Pakje zakdoeken.

Ja ik zie jullie al denken waar gaat dit nu weer heen en over. Nou dat zal ik jullie vertellen. In China was Luan heel blij met een eigen pakje zakdoeken. Hij kon hier uren mee spelen. De zakdoekjes gingen uit de verpakking, daarna werd er weer een keurige stapel van gemaakt en vervolgens gingen ze weer in de verpakking. En ja dat laatste ging heel secuur en voorzichtig. Ik heb het ook weleens geprobeerd maar ik krijg het niet voor elkaar zoals hij dat deed. En dat ook nog eens met een kromstand aan zijn pols en kromme vingers. Echt heel knap. Als het niet lukte vroeg hij op zijn manier om hulp en ja dat was best lastig. Zeker als het niet lukte of het niet netjes genoeg ging. Regelmatig werd een zakdoekje ook uit gevouwen, hier ging dan vervolgens een van zijn grote schatten in (autootje, snoepje, koekje, etc.) waarna hij vervolgens in gebaren voordeed dat wij er een knoopje in moesten maken. Al snel leerde hij de woorden “papa/mama, knoopje maken!” Hij kon hier uren mee zoet zijn in een hoekje van de kamer. Het zakdoekje met het knoopje ging vervolgens in zijn rugzak of in een klein plastic tasje waarop vervolgens ook weer een knoopje ging. Dit tasje verdween vervolgens in een kastje. Meestal had hij twee pakjes zakdoeken; voor in elke hand 1! En deze twee pakjes zakdoeken gingen overal mee naar toe! Ook naar bed. Ze moesten dan zo op zijn kussen gelegd worden of op het kastje naast het bed dat hij ze goed kan zien. Waar een kind al niet blij mee kan zijn; gewoon een simpel pakje zakdoeken helemaal van hem alleen! Iets wat hij niet kende en heel blij mee was.

Ook nu kan Luan heel erg blij zijn met de kleine dingen die hij krijgt. Zo zag hij vorige week in de winkel Cars zakdoekjes een heleboel pakjes bij elkaar. Toen ik deze kocht kreeg ik een dikke zoen en een “dank je wel lieve mama!” te horen. Eenmaal thuis ging de verpakking van alle pakjes af en verdwenen de meeste pakjes in zijn grote rode Pietenzak. De hele dag liep hij hier blij mee rond en ’s avonds moest de pietenzak natuurlijk bij zijn bed staan. Toen ik die avond hem nog welterusten zei, ontdekte ik dat hij alle pakjes uit de zak gehaald had en deze keurig tussen de muur en zijn bed op een rijtje had neergelegd. Hij had het er maar druk mee gehad.

Een avond later ging de rode Pietenzak uiteraard ook mee naar boven maar 1 pakje moest eruit. Dit pakje stopte je zorgvuldig onder de dekens in het kuiltje van je benen. Een handje ging er boven op en zo viel je heerlijk in slaap. ’s Avonds, toen ik ging slapen, lag je nog exact hetzelfde. Je handje rustte nog op het pakje zakdoeken. De volgende dag verhuisde het pakje uit je bed weer in de zak en ging de zak weer mee naar beneden. Elke dag hetzelfde ritueel. En o wee als we de zak vergeten mee te nemen naar boven. Reken maar niet dat er dan geslapen wordt. Eerst moet de zak naar boven en zorgvuldig neergezet worden en o ja het pakje gaat er dan weeruit of is er al uit en verdwijnt vervolgens onder de dekens.

Wat een plezier kun je toch beleven met pakje zakdoeken. En wat kun je een kind blij maken met zo iets kleins! Daar kunnen wij nog van leren!