De ‘b’ van bordjes, boos en bang

Vandaag las ik op facebook een berichtje van een ander adoptiemoeder dat het best pittig en zwaar is om al die bordjes in de lucht te houden en te laten draaien als een werkende moeder. En o wat is dat herkenbaar voor menig moeder. En gelijk vraag ik mij af waarom wij als werkende moeder toch altijd dat gevoel hebben om al die bordjes in de lucht te houden. Bij een man ligt dat toch weer heel anders, volgens mij. Ik moest ook gelijk denken aan het boek van een collega wat ik heb gelezen (oeps ben even de titel kwijt) maar daar ging het ook over perfecte werkende moeders. Een heerlijk boek met herkenbare verhalen en handige tips. Wel een boek wat je eigenlijk als werkende moeder continu in je tas moet hebben, zodat je elk moment het even kan open slaan, even kan lezen en even weer dat “o, ja” moment” kan hebben.
Maar ja er kunnen o zo mooie verhalen en tips staan in dat boek, maar als je ziet of denkt of voelt dat je kind(eren) het lastig hebben dat je werkt of er niet bent dan doet dat wat met je als moeder. Dat raakt je diep van binnen en maakt je soms ook heel onzeker. Je weet wel van die momenten dat in luttele seconden 1001 vragen door je hoofd schieten. Het liefst zou je dan op die momenten heel veel van die bordjes willen laten vallen en er alleen zijn voor dat ene bord………………………….

Vandaag hadden we ook de ‘b’ van boos; een boos die we nog niet eerder gezien hadden. Boos was je na het eten omdat je geen filmpje mocht kijken van brandweer Sam. Met papa had je vandaag twee filmpjes afgesproken en deze had je reeds gekeken. Tevens was het ook de hoogste tijd om te gaan slapen. Je was het duidelijk er niet mee eens en in slechts enkele minuten speelden in een razende volgorde het volgende zich af. Toen je het ‘nee’ had gehoord, bleef je stil staan en keek boos voor je uit. Daarna zei je op boze toon dat je brandweerman Sam wilde kijken en toen mama nogmaals nee zei met uitleg, werd je boos. Je begon te springen en daarna te huilen. Papa tilde je even op en legde je het uit wat je toeliet en daarna ben je samen met mama naar boven gegaan om je pyjama aan te trekken. Waarbij je van het ene moment in het andere moment weer de vrolijke man was en over ging tot de orde van het avondritueel.

Eenmaal in je bedje wilde de slaap niet komen en uiteindelijk ben je weer verhuisd naar het bedje op papa en mama’s slaapkamer en daar begon je uiteindelijk te huilen en te vertellen dat je heel bang bent. Je bent bang dat je weg moet, je bent bang dat wij weg gaan, je bent bang dat de politie je komt weghalen, je bent bang om te slapen. Je vertelde het mij allemaal zelf; zo knap. En zo begrijpelijk waarom je verdrietig bent. Nadat je alle tranen uitgehuild had en mama ook diverse malen haar tranen weggeslikt had, ben je in je bedje gaan liggen met in elke hand een vinger van mama’s handen. Zo probeerde je in te slaap te vallen; al starend voor je uit, al vechtend tegen het feit dat je ogen dicht zou vallen. Maar uiteindelijk won de slaap het van jouw strijd. Slaap zacht lieve schat. Jij mag heel, heel, heel lang bij ons blijven, voor altijd! En wij houden van je en weet dat Hij over jouw waakt.