“O, ja dan mag ik heel lang blijven!”

De eerste twee dagen school en werk zitten erop. En o wat is het toch moeilijk om in een goed ritme te komen. Zeker voor jou valt het niet mee om weer te wennen en de eerste schooldag hielp daar dan ook niet echt mee. Maandag hoefde je maar een half dagje naar school. En samen met papa at je thuis. Daarna heb je mama op gehaald op het werk en zijn we bij de arts geweest in het revalidatiecentrum. Daar hebben vooral papa en mama gepraat met de dokter en heeft ze ook even gekeken naar je voeten aangezien wij het idee hebben dat ze steeds meer naar binnen gaan staan. We weten dat dit mogelijk is bij klompvoetjes dus we willen echt dat dit goed in de gaten gehouden worden. De arts zag het gelukkig ook en ze stelde voor om een gecombineerde afspraak te doen met de orthopeed uit het LUMC en haarzelf op het revalidatiecentrum. Een keer per maand hebben ze zo’n gecombineerde afspraak en ze zou jou hiervoor op de lijst praten. Tijdens het gesprek tekende jij stug door en negeerde je de dokter volkomen.

Na het bezoek hebben we papa terug gebracht naar huis zodat hij Timo van school kon halen en hebben we even snel wat gedronken en zijn toen weer richting het revalidatiecentrum gereden. Nu voor een zwemles van ruim 40 minuten deze keer en daarna een half uur logo. En wat heb jij weer hard je best gedaan tijdens de zwemles. Je ging zelfs 12!!! tellen onder water; echt knap van je! Je kan je voorstellen hoe trots ik mij voelde aan de kant. Het blijft heerlijk om keer op keer te zien hoeveel pret jij tijdens deze lessen heb. Je durft je helemaal te geven en vertrouwt de zwemmeester volkomen. Na ruim 40 minuten hard werken moesten we snel omkleden om op tijd bij de logopediste te zijn.

Ook daar heb je weer hard gewerkt. De logopediste gaf wel aan dat het nog goed zoeken is naar de juiste balans en hij nog niet alles goed begrijpt. De overschatting is best groot omdat hij door zijn taalgebruik al zo wijs lijkt. Maar ja snappen doet hij nog niet alles! Ze zit er ook aan te denken om misschien naar een frequentie van 2x per week te gaan. Volgende week hebben we een teambespreking met alle therapeuten dus we wachten maar gewoon af.

’s Avonds kostte je het even wat moeite om in slaap te komen maar eenmaal in slaap,sliep je heerlijk tot de volgende ochtend. Rond vijf uur kroop je bij ons erin en sliep je verder. Vanochtend moest ik je wakker maken maar eenmaal wakker zat de spirit er goed in. Je had goeie zin en natuurlijk werden opa en oma met een luid geboe weer welkom geheten. Hoe je dag daar was, lezen jullie vast deze week nog wel.

Pas tegen 18.00 uur schoven papa en mama aan om te eten. Wat later dan normaal in verband met de nieuwjaarsreceptie. Jullie zaten al lekker te eten en gauw begonnen papa en mama ook met eten. Toen jij klaar was met je eten gaf je aan op de Ipad te willen. Aangezien je dit al gedaan had vanmiddag, vonden wij dat geen goed idee. Met het nee was je het niet eens en je bleef het vragen. Na nog twee keer gezegd te hebben dat we dat niet gingen doen en uitgelegd te hebben ook waarom, liep je boos van tafel weg. In de serre kroop je in een hoekje weg. Na enkele minuten heb ik je daar op gezocht en ben ik bij je gaan zitten. Je vroeg wederom om de ipad op een steeds bozere toon en uiteindelijk werd je heel boos en kreeg je een driftbui.

Een echt driftbui zoals ik 29 november 2013 beschreven heb. Dit was lang geleden, maar ook deze keer zijn we er samen weeruit gekomen. Je verbale boosheid breidt zich momenteel wel uit en die zijn dan ook voornamelijk gericht op mij. Zoals ik toen ook al schreef is rustig blijven de remedie en ook deze keer probeerde je van alles om mij van je af te stoten, maar ik ben bij je gebleven, dicht bij je. Het meeste raakte mij wel dat je op een gegeven moment heel hard schreeuwde, toen ik had gezegd dat ook wij van je houden als je boos bent, “neeeee, niemand houdt van mij!” Deze kwam heel diep binnen bij me, maar uit ervaring weet ik dat je op dit soort momenten niks kan met mijn emoties en heb ik even heel diep adem gehaald en nogmaals herhaald wat ik eerder gezegd had. Maar de woorden dreunde maar door mijn hoofd heen, keer op keer, op keer op keer,………….

Daarna was het moment dat je ontspande in mijn armen en dat je je hoofd tegen mijn lichaam vlijt en bijna in mij kruipt. Je zou het liefst diep in mij willen kruipen en zo zitten we dan samen wiegend in de serre en zachtjes neurie ik het slaapliedje wat ik altijd liet horen in China en momenteel als je verdrietig en/of boos bent. Met hulp van papa hebben we je pyjama aangetrokken en na het plassen zijn we naar huis gegaan. In de auto kreeg je langzaam aan weer praatjes. Eenmaal thuis zijn we gelijk naar boven gegaan en na het tanden poetsen en heel veel dikke knuffels ben je lekker gaan slapen. In je bedje hadden we nog even een klein gesprekje na onze rituelen. Ik vroeg aan jou of je weet wat ‘ik houd van jou’ betekent. Eerst zei je “nee” maar al snel “o, ja als je houdt van dan mag je heel lang blijven hier!” en ja dan valt je als mama even stil en weet je niet goed wat terug te zeggen. Een dikke knuffel heb ik hem gegeven en wederom diep adem gehaald. Pas toen hij sliep heb ik mijn tranen de vrije loop laten gaan. Wat een vechtersbaasje ben je toch en wat zijn de zaken in jouw leventje soms zo complex en moeilijk te begrijpen. Maar jij, jij blijft knokken soms letterlijk en wij wij zijn ervoor jou, wij staan naast je in alle bergen en dalen op alle mooie, verdrietige en lastige momenten in je leven! Weet dat wij er voor je zijn en dat Hij altijd bij je is!