Onder narcose voor een behandeling bij de kinderta

En toen was de dag aangebroken. Je was op tijd wakker en kroop nog even bij ons in bed. Je sliep nog een klein kwartiertje door en was toen wakker. In bed keek je wat t.v. terwijl mama langzaam aan wakker werd en besefte dat ze echt niet meer om deze dag heen kon. Gelukkig had ik wel goed geslapen. In bed legde ik je nogmaals uit wat er ging gebeuren vandaag, maar dat wist je nog feilloos en al snel wilde je tv kijken. Waarschijnlijk wilde je er gewoon niet aan denken en dat begrijp ik maar al te goed.

Vanavond zouden we naar het huisje in Nunspeet rijden mits het met jou natuurlijk alles goed zou gaan. Dus mama begon met het klaar leggen van kleding. Nadat je het tv kijken zat was, ging je lekker spelen met de auto’s op je kamer en daarna wilde je wel in bad. Dat laatste kon geen kwaad want daar krijg je lekkere warme spieren van en dat is belangrijk voor straks. Mama ging ondertussen onder de douche en daarna hielp papa jouw uit bad. Gelukkig vroeg je beneden niet om eten en drinken en ging je lekker je gangentje. Een uur voor de afspraak plakte ik de pleister op je linkerhandje die zalf in zich heeft. Deze zalf zorgt er voor dat de huid wat verdooft waardoor je het prikje straks bij de tandarts minder zal voelen in je handje. Al snel viel de pleister er bijna af dus deden we er maar een verbandje om heen zodat hij op zijn plekje bleef zitten en jij gewoon kon spelen.

En ja toen was het zover. Tijd om te gaan. We pakte je goed in en deden lekker je wantjes aan zodat je handjes goed warm bleven. Mickey Mouse en aapje gingen mee en wat stilletjes zaten we in de auto totdat papa Puk en Pelle opzette en je er vrolijk op los zong. Ook bij de tandarts zelf ging je nog lekker spelen. En op eens mochten we naar binnen. Mama ging met jou naar binnen en papa wachtte in de wachtkamer. Mama mocht gaan zitten in de behandelstoel met jou op schoot en moest vooral je hoofdje in de gaten houden en je rechterarm goed vast houden. Tussen de anesthesist en jou kwam een mooi dieren boek wat we samen met de assistenten bekeken. Althans zij deden de eerste poging maar begonnen met het aanwijzen van plaatjes die jij nog niet zo goed weet. Maar gelukkig was er een paardje met tante Christine erop en een tuutaat met papa achter het stuur. Dus dat gaf de nodige afleiding.

Even was er een moment dat ik dacht nu ga je huilen, waarschijnlijk voelde je de narcose door je lichaam stromen, maar voordat je kon huilen viel je in slaap. En ja toen moest ik je overdragen en achterlaten. Wat was dat een moeilijk en lastig moment maar het moest en het kon niet anders dus ik slikte mijn tranen weg gaf je over en verliet ‘stoer’’ de behandelkamer na een dikke kus. De assistent liep mee en vertelde dat ze niet wisten hoelang het ging duren. Ik zei dat ik hier bleef en graag bij hem wilde zijn voordat hij wakker werd. Ze verzekerde mij dat dat goed kwam. In de behandelkamer vermaakte mama zich met het lezen voor haar werk.

Na ongeveer 1.5 uur kwam ze vertellen dat ze nog ruim een kwartier met de behandeling bezig zouden zijn en daarna nog een kwartier met nabehandelen. Ik belde Lo op dat hij over een kwartiertje ongeveer deze kant op zou moeten komen. Na precies twee uur liepen we de behandelkamer binnen en daar lag je in een veel te grote stoel. Ons kleine manneke nog slapend met gapende gaten in je mond. Ze hadden vier kiezen en twee snijtanden getrokken en vier kronen op je achterste kiezen gezet. Daarnaast waren de nodige gaatjes gevuld in je andere tanden. Wat hebben ze hard geknutseld aan jou vanochtend. Het bloed droop nog uit je mond tezamen met het slijm. De arme ziel; ons manneke.

Het duurde lang voordat je wakker werd maar toen je wakker werd, begon je ook wat te huilen en je te overtrekken. Gelukkig mocht je op schoot dicht tegen mama aan maar ook werd je toen nog steeds niet echt goed wakker. Uiteindelijk deed je voorzichtig je ogen open, huilde je, hoestte je een beetje en viel je weer in slaap. Gelukkig mochten we je meenemen naar huis, mits we dat zagen zitten. Nou ja dat hoefde hij niet twee keer te zeggenen weg waren we. Niks beters dan thuis goed wakker worden; dicht bij mama in een vertrouwde omgeving.

Maar wat had jij het moeilijk, wat een verdriet, wat een pijn. Je durfde niet te hoesten, niet te slikken dus menig handdoek zat binnen de kortste keren onder het bloed.
En dan stopte je even met huilen en begon je weer opnieuw. Drinken en eten mocht je nog niet dat mocht pas na een uur. Een uur lang zat/hing je bij mama op schoot en huilde je, viel je in slaap en huilde je weer. Wat een verdriet had jij en waarschijnlijk begreep je er niks van en voelde je mond van de verdoving ook nog raar aan. Na een uurtje hebben we je wat laten drinken en eten. In eerste instantie wilde je niet en zei je “Luan kan nie eten”. Maar uiteindelijk probeerde je het toch want ja we blijven dan toch roepen “van proberen kun je leren”. En toen je door had dat je eigenlijk alleen hoefde te slikken at je het fruitmoes lekker op al leek het wel alsof je het voor het eerst in je mond had. Denk maar aan een baby die voor het eerst een fruithapje eet.

Daarna ben je lekker gaan slapen. Eerst bij mama op schoot nog even en toen lekker op de bank. Mama mocht niet weg en moest bij je blijven zitten en je handje vast houden. Uiteindelijk lag je in een diepe slaap en kon ik even snel wat dingen doen. Je sliep heerlijk zo’n twee uurtjes en toen je wakker werd, lag er een cadeautje van oma (nog bedankt oma van de beide mannen! Ze waren er heel blij mee en er klonk een groot gejuich) en was je grote broer inmiddels ook thuis. Je had nog niet echt trek in eten maar wilde wel wat drinken en ook spelen. Maar dat laatste vond mama nog niet zo’n goed plan aangezien je nog niet echt stevig op de benen stond. En dat bleek ook wel want op een gegeven moment toen je even wat in de prullenbak ging gooien, viel je hard op je knie. Wat een verdriet had je toen weer. Snel een koude doek erop en later een mooie vispleister. En eenmaal getroost kreeg je op schoot wat praatjes. Je ging met je tong voelen door je mond en ik zag dat je je tong in alle gaten legde en voelde aan je kronen. Wat moet dat toch een raar gevoel zijn geweest! Samen hebben we ook in de spiegel gekeken en je vond het maar raar.

Je zei vervolgens tegen mama deze middag/avond over jouw mondje: “is kapot, isse weg, mama maken, kan nie eten, kan nie lachen, kan nie zingen, tanden is nie mooi”. En vervolgens kwamen er op sommige momenten weer de tranen. Ik mocht ook niet van je zijde afwijken. Aan het eind van de middag heb ik je een zetpil gegeven en besloten we richting Nunspeet te gaan rijden. In de auto heb je nog wat liggen slapen, maar vooral ook gevraagd “zijn we er bijna?!” Het was fijn om te zien dat je weer wat meer kleur op je wangen kreeg en dat er wat meer leven in je kwam. We aten lekker patatjes en jij at er lekker van mee. Kennelijk had je echt trek want je bleef maar eten. Ook een ijsje ging er nog best wel in. Het deed geen pijn zei je en dat zagen we ook niet direct. Na het eten nog even lekker gespeeld en gekleurd en toen was het toch wel de hoogste tijd om te gaan slapen. Tandjes mochten we nog niet poetsen en dat vond je maar vreemd, maar deed er niet moeilijk verder over. Met een zetpil heb ik je lekker in bed gelegd en ik hoop dat je snel in slaap valt en lekker slaapt vannacht zonder al te veel pijn of enge dromen. Want wat een pittig dagje heb jij achter de rug zeg! En wat zijn we trots op jou hoe jij het gedaan hebt!