Ik ben boos

Lange tijd heb ik getwijfeld of ik wel of niet iets over de boze buien van Luan zou schrijven. En waarom die twijfel? Omdat je je kwetsbaar opstelt, iedereen altijd wel tips/ideeën heeft hoe het anders/beter zou kunnen, gewoon zijn oordeel klaar heeft, etc. Maar ik wilde met mijn weblog ook eerlijk zijn en anderen mee laten lezen in ons leven met jou. En hier horen niet alleen de up momenten bij maar ook de down momenten. En de boze buien van jou ervaren we niet echt als een down moment. We zien het meer als een proces in onze hechting met jou. De weg die wij samen met jou daarin bewandelen. De weg waarin jij ons vraagt onvoorwaardelijk bij ons te zijn. De weg waarin jij ons vraagt scherp te blijven en jou te blijven volgen.

Vandaag was zo’n dag met een boze bui. Meestal bouwt de bui zich op maar nu begon je vrijwel gelijk met schoppen, slaan, spugen, bijten en roepen “mama is stout!”. In de buurt bij je blijven maakt dat je gaat gooien met materialen. Je kijkt me dan aan en vervolgens gooi je met iets. Meestal kies ik er voor om je op dit soort momenten vast te houden. Jij zit dan tussen mijn benen en je armen houdt ik vast als je wil gaan slaan. Ik blijf dan met grote tussen pozen herhalen dat je boos mag zijn, dat mama van je houdt en ik benoem kort wat wel en niet mag. Dit alles in kort duidelijke zinnen en in een soort van een mantra. De ene keer wordt je sneller rustiger dan de andere keer. Uiteindelijk als je rustig bent, breek je en huil je vanuit je tenen. Je kruipt dan altijd dicht tegen mij aan en je bent intens verdrietig. Momenten waarop ik zelf het liefst ook zou breken, maar voor jou sterk blijf. Het huilen wordt dan minder intens en dan hebben we nog een kort momentje waarop ik met hem bespreek wat er gebeurde en dan sluiten we het af met een ‘sorry’ en een dikke knuffel. Vaak huil je daarna nog een aantal keren. En dan is het moment daar dat het klaar is. Zo snel als de boze bui kwam zo snel is hij dan ook opeens weg. Ik merk dat je na deze boze buien wel veel contact zoek met mij en me als een schaduw volgt door het hele huis.

Het zijn heftige momenten die zeker de eerste keren mij heel diep raakte. Rustig blijven is de remedie en als moeder is dat niet altijd even makkelijk. Maar de ervaring heeft bewezen dat dit het beste werkt bij Luan.

Keer op keer heb ik dan wel de discussie met mijzelf doe ik dit goed, stel ik zo wel duidelijk grenzen, beschadig ik onze hechtingsrelatie niet, wat gebeurde er nou eigenlijk vooraf, voelt hij zich nog niet veilig genoeg gehecht, is dit de ontwikkelingsfase waarin hij zit, is het zijn temperament, is hij angstig, etc., etc.

Theoretisch weet ik dat de geschiedenis van Luan maakt dat hij een sterke primaire behoefte heeft om de controle zelf te houden en dat boze buien angst kan camoufleren deze controle te verliezen. Het lijkt wel een vorm van paniek. In zijn jonge jaren heeft Luan zichzelf mechanismen aangeleerd als: voor jezelf zorgen, volwassenen in je omgeving niet vertrouwen, steeds scannen of alles wel veilig is. Het lijkt erop dat je nu na een jaar er op dit moment niet aan toe komt om die controle los te laten. En komt dat nu opeens vanwege de spannende decembermaand? Vragen we te veel van je? Zitten we in een nieuwe stap in je hechtingsfase? Moeten we even een stapje terug doen? Kortom 1001 vragen waar we het later op de dag met elkaar over gehad hebben. En waarbij we tot de conclusie komen dat we op de weg soms even de rotonde moeten nemen en een stuk moeten terug rijden om onze reis met jou weer te hervatten. Lieve Luan wij zijn er voor jou, onvoorwaardelijk en hand in hand gaan we verder!

Ik ben boos, boos, boos
En dat duurt nog wel een poos
Ik ben kwaad, kwaad, kwaad
Ik loop stampend over straat
Ik snauw, ik grauw, ik grom
Maar vraag me niet waarom
Ik ben gewoon boos, boos
Bi-ba-be-loe-ba-boos!

Ik weet niet hoe het komt
Maar ik ben boos
Mama vraag: ‘och kind,
Wat is er loos?’
Razend, wild en woedend,
Woest en kwaad
Mijn hoofd is net zo rood
Als een tomaat!

Ik ben boos, bo-bo-boos
En dat duurt nog wel een poos
Ik ben kwaad, kiwa-kwa-kwaad
Ik loop stampend over straat
Ik snauw, ik grauw, ik grom
Maar vraag me niet waarom
Ik ben gewoon boos, boos, bi-ba-be-loe-ba
Boos, boos, bi-ba-be-loe-ba
Boos, boos, bi-ba-be-loe-ba
Boos!