Slapen

Liggend naast jou in je bed dacht ik vanavond aan een jaar geleden. Een jaar geleden hadden we ons laatste dag in China achter de rug en gingen we onze laatste nacht in. Morgen vlogen we namelijk een jaargeleden terug naar Nederland. Een bijzondere dag was die laatste dag in China. Je realiseerde dat het bijna zo ver was dat we de Chinese bodem gingen verlaten.

Bijzonder is het om de laatste weken zo intens nog eens “onze reis naar jou” te mogen herbeleven. Dag in dag uit dag ik terug aan de tijd daar met jou. Bijzonder om vanavond, terwijl je hard aan het worstelen met jezelf bent om in slaap te komen met jouw hand in de mijne, weer even terug te denken aan die weken. Als een film zie ik het allemaal aan mij voorbij trekken; het afscheid op Schiphol, het vliegen, die eerste ontmoeting met jou, de diverse excursies, die bijzondere mooie momenten als gezin. Ik ervaar weer alle emoties van die weken: blij, huilen, verbaasd, verwondert, etc. Wat bijzonder dat die dag eraan zit te komen dat jij voor het eerst voeten op Hollandse bodem zette! Wat een rouleercast van emoties!

En ja dan kijk ik naar jou, nog steeds je best aan het doen om in slaap te komen, en dan verwonder ik mij op nieuw, ben ik verbaasd, ben ik blij, ben ik ontroerd, maar ben ik ook vooral dankbaar. Dankbaar dat jij bij ons woont. En nog steeds worstel je met in slaap komen. Ik zie je ogen op en neer knipperen en hoor je ademhaling zwaarder gaan, maar nee je slaapt nog niet. Je draait je nog eens op je linker zij dan op je rechter zij en dan op je rug en elke keer graai je naar mijn handen en houdt je ze stevig vast. Je probeert in slaap te vallen maar het wil maar niet lukken. Je draait, je woelt, je houdt mijn hand vast, je zucht, je krabt en uiteindelijk zeg je dat ik weg mag maar wel straks moet komen kijken. Ik wens je welterusten en beloof dat ik straks kom kijken.

Ik kruip onder de douche en begin daarna aan mijn verslag van vandaag maar na drie zinnen, roep je mij en vraag je wat ik aan het doen ben. Ik benoem dat ik aan het tikken ben en zeg je welterusten. Je gaat liggen en lijkt daar vrede mee te hebben. Ik mag naar beneden. Maar na enkele minuten roep je mij weer en vraag je waar papa is. Ik vertel dat papa aan het oefenen is bij de brandweer en de wagens aan het schoonmaken is en vanavond weer thuis komt. Jij vraagt nog of het een noodgeval is (van brandweerman Sam) en ik leg nogmaals aan je uit wat papa aan het doen is en dat het geen noodgeval is. Je gaat weer liggen en sluit je ogen na een zoen van mij. En weer mag ik naar beneden gaan.
Even blijft het stil maar dan roep je weer en zo gaat het nog lange tijd door. Je weet niet wat je wil, of ik wel of niet moet blijven. Je bent wat boos en verdrietig, verstop, laat je zien, je worstelt verder en verder. Ik besluit om boven te blijven rommelen en ruim de was op. Uiteindelijk breek je en huil je uit op mijn schoot. Je krult je in foetus houding dicht tegen mij aan en ik troost je en zeg dat ik van je hou en dat huilen mag. Uiteindelijk zijn je tranen op en na nog wat warm water ga je lekker liggen en laat je je instoppen. Na ruim 1.5 uur heb ik het idee dat je in slaap gevallen bent. Waarschijnlijk ook te moe om nog te ‘vechten’ tegen het in slaap vallen. Lieve schat slaap zacht, mama houdt van jou! En vergeet niet Hij waakt over jou jij mag ook Zijn schaapje zijn!