maar getild worden. En aan de ene kant verlegen maar aan de andere kant nieuwsgierig onderging je alles. We kwamen in een donkere kamer waar de MRI stond. De man vertelde hoe en wat en ik legde je in het apparaat. Ik had je al verteld dat je ging liggen op een bed en dan in een soort tunnel ging dus gelukkig kwam dit aardig overeen met de werkelijkheid, maar toch…….
Je ging liggen en liet alles enigszins rustig toe. Enigszins omdat je mij wel nauwlettend in de gaten hield en ik enige angst in je oogjes bespeurde. Daarna schoof die meneer je in de MRI tunnel en liep ik naar achter. Via een spiegeltje kon je mij zien en zo lag je een tweetal minuutjes. Daarna mocht je er weer uit en kregen we toch het advies mee om het onder een roesje of narcose te doen omdat hij echt wel heel stil moet liggen. Goed plan dacht ik want echt leuk vond je het niet en ik geef je geen ongelijk!
Vervolgens gingen we weer naar de afdeling neurologie om deze ervaring en het advies door te geven. De secretaresse schreef alles op en zou het doorgeven aan de neuroloog. Nu is het wachten op een telefoontje of uitnodiging. Ik verwacht eerst een telefoontje en dat er gekozen wordt voor een MRI onder narcose en dat hij er voor gaat kiezen om dan ook een biopsie te doen van zijn spier. Maar dat is gissen dus we wachten maar gewoon af.
Hierna zijn we nog even gelopen naar de kinderafdeling omdat we de brief van de kinderarts nog niet thuis hadden ontvangen van de bloeduitslagen. Ook deze secretaresse zou gaan uitzoeken hoe en wat en toen zat ons rondje ziekenhuis erop voor vandaag. Om half 10 liepen we het ziekenhuis weer uit; helaas niet veel wijzer en we hopen toch wel dat dat zo snel mogelijk wel gaat komen. Maar ja anderzijds weten we ook dat we veel geduld moeten hebben. Jij bent in ieder geval een hoop prikkels en indrukken rijker geworden vandaag en ik ben benieuwd wanneer de verwerking hier van gaat komen. En ja aan het eind van deze dag kan ik zeggen dat die verwerking deze dag al kwam.
Van te voren hadden we al besloten dat je dit dagje niet naar school zou gaan omdat de verwachting was dat je al meer dan genoeg prikkels en indrukken gehad had. Je had dan ook lekker een opa oma dagje bij opa en oma Slofstra. Wat mama begrepen heeft, maar oma gaat het vast nog wel op schrijven, heb je zowel opa en oma goed geholpen vandaag. Na het middageten heb je heerlijk een uurtje op de bank geslapen en daarna ben je met oma gaan wandelen. Op naar de paardjes, schapen en lammetjes. Je hebt het reuze naar je zin gehad en kletste honderduit.
Eenmaal thuis bij oma heb je geholpen met koken en hebben we gesmeuld van een heerlijke zuurkoolschotel. Wat was die lekker zeg; en wat kan jij dat al goed! Papa had BHV avond en om 19.00 uur moesten we Timo ophalen van een partijtje. Bij oma dan ook maar je pyjama alvast aangedaan zodat we thuis alleen nog maar hoefden tanden te poetsen, zingen en te slapen. Ja, ja die mama van jou had het allemaal goed uitbedacht.
In de auto kletste je er nog lekker op los en thuis verliep alles ook soepeltjes. Na onze avondrituelen ging je lekker liggen in je bedje en namen we volgens ritueel afscheid. Nadat ik Timo had geholpen met zijn haren föhnen en klaar was met rommelen boven, keek ik even of je al sliep en toen zag ik het al. Je keek me met die donkere ogen aan en ik zag je blik en je lipje. De tranen stonden in je ogen al duurde het wel even voordat het echt goed los kwam. Wat een verdriet had je; van huilen, krijsen tot hartverscheurend snikken toe. En ach het is ook niet zo gek want het klinkt allemaal misschien simpel zo’n rondje ziekenhuis maar reken maar dat het energie kost en dat je je groot houdt. En dan al die indrukken en prikkels!! Na een uurtje kwam je tot rust en dommelde je zachtjes weg bij mama en heb ik je lekker ingestopt en daarna viel je vermoeid in slaap. Ik hoop en bid dat je een goede nachtrust heb!
-
05 Maart 2013 - 22:10
Marjon:
huilen
Huilen is iets uiten
Huilen is verdriet
Huilen is iets van je afzetten
Of juist niet
Als je gevoelens even pijn doen
En je er niet meer tegen kan
Is huilen het enige wat fijn is dan
Luan, wat heb jij een pittig ochtendje achter de rug. Wat ontzettend knap dat jij je de hele dag zo groot hebt gehouden ( maar dat kost een energie ) en wat is het logisch dat die emoties er dan toch uitkomen. Gelukkig heb je dan een mama waar je bij mag en kan huilen en die je troost. Ik hoop dat je een koppie helemaal leeg is en dat je lekker slaapt zodat je uitgerust aan een nieuwe schooldag kan beginnen.
Liefs Marjon -
05 Maart 2013 - 23:28
Gerrie Slofstra:
Voor onze grote lieve Luan,
Wat hebben we een gezellig dagje gehad met jou en ook een beetje met Timo erbij. Om 10.15 werd je door je paps en mams bij ons gebracht en heb je je vermaakt met Opa .Oma kwam even later thuis en zag een lief blij jongetje die me verwelkomde met een stralende glimlach.Toen ik vroeg wat de dokter in het ziekenhuis bij hem hadt gedaan wees hij naar zijn beide heupjes ,en op de vraag of het pijn deedt was zijn antwoord nee !Dit onderwerp niet meer aangeraakt en ben je gezellig samen met Opa met het winkeltje gaan spelen. Oma haalde om 12.00 Timo uit school en na het gezellige Oma soeplunchje is Timo door Opa weer naar school gebracht en heeft Oma jou in je pyama gehesen en je samen met Mickymous op de bank geinstalleerd voor een middagdutje.En met een dikke knuf en kusjes heeft Oma je welterusten gewenst en na een paar minutjes vielen je oogjes dicht en sliep je ruim een uurtje. Je werdt weer vrolijk wakker en na drinken en plassen zijn we gezellig naar de boerderij gewandeld en hebben de kleine lammetjes gezien ,je wilde ze niet aaien maar vondt ze wel lief. Trouwens de kar die daar stond kreeg wel veel aandacht je liep er dapper mee rond te sjouwen .Daarna naarde paardjes die wilde je wel hooi geven maar wel bij Oma op de arm en niet te dicht bij het paard. Ineens zei jij Oma ik moet plassen ja toen hebben we maar net als de paarden geplast gewoon in de natuur en het was wel een hele grote plas we moesten er wel om lachen en hebben er ook grapjes over gemaakt.Jij wilde ook nog even zelf de wandelwagen duwen maar dat ging soms wel erg scheef ook daar moesten we om lachen.Toen wilde je weer naar Opa en jij ging heerlijk in de wagen zitten en al zingend van lammetje lammetje lammetje kom eens over mijn dammetje enz zijn we naar huis gegaan.Daar heb je Oma reuze goed geholpen met het bereiden van de zuurkoolschotel,jij mocht de banaan snijden en op de zuurkool leggen nou je pakte dit stevig aan de banaan werdt er gewoon ingestampt,en soms proefde je er ook heerlijk van .Je liet dan ook apentrots de schotel die al in de oven stond aan je papa en mama zien .En wat hebben we er heerlijk van gegeten humm zei je dan lekkerrr.Het was een heerlijk dagje we hebben genoten van je gezellige praatjes en ja soms moesten we raden wat je bedoelde maar meestal begrepen we je heel goed .Je bent echt een grote knappert Luan we zijn trots op je .Het was een dag met een gouden randje tot de volgende keer dikke knuf van Opa en Oma . -
06 Maart 2013 - 08:23
Vermist:
Lieve vrienden,
Weer niet veel wijzer, maar fijn dat de heupjes goed zijn. Nu maar weer afwachten... Wat een energie kost het allemaal, maar fijn dat Luan gisteravond meteen kon ontladen. Hopelijk dat deze huilbui de alle spanningen van die dag eruit heeft gegooid. Al blijven dat vervelende momenten als moeder.Voor vandaag een vrolijke en zonnige dag en Luan je bent en blijft een kanjer !
Een knuffel uit huize Vermist x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
