Jammerrrr!

Zomaar een gesprek na het avondeten tussen moeder en kind:

“Mama, wanneer heb ik vakantie? Nog twee nachtjes slapen dan heb je vakantie Luan. En gaan we dan ook op vakantie mama? Nee, dan gaan we nog niet op vakantie. Over 9 nachtjes gaan we op vakantie samen met opa en oma Leiderdorp, tante Marian, ome Mich, Floris, Gijs, Lotte en Hidde. We gaan dan naar een vakantiehuisje. Met allemaal en papa, Timo en mama ook? Ja, papa, mama en Timo ook. Da’s leuk. Ja lieverd dat is heel leuk. Maar eerst nog naar school. Een keer of twee keer mama? Twee keer naar school en eten op school. Papa komt jou halen en dan ga je spelen en eten en daarna gaan we Kerstfeest vieren in de kerk. Dan zijn alle kindjes van school er ook en de juffen. We gaan dan vieren dat het kindje Jezus is geboren.”

Vervolgens verplaatsen we ons naar de kerstboom naar het kerststalletje. We vervolgen ons gesprek weer:

“Kijk Luan zie jij het kindje Jezus. Wie is dat vraagt hij? Dat is Maria, de mama van Jezus. En wie is dat vraag jij? Dat is de papa van Jezus Jozef. En zo gaan we de drie koningen en de engel nog af. Bij een ieder stel je dezelfde vraag en geef ik antwoord. En vervolgens komen we weer terug bij het kindje Jezus. Ik vertel dat Maria een dikke buik had en dat het kindje Jezus is geboren. Jij zegt vervolgens, ik niet ik ben al groot. Ik vertel dan dat jij 6 jaar geleden geboren bent en toen heel klein was; een babytje. En toen kwam mama? Nee, ik vertel dat mama kwam toen jij vier was, bijna 5! Je kijkt mij aan en praat weer verder. Kwam mama toen Luan 1 jaar en met je vingertjes laat je de 1 zien. Toen Luan 2 was vraag je vervolgens en je gaat door tot je drie jaar. En vervolgens vraag je weer hoopvol 1 jaar? En nogmaals vertel ik wanneer wij jou kwamen halen en dat je toen woonde bij de andere kindjes. Je kijkt mij aan en zegt vervolgens uit het diepst van je hart JAMMERR en maakt hierbij het gebaar. Ik kijk je aan en zeg ja jammerr he maar nu ben je bij ons. Terwijl ik dit zeg zie ik je gezichtuitdrukking veranderen en kijk je verdrietig. Je kruipt dicht tegen me aan en zo zitten we even een tijdje. Ik wieg je heen en weer en zeg dat je verdrietig mag zijn, dat dat oké is. Je vleit je nog dichter tegen mij aan en wiegt samen met mij heen en weer. En dan opeens ga je weer over tot de orde van de dag en vraagt hoeveel nachtjes het ook al weer lsapen is voordat we op vakantie gaan.”

Zomaar een gesprek op zomaar een avond. Maar wat een bijzonder gesprek wat een bijzondere mooie en intense reactie van onze kleine vent. Een reactie die je raakt heel diep. En het deed me terug denken aan echt moment dat wij samen met Luan het kindertehuis bezochten. Het tehuis waar hij zijn eerste 4 jaren doorgebracht heeft. Ik mijn gedachten loop ik weer naar binnen en kijk ik mijn ogen uit. Ik probeer elk detail in mijzelf op te nemen en neem beneden zoveel mogelijk foto’s om alles vast te leggen voor jou later. We lopen de trap op en met elke tree besef ik dat we steeds dichter bij de plek komen waar jij heel wat tijd doorgebracht heb. Emoties gieren door mijn lichaam maar ik jij houdt je vader gespannen vast en ik voel dat je het moeilijk hebt. En ik wil zo graag zien en voelen en ruiken waar jij heel wat tijd gespendeerd heb en besef ook zo goed dat dit zo moeilijk en lastig voor jou moet zijn. Daarnaast voel ik de haast van de directrice en gids om ons zo snel mogelijk weer buiten te hebben. De trap maakt een bocht en de verdieping waar we zijn moeten is in zicht. Nog drie treeën te gaan en dan hebben we het zicht op de eetzaal. Althans die naam geven wij eraan. We zien tafels en stoeltjes staan en langs 1 muur hangen de slabben te drongen. We gaan de bocht om en lopen de gang in en dan opeens staan we daar in jouw ‘klas’. Oog in oog met de vaste verzorgster van jou, oog in oog met de kinderen waar jij tot voor kort dag in dag uit doorbracht. Ik kniel naast je neer en je laat je gewillig optillen. Je huilt dikke tranen. Een kindje komt op ons afgerend met een blokje in zijn hand. Donkere ogen een kort kopje en een hand uitreikend met daarin het blokje. We zien diverse kindjes met het syndroom van down. Jij klampt je vast aan mij en ik houd je stevig vast en fluister in je oren dat het goed is. Wat een emotie. Mijn ogen schieten alle kanten op door de ruimte heen om maar alles maar dan ook alles vast te leggen in mijn geheugen. We mogen gelukkig een foto maken samen met de verzorgster waardoor we iets van de ruimte op de foto hebben. Helaas blijkt later dat de foto vaag is, maar toch is hij mij zeer dierbaar. Kindjes roepen naar je en we lopen verder op weg naar? Ja, dat wisten we niet. We lopen langs nog drie andere ruimtens waar kinderen zitten. Kinderen met een fysieke beperking, kinderen met het syndroom van down, oudere kinderen. Elk detail neem ik in mij op. Het valt mij op dat er geen gezellige kindertekening hangen zoals beneden in het trappenhuis, dat er weinig speelgoed is maar ik merk wel op dat er een grote tv hang. De oudere kinderen zijn aan het werk in boeken. Jij stopt je gezicht dieper en dieper in mijn schouder. En ik, ik probeer mijn emoties onder controle te houden. Voor jou maar het liefst had ik in huilen uitgebarsten. Het raakt mij wat ik zie, het raakt mij om dat kleine meisje aan jouw been te zien trekken, het raakt mij dat de kindjes jouw roepen, het raakt me dat jij je vastklampt aan mij. Alles raak mij gewoon en nu nog steeds als ik daaraan terug denk.

We lopen verder en dan staan we opeens in de slaapzaal. Ik vraag in welk bedje jij gelegen heb en we maken foto’s. Ik zie nog helder de bedjes naast elkaar staan in twee lange rijen. Het dekentjes keurig opgerold aan het voeteneind. Geen knuffels, kil en kaal.
Op de terugweg komen we langs een soort van kleine badkamer met een smalle douche en twee toiletten. Verderop is een kamertje waar we vele schoenendozen met schoenen zien staan; de kledingkamer? Wie zal het zeggen. In de gang roepen kinderen jouw naam en 1 meisje zoekt jou aandacht. Ze trekt aan je been en ik ga op mijn hurken zitten samen met jou. Ze trekt aan je en jij…….. jij huilt dikke tranen. Wat een verdriet en ja wat zal je wel niet gedacht hebben. Zal je de kinderen missen, was je bang dat je terug moest, wie weet kan je het ons ooit nog een keer vertellen.

Eenmaal beneden geven we de verzorgster de spulletjes die we gekocht hebben. We maken nog een laatste foto van de buitenkant en stappen snel onze auto weer in. Op mijn schoot, dicht tegen mij aan huil je uit en langzaam aan drogen je tranen.

En ’s avonds, toen onze beide mannen lagen te slapen, keken we terug op de dag die achter ons lag en hadden we hetzelfde gevoel. Wat hadden we graag een bus voor gereden en al die kindjes meegenomen………….. Gewoon om ze een thuis te geven; een papa en een mama en een lieve broer………….

Wat zijn wij blij dat wij jou deze THUIS mogen geven; dat jij bij ons mag zijn en ja jammerrr dat dat niet was toen jij 1, 2, 3 was……………

We houden van je lieve Luan; jij hoort bij ons en jij mag altijd blijven bij ons; heeeeel lang!