“Mama, waarom heb jij geen piemel?”

Gewoon een simpele vraag vandaag in het toilet bij de Hema. Ik vertel dat mama’s, meisjes, tante’s, oma’s, nichtjes een plasser hebben en dat papa’s, jongens, ooms, neefjes een piemel hebben en dat de Here God dat zo gemaakt heeft. Jouw antwoord; “O, das echt gek mama. Ik vind dat heel raar! Een piemel is toch veel beter! Gaan we nu handen wassen?” En we gingen weer over tot de orde van de dag en wat we allemaal gingen doen vandaag.

Zo snel als hij kan schakelen zo loop ik dan nog na te denken over deze vraag, over meerdere vragen die hij stelt. Je weet wel van die vragen waar jezelf nooit bij stil staat of van die vragen die zo vanzelfsprekend lijken te zijn. Heerlijke momenten altijd weer om op die manier even weer aan het denken gezet te worden over de ‘simpele’ dingen in het leven. Met beide benen weer even op de grond. Genieten van de kleine dingen van het leven.

Zo kan hij momenteel ook zo genieten van alle kerstversiering in de winkel en alle lichtjes buiten. De een vind hij nog mooier dan de andere en het liefst zou hij alles willen kopen. En ja als ik dan zeg dat dat niet kan of dat we thuis genoeg hebben, dan vraag hij “waarom dan?” En dat weer uitleggen is echt niet makkelijk; althans het zo uitleggen dat hij het begrijpt.

Vanmiddag kwamen de Vermisten op bezoek, verlaat verjaardagsbezoek van de beide mannen. Beide werden natuurlijk verwend met een cadeautje. Timo een PS3 spel en Luan een mooie brandweer jubileum set van playmobil. Deze werd natuurlijk direct gebouwd met behulp van je grote broer en Manon. De rest van de middag liep je naar boven om bij je broer en Manon te kijken en weer terug naar beneden om te spelen.

Na het eten pakte je je tekenblok en werd de ene tekening na de andere gemaakt. Maja hielp je hierbij, maar jij wist goed wat je wilde. Geconcentreerd en met oog voor detail werd de ambulance met brancard getekend waarbij het poppetje geen armen, handen en voeten hadden. Deze werden vervolgens weerzorgvuldig getekend in de ambulance zelf. Ook de brandweerwagen werd getekend en zo ging je van bladzijde naar bladzijde. Je kon er geen genoeg van krijgen en uiteindelijk hebben we de kookwekker maar gezet om aan te geven dat het bijna bed tijd was.

Eenmaal boven in je bedje riep je nog 1x naar mama; je was bang voor spoken. Je had een spook gezien en vond de spook eng of was het Binkie mama. En ja je had Binkie gezien, de kat, die uit de badkamer kwam waardoor de badkamerdeur open ging. Met de belofte dat er echt geen spoken waren en de douche deur dicht viel je vrijwel meteen in diepe slaap. Droom zacht kleine kunstenaar!