Laatste dagje school

Vorig jaar hadden we vandaag een bijzondere dag; een bezoek namelijk aan het kindertehuis. Maar voordat het toen zo ver was, gingen we eerst naar het politiebureau om zijn paspoort te regelen. Dit ging op zich vrij snel en vervolgens daarna gingen we op weg naar de wijk waar het kindertehuis staat. Een hele arme wijk. Het bijzondere was dat je wist dat we naar het tehuis gingen maar toen we opeens voor het tehuis stonden volgen er 1001 gedachtens door ons heen. Op zich liep jij nog met papa aan de hand naar boven maar toen we eenmaal in jouw klasje stonden begon je te huilen. En ach ik begrijp het ook wel wat zal je wel niet gedacht hebben op dat moment! De begeleiders kletste honderduit tegen jou en zaten continue aan je en vervolgens waren ook nog kinderen die contact zochten met jou. Jij wilde er helemaal niks van weten en dook weg in mijn nek. In jouw slaapkamertje hebben we ook nog snel een foto gemaakt bij jou bedje. Allerlei emoties schoten door mij heen toen ik die kindertjes zag en het liefst had ik die dag een bus voor gereden en alle kindertjes meegenomen. Wat een emoties voelde ik opkomen en wat had ik moeite om de tranen weg te slikken. Als ik er nu aan terug denk staat alles nog exact op mijn netvlies. Het jongentje met Down syndroom wat op ons af kwam rennen en contact maakten. Het meisje dat jouw uit mijn arm probeerde te halen toen ik neer hurkte bij haar. En jij die dikke tranen huilde, er helemaal niks van begreep en pas rustig werd toen we weer met z’n allen wegreden met de auto. Wat een intens verdriet had jij.
De dag was nog maar 2 a 3 uurtjes verder maar het voelde alsof we een hele dag er al op hadden zitten. De terugrit naar Hangzhou was dan ook best pittig en het was heerlijk om aan het eind van die dag weer het hotel in te stappen.

En hoe anders was de dag van vandaag. Vanochtend op school startte je met de juf die je kwam testen. En de rest van de dag vermaakte je je prima op school en kletste je honderduit. De dag vloog zo om en mama kwam je om 15.00 uur ophalen omdat je al om 15.30 uur bij de combibehandeling in het Kinderrevalidatiecentrum moest zijn. Toen mama kwam, stepte je vrolijk met je fietshelm over het schoolplein. Vrolijk liep je mee naar de auto en op de heen reis kletste je er ook vrolijk op los. In het Kinderrevalidatie centrum heb je hard gewerkt. Bij de ergo heb je geoefend met verschillende vorken, lepels en messen en ondertussen smulde je van de boterham met pasta en daarna het yoghurt toetje. Heerlijk om te zien hoe je smulde en op een gegeven moment maar weinig aandacht had voor alle verschillende vorken, messen en lepels. Uiteindelijk zijn we er wel uitgekomen en na een half uur ging je verder met de fysiotherapeut. Zij ging eerst met je de trap op en af lopen en had al snel door waar de hiaten zitten. Daarna ging ze samen met je, en natuurlijk met mama, naar de schuur waar jij allerlei fietsen kon en mocht uitproberen. Nou dit wilde je wel en de ene naar de andere fiets werd uitgeprobeerd en er zaten echt wel wat fietsen tussen die bij jou goed in de smaak vielen! Uiteindelijk verlieten we ruim over half 5 het Kinderrevalidatiecentrum met een zadel met bekkensteun, en hoesjes voor over het bestek.

In de auto viel je nog net niet in slaap; zo af en toe zag ik je weg dommelen. We gingen eerst Timo op halen die bij een schoolvriend aan het spelen was en daarna zijn we naar de Intertoys gegaan waar een dvd voor de reis morgen uitgezocht hebben. Aangezien het al heel laat was, besloten we lekker naar Mac Donald te gaan en daar dus te eten. Altijd weer een feestje als je weet dat we uit eten gaan! Iedereen mag dan mee genieten van jouw luid gejuich! Thuis heb je nog even gespeeld maar daarna was het echt de hoogste tijd om te gaan slapen. Eenmaal in je bedje viel je al snel in slaap en dat had ik eerlijk gezegd ook wel verwacht na deze lange intensieve dag. Slaap zacht manneke tot morgen!